Tussen je oren

Categorieën Hypochondrie, Psychische gezondheid, , , 17 Reacties op Tussen je oren

In mijn jaren als hypochonder heb ik om me heen nogal vaak gehoord: “Zit het tussen je oren?” Er zijn allerlei varianten op die vraag, maar de gedachte erachter is altijd hetzelfde: je bent niet ziek, maar dat dénk je alleen maar. Ik kan héél erg kwaad worden om die vraag. Toen ik nog een hypochonder was, maar nu nog steeds. Misschien nu zelfs nog wel meer.

Wat is ‘tussen je oren’?

Om te beginnen is ‘tussen je oren’ al zo’n lekker vaag begrip. Ik vind het altijd heel denigrerend als mensen vragen of iets tussen je oren zit. Het komt over alsof je een aansteller bent, niet moet piepen en vooral hard door moet gaan.

En dan nog: wat is ‘tussen je oren’? Als je hoofdpijn hebt en de oorzaak is stress, zit die hoofdpijn dan tussen je oren? Ja, grappig, letterlijk wel ja. Maar figuurlijk? Oké, de oorzaak is stress. Geen lichamelijke oorzaak dus en in die zin ook geen lichamelijke oplossing. Maakt dat die hoofdpijn minder? Nee. Het maakt de oorzaak (en dus de aanpak) anders, maar de klacht is hetzelfde. Dus wat is dat hele ‘tussen je oren’ gedoe eigenlijk?

Verantwoording afleggen

Het waren vooral wat mensen op mijn werk die zich bij alles wat ik zei afvroegen of het ‘tussen mijn oren’ zat. Maar erger: er waren soms ook artsen die me niet serieus namen. Ach nee, spanning, ging vanzelf wel over.

Ik vergeet nooit wat één van mijn toenmalige huisartsen zei: “Ook een hypochonder kan ziek worden. Jij kunt ook een blindedarmontsteking krijgen. En dan moet je wél bellen.” Ik vond dat een nogal wijze uitspraak.

Omdat dingen soms inderdaad bij mij geen lichamelijke oorzaak hadden, voelde ik me sindsdien altijd genoodzaakt verantwoording af te leggen voor wat er met me aan de hand was. En dat ging ver. Heel erg ver.

Het is echt!

Zo lag ik vijf jaar geleden in het ziekenhuis. Er was een grote poliep uit mijn darm verwijderd en daarna had ik een forse bloeding gehad. Terwijl het donorbloed door het infuus mijn lichaam in kwam stromen, voelde ik me genoodzaakt verantwoording af te leggen: “Dit is gewoon lichamelijk hoor. Dit kan niet door stress komen. Ik kan hier echt helemaal niets aan doen.” Dat klopt. Ik kon er niets aan doen, het kwam niet door stress en het was heel erg lichamelijk.

Maar waarom eigenlijk die verantwoording? Omdat dat nodig was. Er waren oprecht mensen die dachten dat het wel meeviel en dat stress de oorzaak was van mijn ziekenhuisopname. Er waren mensen die dachten dat ik wel gewoon even dat bed uit kon stappen en weer verder kon met mijn leven. Natuurlijk kon ik gewoon verder met mijn leven. Dat deed ik ook. Maar ik moest wel eerst even lichamelijk(!) herstellen van het vele bloedverlies. Dat ik dat steeds weer uit moest leggen, deed pijn.

Pijnpunt

Het is nog steeds een pijnpunt. Toen een paar weken geleden bleek dat er wat bloedwaardes niet helemaal binnen de norm vielen, kreeg ik extra medicijnen en ging de dosering van medicijnen die ik al had omhoog. Ik schreef daar iets over op Instagram. En toen? Toen kwam het. Ik voelde nog stééds de noodzaak om verantwoording af te leggen en toe te voegen dat dit niet tussen mijn oren zat. Bloedwaardes zitten namelijk niet tussen je oren. Het blijft een pijnpunt en ik weet heel goed waarom: omdat ik bang ben dat mensen me niet geloven. Zoals ik eerder ook niet geloofd ben.

Mijn huidige huisarts en psycholoog? Ja, die geloven me wel. Die weten héél goed dat er natuurlijk psychisch een hoop mis is, maar dat er daarnaast dus ook soms lichamelijk iets is. Dát is fijn. Die vertrouw ik (en ja, dat heeft heel veel tijd en energie gekost, zowel van mij als van die hulpverleners), maar ‘de wereld’ vind ik nog steeds eng. Niet dat de mening van ‘de wereld’ ook maar iets uit zou moeten maken, maar dat doet het blijkbaar nog steeds wel.

17 gedachten over “Tussen je oren”

    1. Niet alleen voor mij, maar ook voor anderen: ik verdenk hen er per definitie van dat ze me niet serieus nemen.

      Like

  2. Het blijft een vervelende reactie en ik vind het terecht dat je er boos om wordt. Ik vind t altijd lastig als mensen zeggen dat mijn problemen tussen mijn oren zitten. Ja dat is zo want het is psychisch maar het heeft tegelijkertijd ook zeker wel een oorzaak en het is ook gewoon een ziektebeeld op zich.

