Contacten onderhouden vind ik best ingewikkeld. Dat komt omdat ik op dit moment (vanwege mijn burn-out) weinig energie heb, maar ook door autisme en doordat ik oplaad als ik alleen ben en niet in gezelschap. Hoe dan toch contact te onderhouden? De laatste tijd worstel ik ermee en ik neem je in deze blog mee in die worsteling.
Het lijstje met mensen waarmee ik af wil spreken
Stiekem heb ik in mijn hoofd een lijstje met mensen waarmee ik af wil spreken. Dat wil ik al langer, maar het komt er (door mij) niet van. Ik heb ze al een tijd niet gesproken of ik zie ze minder dan ik zou willen. Natuurlijk, de coronamaatregelen speelden mee, maar het was en is meer dan dat. Ik spreek namelijk het liefst met iemand apart af en niet met een grotere groep tegelijkertijd en dat kon eigenlijk altijd nog.
Op dat lijstje met mensen die ik wel weer eens wil spreken, staan vooral vrienden en oud-collega’s. Mensen die ik al veel te lang niet meer heb gesproken. Sommigen van hen lezen mijn blogs of volgen me op Instagram, maar ja, dat is dan toch eenrichtingsverkeer.
Op het lijstje met mensen die ik eigenlijk vaker zou willen zien, staan vooral familieleden. Die zie ik wel, maar soms vraag ik me af of dat niet ‘te weinig’ is. Aan de andere kant: wat is ‘normaal’?
Energieslurper
Onwil is echt het probleem niet. Ik wil heus wel. Het probleem is alleen dat ik het niet kan overzien.
Ik weet dat een avondje met iemand doorbrengen heel erg leuk is (dus ook dat is het probleem niet), maar tegelijkertijd slurpt het heel veel energie.
Dat begint al met de ‘aanloop’. Ik zie in mijn planner een afspraak staan en weet dus: dat moet nog. Dat zorgt ervoor dat ik niet echt kan ontspannen, want ‘er moet nog iets’. En ja, ik weet dat het leuk wordt, maar toch. Vervolgens is er het probleem van de ‘voorbereiding’. Wat ga ik wel en niet zeggen? Wat gaan ze vinden?
Dan het contact zelf. Dat is eigenlijk nog het makkelijkste stukje ervan. Dat loopt meestal wel.
Maar dan de ‘nasleep’. De vermoeidheid en het tig keer herhalen in mijn hoofd van alles wat ik heb gehoord, gezegd en gedaan. Had ik niet beter? Heb ik wel genoeg geluisterd? Ben ik niet te veel zelf aan het woord geweest?
Kortom: sociaal contact vind ik leuk, maar het is ook een energieslurper. Nee, ik laad niet op van sociaal contact. Misschien trouwens op een bepaalde manier ook wel, maar één ding is zeker: daarna ben ik doodmoe en moet ik bijkomen.
Contacten onderhouden – ik wil wel, maar vind het zo moeilijk!
Dit is dus het probleem. Ik wil echt wel. Al die mensen die op dat lijstje in mijn hoofd staan, vind ik heel erg leuk en wil ik graag zien of spreken. Maar nee, niet elke week, want dat lukt me niet. En ik wil niet drie keer per week een afspraak in mijn planner hebben staan, want dat kost te veel energie.
Maar hoe dan wel? Ik kan me voorstellen dat mensen misschien soms denken dat ik geen zin heb. Dat is niet zo. De mensen in wie ik geen zin heb, heb ik inmiddels echt wel uit mijn afsprakenlijstjes geëlimineerd. Ik heb namelijk geen behoefte aan een enorme kennissenkring. Liever niet. Ik snap werkelijk niet hoe mensen dat doen die drie keer per week bij vrienden/kennissen op bezoek gaan. Ik kan dat niet.
Dit is het dus. Ik vind het moeilijk. Ik weet dat het op het moment zelf fijn is, maar ik zie er altijd zó tegenop en achteraf ben ik altijd zó moe. Daar komt bij: hoe minder energie ik heb, hoe meer ik de behoefte heb om me terug te trekken in mijn eigen veilige cocon. En daarom groeit het lijstje in mijn hoofd. Tot ik de moed vind om wél die afspraak te maken. Vervolgens begint dan het proces van ‘ik moet ook nog…’, heb ik een fijne avond en ben ik daarna moe. En ja, ik onderhoud alleen contacten die het waard zijn om moe van te worden, maar dan nog vind ik het moeilijk. Laat ik het zo zeggen: het is nog steeds een zoektocht voor me en ik heb de antwoorden nog niet allemaal gevonden.
Hoofdtaal 
Geheel contra handelend in jouw worsteling hierin, stond ik gister op m’n eerste afspraak te wachten met een online hardloopmaatje. Spannend, maar voor mij energie gevend! En… juist op dit moment dacht ik aan je door… jawel een autootje met rode spiegels…
Ik zal deze kant van je worsteling nooit echt kunnen ervaren maar ik zie hem bij ‘mijn auti’s’ nabij.
