Als dromen (je weet wel, die van in je slaap) uit zouden komen, zou ik zeker weten wereldrecordhoudster zijn qua aantal diploma’s. Want phoe, als ik bedenk hoe vaak ik in mijn dromen al af heb moeten studeren, zou ik inmiddels een riante villa kunnen behangen met mijn diploma’s. Denk ik. Of juist niet, want of het afstuderen gelukt is?
Help, moet ik naar school?
Ik heb een droom die regelmatig terugkeert. Misschien moet ik het meer een nachtmerrie noemen, want ik word er altijd behoorlijk uitgeput van wakker. Op de één of andere manier is het in mijn droom altijd maandag en vraag ik me af of ik de volgende dag eigenlijk naar school moet. Heb ik een lesdag? En zo ja, hoe laat dan? En welke lessen heb ik dan? En waar is mijn rooster? Op de één of andere manier is dat rooster nooit te vinden en of ik les heb, wordt ook nooit echt duidelijk.
Help, ik moet nog afstuderen!
Een ander terugkerend onderwerp in dezelfde droom is het feit dat ik moet afstuderen. Ik ben in die droom al lang niet meer naar college geweest, maar op de één of andere manier moet ik dus toch nog een keer (alleen weet ik nooit wanneer), want ik moet nog afstuderen. Ook over dat afstuderen ontbreekt duidelijkheid. Ik weet niet waar het over moet gaan, wanneer en waar ik het in moet leveren en wat de voorwaarden zijn. Dat wat ik wél weet, verandert elke keer weer. Heb ik dus ook niks aan. Ik sta ook al lang voor de klas, maar ik moet nog wel afstuderen, alleen weet ik niet hoe.
Ergens op dat moment word ik wakker. Moe, verward en eh… soms zó erg de kluts kwijt dat ik op een gegeven moment bijna de kasten in wilde duiken op zoek naar mijn diploma. Ik heb toch wel een diploma? Natuurlijk heb ik dat, maar na die droom twijfel ik er vaak aan.
College, afstuderen en autisme
Mijn psycholoog vertelde me dat afstuderen bij veel mensen een vaker terugkerende droom is. Dat geloof ik gelijk. In mijn geval weet ik ook precies wat er achter die droom zit.
Natuurlijk was ik al autistisch toen ik op de pabo zat. Ik wist het alleen niet. Wat ik wél weet, is dat ik het er vreselijk vond. De stages vond ik heerlijk, maar de periodes van naar school gaan vond ik verschrikkelijk. Het moest ook ‘leuk met z’n allen’ en ik vond dat heel raar. Waarom ‘leuk met z’n allen’? Ik kwam daar om m’n colleges te volgen en leuk doen deed ik thuis wel. Toen ik dat ooit hardop zei, werd me dat (zachtjes uitgedrukt) niet in dank afgenomen.
Die hele periode op de pabo was een kwelling. Gemaakt gezellig doen, dingen over jezelf moeten delen (en dat weigerde ik natuurlijk) en héél veel onduidelijkheid. Het rooster was elke week anders. De ene week drie dagen college en dan weer twee en dan weer vier. De ene dag om acht uur beginnen en dan weer om één uur. Gek werd ik ervan. Doe mij maar regelmaat. Vandaar dus het stukje in mijn droom over of ik wel of niet naar school moet en hoe laat dan.
Dan het afstuderen. Voor mijn gevoel veranderde er steeds wat. Was ik net lekker bezig en dan moest er weer iets bij of anders of… Ook niet fijn.
Met de kennis van nu begrijp ik uiteraard heel goed wat er (mede) de oorzaak van was dat de pabo een kwelling voor me was: autisme. Ik hield niet van ‘gezellig doen’, want ik kwam daar om ‘professioneel te doen’ en ik had behoefte aan duidelijkheid en regelmaat. Die ontbrak totaal. Voel je ‘m al aankomen? In stages was er één en al ritme, regelmaat en duidelijkheid. Dat was dus wél fijn.
Ja, ik heb mijn diploma’s!
Ik hoef heus niet in de kast te duiken om te weten dat ik mijn diploma’s heb. Drie stuks. Die van de pabo, die van de opleiding vakleerkracht bewegingsonderwijs én mijn Master Special Education Needs. Zo, dat is een hele mond vol. En toch zijn het er ‘maar’ drie. Meer dan zat. Dus die droom? Die hoeft van mij niet meer. Ik hoef dat wereldrecord niet, want die cv zegt me niet zoveel. Ik gun het record met alle plezier aan een ander.
