Is het mogelijk om een ander te vergeven als die daar niet om vraagt? Het is zo’n vraag waar ik regelmatig over nadenk. Een oprecht gemeend excuus kan soms heel veel betekenen. Maar wat als je weet dat zo’n excuus misschien/waarschijnlijk nooit zal komen en je loopt rond met onbeantwoorde vragen, pijn, verdriet en misschien ook boosheid?
Angst of boosheid?
Er zijn in de periode rondom mijn ziekmelding nare dingen gebeurd. Ik loop rond met heel veel pijn. Soms vragen mensen of ik boos ben. Ik weet het niet. Ik denk eigenlijk van niet. Ik ben meer verdrietig en vooral heel erg bang. De dingen die gebeurd zijn, achtervolgen me. Ze doen pijn. Ik zie en hoor ze in mijn nachtmerries. En ja, natuurlijk ben ik soms boos, maar toch heb ik (vrijwel) nooit gescholden. Ik ben vooral heel erg bang en verdrietig.
Verstikkende gevoelens
Ik realiseer me maar al te goed dat ik deze gevoelens achter me wil (en moet) laten. Ze zijn namelijk verstikkend. Soms bijna letterlijk, als ik hyperventilerend en in paniek wakker word uit een nachtmerrie. Uit angst durf ik soms de straat niet op. Ik wil van mijn nachtmerries af. Ik wil van al die angst en al dat verdriet af. Maar hoe? Ik heb het al zo vaak geprobeerd. Ik heb erover gepraat met hulpverleners en ik heb het verhaal al diverse keren opgeschreven. Maar de nachtmerries en de nare gevoelens blijven.
Weet je wat zou helpen? Een excuus. Een oprecht excuus. Geen ‘ja, ik moest sorry zeggen’, want dat helpt niet. Dan liever geen excuus. Maar wat als dat excuus niet komt? Blijven deze gevoelens me dan altijd verstikken?
Vergeving en genezing
Uiteindelijk wil ik het niet. Ik wil niet verstikt worden door al deze gevoelens. In mijn hoofd zingt vaak het refrein van Opwekking 629:
Maar als er vergeving is,
kan er genezing zijn
van de pijn en het verdriet diep vanbinnen
Als er vergeving is,
kan er genezing zijn
en de weg van herstel kan beginnen.
Die woorden zijn wat mij betreft waar. Op allerlei fronten. Als ik zou kunnen vergeven, zou ik denk ik de weg naar genezing inslaan. Ik roep heel vaak: “Ik wil het zo graag. Excuses aanbieden voor mijn eigen fouten in dit hele proces en daar vergeving voor vragen en ook de ander vergeven.” Maar bij dat laatste zit het probleem dus. Kan ik iemand vergeven die daar niet om vraagt?
Luchtledig vergeven?
Het kan, iemand vergeven die daar niet om vraagt. Toch voelt dat voor mij een beetje ‘luchtledig’. Dan vergeef ik, maar wat is daar het ‘nut’ van? Dat vind ik dus moeilijk. Ik hoop dat de dag komt dat ik (gevraagd of ongevraagd) kan vergeven. Vorig jaar hoorde ik een preek over dit thema. Soms komt de vraag om vergeving nooit. Dan ben je niets verplicht. Dat onthield ik. Als de vraag niet komt, ben ik niets verplicht. Toch hoop ik dat ik (met of zonder de vraag erom) kan vergeven, zodat ik verder kan op de weg van herstel.
Of ik het kan? Ik weet het niet, maar ik hoop oprecht van wel. En ook dan is er een mooi stuk in Opwekking 629:
O God, ik heb U nodig.
Ik kan het zelf niet.
Ik lijk haast te verstikken.
in angst en in verdriet
Hoe kan ik ooit vergeven,
zoals U mij vergeeft?
Dwars door alles heen,
wat mij beschadigd heeft.
Geef mij de kracht van Uw liefde,
om verder te gaan
ook al zal er een litteken blijven bestaan.
Want is Uw liefde niet sterker dan de dood,
Uw vergeving niet dieper dan mijn nood.
Want waar Uw vergeving is,
zal genezing zijn
van de pijn en het verdriet, diep vanbinnen.