Is het een gek idee om te beeldbellen? Zodat je de letterlijke belasting van reizen en plannen (wat te doen) niet hebt?
LikeLike
Haha, mijn autootje is gisteren niet van z’n plek geweest, dus ik was het niet;). Ik heb een enorme hekel aan (beeld)bellen, omdat ik het heel ongemakkelijk vind. Het gaat ook niet om het reizen. Ik vind het zelfs fijn als ik na een afspraak nog even een stukje moet rijden, als een soort ‘bijkomtijd’. Een afspraak via (beeld)bellen voelt voor mij ook als een afspraak, dus ook als ‘ik moet nog…’ en dát is waar het om gaat: dat gevoel van niet vrij zijn.
LikeLike
Get it!
LikeGeliked door 1 persoon
Heel herkenbaar!! Helema van a tot z hoe het bij mij werkt. Ik worstel erg met het afsprakendeel. Vooral als er veel mensen zijn die willen afspreken, dan wordt het zo’n enorme berg die ik niet kan bijhouden.
Wat ik ook ingewikkeld vind, zijn de praatjes met mensen die je niet zo goed kent, in de kerk ofzo. Dan kan ik naderhand ook enorm alles herhalen in mijn hoofd. Wat hij zei, wat ik zei, hoe hij keek,, dat ik hem niet begreep etc.etc.
Ik merk dat ik tijdens gesprekken altijd te weinig tijd heb om na te denken over wat er gezegd wordt en hoe ik wil reageren. Daarom reageer ik een soort van impulsief en naderhand bedenk ik pas mijn ‘echte’ antwoorden.
LikeLike
Alles wat je schrijft herken ik. In de kerk vind ik daarom dus de anderhalve meter heerlijk. Geen praatjes. En ik zorgde sowieso altijd dat ik ongeveer één tel voor de start arriveerde, zodat er geen tijd meer was voor praatjes. Voor mij ideaal. En veel mensen tegelijk die willen afspreken vind ik ook ingewikkeld. En dan ga ik het spreiden, maar ja, dan heb ik dus wéken dingen in mijn agenda staan om tegenop te zien…
LikeLike
Ik herken het er tegenop zien heel erg! Ik vind een afspraak altijd net een vlieg in de soep: je bent je er steeds bewust van, en het is niet ontspannen. En het irritante is als mensen dan zeggen: ‘Dan doe je het toch wat korter?’ Maar dat vind ik net zoals een ‘beetje zwanger’ zijn. Dat kan ook niet.
LikeLike
Juist! Dat constante bewustzijn dat er nog iets moet gebeuren. En wat korter maakt eigenlijk niet uit. Het ‘moet’ nog steeds, dus…
LikeLike
Ik herken zoveel in je verhaal, bij mezelf.
Van meer dan 1 afspraak in de week raak ik gestresst, ik ben daar tot die tijd mee bezig en op de dag zelf kan ik niets oppakken.
En ik wìl mijn 2 ex-collega’s wel ontmoeten, maar de drempel om een afspraak te maken is héél hoog.
Zelfs met broer en zussen, vind ik lastig…
LikeLike
Je snapt het helemaal: het wél willen, maar toch die drempel hebben. En ook dat niets op kunnen pakken op de dag zelf. Wat is dat toch?
LikeLike
Ergens herken ik het wel. Maar jaren geleden heb ik die lijst met (zogenaamde) vrienden eens goed doorgespit. Alles waar alle initiatief en contact van mijn kant moet komen, staan op non-actief. Mochten ze toch eens bellen, dan zien we wel weer. En de rest ontmoet ik heel weinig. Ook zorg ik dat er nooit te veel echte afspraken in een week zijn. Dus 1x live en max 2x een goed telefoongesprek, dat is voldoende. Maar nu tot eind augustus wil ik helemaal geen afspraken. (heb ik mijn vrienden ook gezegd, en die begrijpen dat) Ik heb “vakantie-at-home” genomen en doe alleen waar IK zin in heb. En dat bevalt me goed. Overigens is het belangrijk dat je een goede en eerlijke balans vind. Want dit probleem ken ik vooral van mijn zus, soms is ze extreem blij als je contact opneemt, maar dan hoor je eeuwig niets meer. En dan raak je automatisch alle vrienden kwijd, wat ook geen oplossing is.
LikeLike
Juist vanwege die balans noem ik het ook een worsteling. Ik wil wel, maar niet te veel, enz. Overigens heb ik de afgelopen jaren ook al een heleboel vage kennissen uit mijn lijstje geschrapt. Wat een rust!
LikeLike
Ik zou bijna zeggen “dan maaf niet”maar ja, dat zal ook niet zijn hoe je het wilt want je vindt het wél prettig om die mensen te ontmoeten.
LikeLike
Precies. En dat is dus waarom het een worsteling voor me is.