Hoofdtaal 
Je pabo-ergernis herken ik ook van mijn (nederlanse) opleidingen. Ook groepsopdrachten met meer dan 2 of 3 vond ik een ramp. Er zaten altijd personen bij, die niets deden. Ook ik doe een opleiding voor mezelf en niet voor iets anders of voor anderen . Logisch dat je in een team moet kunnen werken, maar dat oefen je niet zo. Voor mij heeft dat met efficientie te maken. Deze ergernis hoor ik overigens van vele, en die zijn zeker niet allemaal authistisch! (deze kritiek hoorde in meer hier! ) Dus begraaf je droom! Geniet van het bereikte! En denk aan de toekomst! Succes!
LikeLike
Pff, ja, die groepsopdrachten. Drama. Uiteindelijk kon ik er niet tegen als een ander iets te laat inleverde. Wat ik dan deed? Precies ja, dan maakte ik ook het deel van de ander. Was voor een ander dus waarschijnlijk prettig samenwerken met mij. Je doet gewoon niks en dan maakt Naomi uiteindelijk jouw deel ook…
LikeLike
Zo zie ja maar, heeft niets met autisme maar met plichtgevoel en de wens naar een goed cijfer te maken! Ik wil nog een master doen, maar kijk zeer precies in het studieprogramma of er groepsopdrachten zijn en hoeveel. Een studiegenoot had een mooie uitdrukking voor groepsopdrachten,die ik vergeten ben, maar het kwam er op neer, “anderen doen mijn werk”. Iets in het engels…
LikeGeliked door 1 persoon
ja, zo ervaar ik dat ook… Het lijkt wel alsof op school belangrijker is om sociaal te kunnen zijn dan expertise te hebben in je vakgebied. Ik heb eerst informatica gestudeerd, en echt, de tijd dat we in de kelder van mama’s huis op ons eentje code pompten is al een eeuwigheid gepasseerd: nu is het samenwerken, vergaderen (in het Nederlands, Frans en Engels), code delen, etc etc etc… Nu werk ik in een klein team van drie programmeurs trouwens en alleen als ik met iets zit stuur ik een mail… Verder communiceren wij zelden 😉 Dus het kan wel degelijk, samenwerken zonder veel communicatie en zoals bij Scrum elke dag vergaderen :o. Nu in mijn master heb ik voorlopig alle vakken met groepswerk zo kunnen buigen dat ik het groepswerk alleen mag doen, meer werk, maar wel een stuk minder stress… Maar ik ga dus geen tweede jaar bijdoen, om de simpele reden dat ik dan met groepswerken zit die juist niet alleen maar gedaan kunnen worden. Ik heb dus vaak het gevoel afgerekend te worden niet op mijn kennis, maar op het feit dat ik “niet sociaal genoeg ben”. Ook toen ik theologie studeerde ging ik naar de werkgroep van filosofie, en ook daar weer die verdomde groepswerken… Maar ja, is dat niet al iets dat speelt vanaf de kleutertijd: samen knutselen?
LikeLike
Soms vraag ik me af of het inderdaad meer werk is om groepswerk in je eentje te doen. Je hoeft namelijk niet constant af te stemmen, enz. Ik denk dat ik echt sneller ben als ik dingen alleen kan doen.
LikeLike
O dit is zo herkenbaar….die tijd op de “kleuterkweek” vond ik achteraf niet zo erg als de “Master Special Education Needs”, die vond ik echt erg!
Laat mij maar zelf m’n ding doen!
LikeLike
Bij de Master was ik heel goed in ‘creatief boekhouden’. Je moest je studiegenoten je opdracht laten lezen enzo. Dat deed ik niet. Zo’n gezeur. En ik had toen een fijn groepje dat er net zo over dacht;).
LikeLike
Nier herkenbaar, alleen al omdat ik geen beroepsopleiding gedaan heb. Dan hoef je geen opdrachten te doen maar heb je alleen met examens te maken en examen doen heeft niets van een nachtmerrie , althans voor mij niet, ik vond het altijd leuk. 😉 Maar zo bij wat je hiet schrijft zou ik ook niet geschikt zijn voor die groepsopdrachten, onuitstaanbaar als er andere groepsleden er te weinig werk van maken.
LikeGeliked door 1 persoon
Oef, dat is niet fijn dat dat telkens terugkeert, kan mij voorstellen dat het erg vermoeiend en vervelend is en je niet zit te wachten op een record hierin…
LikeGeliked door 1 persoon