Waar Uw vergeving is,
zal genezing zijn,
en de weg van herstel kan beginnen…
Het hele lied luisteren? Dat kan natuurlijk ook:
Hoofdtaal 
Misschien zou je jezelf kunnen vergeven ? Jezelf vergeven ipv excuus maken aan diegenen, en ook voor het feit dat je eigenlijk op excuses wacht ? Wellicht kun je daarmee milder naar jezelf zijn en zo toch wat scherpe randjes er af halen.. ?
LikeLike
Mezelf vergeven kan ik wel, maar die ander vind ik moeilijker, zonder dat de vraag komt… Maar goed, het is een proces en elke dag is weer een dag dichter bij die genezing, denk ik dan.
LikeGeliked door 1 persoon
Is normaal……
YESHUA stierf ook eerst aan het kruis
Om kind van G’D te worden …. MOET men dt (H)erkennen en ook uitleven…..
Overleg bij uzelf wat U meer of minder dient te doen dan G’D zelf
LikeLike
Hey Naomi . Wat naar dat je je zo voelt ! En wat een mooie blog weer ! Ik heb zelf veel gehad aan het verhaal van Stefanus die terwijl hij werd gestenigd door zijn vijanden bad : “ Heer vergeef hun , want ze weten niet wat ze doen ! “Handelingen 7:59 . Gtjs Els
LikeLike
Dat is een mooie ja!
LikeLike
Die (her)ken ik zelfs.
LikeGeliked door 1 persoon
Heel naar maar ook herkenbaar voor mij. In mijn situatie was er geen sorry, omdat de “dader” zich niet schuldig voelde. (logisch). Maar vergeven doe ik hem/haar ook niet echt, omdat iedereen wel verantwoordelijk is voor zijn/haar gedrag en de gevolgen voor anderen. Ik heb het losgelaten, en ben verder gegaan. Wel heb ik me vaak heel verdrietig gevoeld en soms nog. Maar de tijd gaat door, ik maak nieuwe positieve en negatieve ervaringen. En daar richt ik me op. Er is namelijk ongelooflijk veel moois in het leven.
Jij heel veel succes!
LikeLike
Heel mooi om te lezen dat je het los hebt kunnen laten! Geeft voor mij ook wat perspectief.
LikeLike
Fijn!
LikeGeliked door 1 persoon
Heel mooi, Opwekking 629!
Want die hulp en die kracht heb je nodig bij vergeven.
Loslaten is zo moeilijk!
LikeGeliked door 1 persoon
Bij mij helpt het in zo’n situatie als ik regie kan nemen. Want waardoor wij ons vaak zo machteloos voelen, is omdat ons de regie ontnomen is. Dat kan op allerlei manieren: ik kan actief besluiten om iemand uit mijn leven te weren, maar ook om melding te maken van iets of door een ‘unsent letter’ te schrijven. Misschien zit daar ook nog een mogelijke oplossing: zoek uit waar jij de regie weer kunt (terug)nemen.
LikeLike
Klopt. Maar ik ben nog een beetje zoekend naar hoe ik het kan en wil, die regie.
LikeLike
En die zoektocht heeft tijd nodig, dat is onderdeel van jouw proces. Als je wil sparren: je weet me te vinden 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Er staan heel zinnige dingen bij de reacties. Daar kan ik niet zoveel aan toevoegen. Ooit las ik ergens dat wanneer je iets dat fout ging in je leven niét kunt veranderen je moet beschouwen als “het hoort bij mij” en ik hoef er niets meer mee. Maar ook dat is geen makkelijke opdracht.
LikeGeliked door 1 persoon
Mijn moeder zei altijd : ‘kwaad worden is menselijk, kwaad worden is Duivels’.
Zal jou niet onbekend zijn.
Ik ben ook zo kwaad geweest over dingen, dat verdwijnt wel, maar iemand 100% vergeven, kan een lastige zijn!!
Dusdanig dat het contact verbreken soms gewoon het beste is!
LikeLike
Het contact is al verbroken en dat is de beste oplossing, maar de angst is helaas nog niet weg, dus daar zit ‘m het probleem;).
LikeLike
Ik heb wel vergeven maar ben nog steeds bang voor die mensen . Of eigenlijk bang voor de gevoelens die ze bij me opwekken ( gevoelens van wat ze over me denken )
LikeGeliked door 1 persoon