    Like

    1. Bovendien: een psychisch probleem is óók gewoon een serieus probleem, dus wat maakt het eigenlijk uit ‘waar het zit’…

      Like

  4. Jammer dat er zo kortzichtig naar ptoblemen wordt gekeken. En zo graag geoordeeld wordt. Ik ben er van overtuigd dat bijna alle problemen en psychisch en een fysisch component hebben. Maar dat het vaak te veel als uitsluitend lichamelijk wordt gezien. Is ook makkelijk. Je hoeft er dan geen verantwoordelijkheid voor te nemen, want het is nu eenmaal zo. Maar genezen moet op beide vlakken. Dus verantwoord je niet, denk alleen, “ach, die weten niet beter”. Dus werk in alle rust aan jezelf. Je diet het voor jou, en niet voor “die anderen”.

    Like

    1. Ik vind het een lastige, wat de oorzaak kan zijn. Bij mij is er ooit te lang gezegd dat iets zogenaamd tussen mijn oren zat. Dat heeft me iets opgeleverd wat grenst aan trauma. Zodra ik het gevoel heb dat mensen me niet serieus nemen, ontstaat er complete paniek.

      Like

      1. Dat laatste herken ik totaal. En niet alleen met zulke (medische) problemen, maar ook bijvoorbeeld in een winkel of ergens waar ik om informatie vraag. Vaak luisteren zulke mensen al niet, en geven jou “de schuld” van het probleem. Welk probleem dan ook. In zo’n geval stop ik gewoon en doe het (als het belangrijk is) op een andere manier of ga naar de chef. En meld dan ook direkt dat ik me niet serieus genomen voel. Meestal helpt het wel. Maar soms is het sop de kool niet waard. Succes!

        Like

      2. We snappen elkaar helemaal. Niet alleen met medische problemen inderdaad. Gewoon met alles. En inderdaad, dan ligt het nooit aan die ander. Ik ben daar zó erg in gaan geloven dat ik bij alles al roep: ‘Het zal wel weer aan mij liggen…’ Maar wat blijkt? Soms ligt het niet aan mij…

        Like

  5. In feite zeggen mensen met ‘zit het niet tussen je oren?’ dat jij je aanstelt. Dat het wel meevalt. En vooral: dat jij geen fysieke klachten kunt hebben, want je hebt al psychische klachten. En dat is zo ontzettend denigrerend! Iemand kan toch ook al een diagnose hartritmestoornissen hebben en later angstklachten krijgen? Dan vragen ze ook niet steeds ‘zit het niet tussen je oren?’, maar dan gaan ze eerst alle fysieke oorzaken uitsluiten en dan pas naar de psyche kijken. Waarom is dat anders als je eerst psychische klachten en daarna lichamelijke klachten krijgt?

    Like

    1. Klopt. Mensen bedoelen dat je je niet aan moet stellen. En ik ben daar allergisch voor. En dan nog: als iets tussen je oren zit, is het óók wel handig om het serieus te nemen…

      Geliked door 1 persoon

  6. De uitdrukking ‘tussen je oren’ ken ik inderdaad ook wel. Dan is het best prettig om het bewijs te kunnen leveren dat het niet zo is. Ik begrijp je neiging om dat te doen zeker wel.

    Geliked door 1 persoon

  7. En toch is er met uitdrukking op zich niets mis, waar het soms fout gaat is de interpretatie. Je kunt inderdáád fysiek ziek worden van zaken die zich “tussen de oren” ontwikkelen. Dan is er zeker geen sprake van aanstellerij maar het is meer het aanwijzen waar de oorzaak gezocht moet worden om van daaruit te zoeken hoe het “tussen de oren ” weer in evenwicht gebracht kan worden. We kunnen onszelf echt ziek maken en helaas kunnen we vaak de dan ontstane fysieke schade niét “tussen de oren” oplossen. Je kunt wél voorkomen dat er opnieuw schade ontstaat als het lukt om de rust tussen de oren te laten weerkeren .

    Like

    1. Klopt. Het kan zeker. Maar dan nog vind ik het denigrerend om dit als collega bijvoorbeeld te vragen. De toon waarop is namelijk altijd: dus kom op, doorgaan.

      Like

  8. Als ik keer slechte periode heb laten mijn bloeduitslagen dat gelukkig ook zien.
    En daar hoop ik volgende week ook weer op. want man man man, de pijn is af en toe, bleh!!!

    Like

    1. En dan haalt het de pijn niet weg, maar het kan toch ‘fijn’ zijn om een oorzaak te hebben, vooral omdat er dan soms ook gericht iets aan gedaan kan worden.

      Like

Reacties zijn gesloten.