LikeLike
Heel herkenbaar voor mij! Ik wil al mijn vriendinnen ook zo graag zien en op het moment zelf is het altijd fijn en toch kijk ik er ook bijna altijd tegenop en zit ik achteraf ook nog met duizenden vragen in mijn hoofd. Na mijn vrijgezellenfeestje had ik het ook heel erg. Ik vroeg me dan af of ik iedereen wel genoeg aandacht had gegeven, of iedereen het wel leuk had gehad, … Heel vermoeiend.
Langs de andere kant hoef ik ook niet per se iedereen vaak te zien in het echt en communiceer ik even graag via berichtjes en tegelijk vind ik dat soms ook lastig en heb ik geen zin om initiatief te nemen. Maar ik denk dat mijn vriendinnen en ik daar wel een mooie balans in hebben. We horen elkaar soms heel lang niet en dan weer wel en dat verandert niets aan onze band.
LikeLike
Dat met die berichtjes herken ik zó. Soms zegt iemand dat we elkaar al lang niet gezien hebben, maar een berichtje voelt voor mij net zo echt als elkaar zien. (Komt binnenkort nog een blog over;)) Dat van je vrijgezellenfeest kan ik me helemaal voorstellen.
LikeLike
Hoi!
Ten eerste vindt ik het heel dapper dat je zoiets kwetsbaars durft te delen. Dit vergt moed en alleen door onszelf kwetsbaar op te kunnen, en natuurlijk ook durven te stellen, leren we meteen veel van onszelf en komen we alleen maar verder in ons leven!
Ik denk dat wij van elkaar best wat zouden kunnen leren als ik zo je verhaal lees.
Zelf heb ik ADHD en kan ik soms te impulsief of obsessief bezig zijn met contacten om mij heen. Puur als afleiding en om niet in mijn eigen hoofd te zitten.
Maar… uiteindelijk door te veel opzoeken van prikkels slaat ook bij mij de vermoeidheid in.
Ik snap ontzettend goed hoe frustrerend het kan wezen dat wanneer je “gewoon” met iemand wilt afspreken en de sleur daar naar toe en daarna soms vele malen groter is.
Wanneer je jezelf kan complimenteren op het stukje dat je het toch maar weer geflikt hebt om in een grotere groep te zijn of uberhaupt met iemand af te spreken, zal je met de tijd onbewust merken dat je mede hierdoor minder last zult hebben van die drempel.
Haha, ik kan nog wel even door schrijven, maar wat ik je sowieso gewoon even wil zeggen is dat je goed bezig bent. 🙂
LikeLike
Dankjewel! De balans tussen te veel en te weinig prikkels (en dus genoeg) blijft een lastige.
LikeLike
Ja zeker waar! Gelukkig hebben we nog de tijd om te oefenen en het onder de knie te krijgen. Hihi
LikeGeliked door 1 persoon
Ik denk dat iedereen maar een beperkte ruimte in zijn hoofd heeft voor vrienden, kennissen.
Op een gegeven moment is het gewoon vol, genoeg!
LikeLike
Dat zou best eens kunnen ja. Alleen is die ruimte bij de één wel groter dan bij de ander. Er zijn mensen met enorme vriendengroepen. Ik kijk daar altijd vol verbazing (en een beetje bewondering) naar.
LikeLike
Uit ervaring: er komt een moment dat het makkelijker gaat. Met mensen die jou goed kennen, die weten van je autisme en dus bepaalde dingen niet raar of gek vinden. Wat ik teruglees in jouw bericht, is dat je nog veel tijd en energie kwijt bent aan het ‘nalopen’ van de afspraak om te checken of alles wel ‘sociaal genoeg’ is verlopen. En dat is heel begrijpelijk in deze fase van je acceptatieproces en je herstel, maar er komt een moment dat je dat niet meer met alle afspraken doet, en dus afspraken met bepaalde mensen je minder energie kosten. Ook eerlijk durven zijn naar een ander en vooral naar jezelf over wat je wel en niet ‘aan kan’ helpt. Maar dat is een proces, daar ben je nog niet, en dat hoeft ook niet. Uiteraard zou ik het je gunnen dat je al zo ver bent, maar het is niet erg dat je nog ‘onderweg’ bent. Je komt er wel, op jouw tempo en op jouw manier.
LikeLike
Het is bij mij inderdaad nog wel een proces, maar ik merk dat ik bij mensen heel dichtbij veel minder de neiging heb om gesprekken nog te herhalen in mijn hoofd. Met hulpverleners altijd, maar na een avondje met familie niet. Tenzij het een drukke verjaardag was (zoals ooit, voor c). Dan ga ik wel alles nog tig keer na. En ja, natuurlijk ook die honderd gesprekken die ik om me heen op heb gevangen. Want nee, ik ben niet nieuwsgierig, maar ik hoor nu eenmaal wél alles. (Voel een nieuwe blog. Zet ‘m gelijk op de lijst:))
LikeLike
Ja, onze filter is zeg maar nooit meegeleverd. Daardoor horen we alles: we hebben geen filter. Zat gewoon niet in het bouwpakket. En zonder filter is het gewoon heel lastig filteren!
LikeGeliked door 1 persoon