Energieloze vakantie

Als de scholen dicht zijn en de mensen om me heen zomervakantie hebben, probeer ik ook altijd een klein beetje vakantie te vieren. Zeker in de weken dat ik geen therapie heb, probeer ik toch echt even vakantie te houden. Voor mijn psycholoog vakantie kreeg, namen we de plannen door. Eén ding was zeker: mijn ‘vakantie’ zou niet bestaan uit allerlei vermoeiende activiteiten, vanwege mijn gebrek aan energie. Maar wat dan wel?

Hoe vul je een energieloze vakantie in?

Bij het maken van de plannen voelde ik me nogal ellendig. Ik was moe en het hielp ook niet echt mee dat ik die morgen al een gesprek met de huisarts had gehad. Twee gesprekken op één dag is nu eenmaal wat veel voor me. Toen ik dus moest aangeven hoe ik de ‘vakantie’ zou gaan invullen, wist ik het eigenlijk niet. “Vorig jaar ging ik lekker een dagje het bos in of ik ging eens fietsen met een vriendin. Jaren geleden ging ik zelfs gewoon als ik daar zin in had naar het strand, liep daar een paar kilometer en reed weer terug. Nu zou ik niet weten hoe ik dat zou moeten doen.”

Alle dingen die ik zei, waren natuurlijk waar. Maar toch lagen er ook drie weken ‘vakantie’ voor me. Wat te doen?

Moe ben je toch wel

Mijn psycholoog zag de vermoeidheid en wist dat ik het niet zou trekken om een dag op stap te gaan of om én lang in de auto te zitten én dan ook nog iets te doen. Bovendien zou ik na een dag met een activiteit (minstens) een dag moeten plannen om bij te komen. Mijn psycholoog zei ook iets wat bleef hangen: “Moe ben je toch wel.” Dat klinkt misschien wat bot, maar het was gewoon de realiteit. Moe was ik toch wel. Ik probeerde dus dingen te bedenken die ik, ondanks die vermoeidheid, zou kunnen doen.

Lichtpuntjes zoeken

Samen met mijn psycholoog bedacht ik van welke dingen ik blij word. Mijn lichaam was dan wel uitgeput, maar mijn hoofd had eigenlijk in een heleboel dingen zin. Ik kon ze alleen vanwege dat uitgeputte lichaam niet uitvoeren. Ik ging op zoek naar dingen waar ik echt blij van zou worden en benoemde die. Lang niet al die dingen waren uiteraard haalbaar, omdat ik voor veel van die dingen geen energie zou hebben.

Ik leerde echter in dat consult ook dat ik op zoek moest naar lichtpuntjes, om ervoor te zorgen dat ik niet somber zou worden. Ik vond dat een goed punt, maar heel even wist ik het niet. “Ja, maar ik wil wel een dagje naar het bos, maar ik kan het gewoon niet.” Een dagje naar het bos was ook wel een heel erg grote stap, vond mijn psycholoog terecht.

Ik dacht nog even verder. “Hm, oké. Kijk, jaren geleden zou ik met mijn boek naar het strand rijden en daar een middagje gaan zitten lezen. Nu red ik dat niet, maar ik kan natuurlijk wel met mijn boek de polder in gaan en daar lekker ergens gaan zitten lezen.” Dat was een goed plan. Ik zou het dit jaar vooral van de kleine dingen moeten hebben. En zo ging ik nog even verder: een puzzel op tafel; een stapel boeken om te lezen; starten in een nieuw kleurboek, enz.

Het moet wel verantwoord zijn

Natuurlijk had ik misschien liever wat actievere, ‘grotere’ dingen ondernomen, maar dat lukte nu eenmaal dit jaar niet. Ik moest het hebben van de kleine lichtpuntjes, want het moest wel verantwoord blijven. Ver van huis iets ondernemen zat er even niet in, want dan zou ik nooit meer verantwoord naar huis kunnen rijden. Lichtpuntjes zoeken dus, maar wel verantwoord. Moe zou ik er zeker van worden, maar dat was ik toch wel.

Ik vond het een pittige missie, maar uiteindelijk lukte het redelijk. Ik genoot gewoon in mijn eigen omgeving extra van al het moois. Ik zag een verjaardag als lichtpuntje, evenals een wandelingetje met familie of een keer naar de Mac met mijn zusje. De prijs? Ja, die was precies wat we hadden ingecalculeerd: nóg ergere vermoeidheid. Dat vond ik heftig, maar het gaf niet, want ik had toch een beetje het gevoel dat het vakantie was. En dat was, ondanks dat mijn hoofd een grote chaos was, toch wel heel erg prettig.