Wat ik wel denk, maar niet zeg (2)

Categorieën Autisme, Psychische gezondheid, , , , , 20 Reacties op Wat ik wel denk, maar niet zeg (2)

Vorig jaar schreef ik al een keer een blog over dingen die ik wel denk, maar niet zeg. Die blog ging over gesprekken met het UWV. In al mijn impulsiviteit (of misschien moet ik zeggen: stress) zijn er echter veel meer momenten waarop ik even tot tachtig moet tellen. Vandaag dus opnieuw een blog met allerlei dingen die ik wel denk, maar niet zeg.

Wat ik wel denk, maar niet zeg tegen artsen

Artsen hebben de gewoonte om je flink pijn te doen en dan te roepen dat je moet ontspannen.
Zo stond mijn huisarts laatst weer op mijn buik te duwen alsof hij de behandeltafel door mijn lijf heen wilde voelen. En terwijl hij zijn best deed om mijn darm te pletten, vertelde hij dat hij niet alles kon voelen, want ik had m’n spieren zo aangespannen.
Ja, tuurlijk. Staat er één m’n buik fijn te knijpen en ik moet ontspannen.
Oké, ik geef toe dat ik dit soort dingen bij de huisarts gewoon zeg. Echt hoor, niks zo erg als ‘even naar mijn buik kijken’. Want ze kijken niet hè, ze doen je pijn. Maar ja, wat moet dat moet. En deze keer had ik er zelf om gevraagd, dus…

Nog zoiets: de tandarts. Lig je daar met een stuk of vier apparaten en slangen in je mond en met een boor tot ongeveer in je hersenpan: “Ontspan je maar hoor.”
Haal dan eerst die apparaten uit mijn mond!
Voordeel voor de tandarts: daar kan ik niks zeggen, want ja, die apparaten in mijn mond.

Nog zo één: tijdens een darmonderzoek blijf ik ‘wakker’. Dat wil dus zeggen dat ik lig te kletsen met de mensen die het onderzoek doen en dat ik op het scherm zie wat er in mijn darm te zien is. In die kamer is ook één persoon aanwezig die er alleen is om mij af te leiden. Die blijft maar kletsen over onzin. “Wat doe je voor werk? Wat zijn je hobby’s? Ben je nog op vakantie geweest?” En het enige wat ik denk is: Ik snap wat je doet. Je probeert me af te leiden, maar dat hoeft niet. Houd gewoon alsjeblieft je mond dicht, zodat ik in alle rust op dat scherm kan kijken en daarover mee kan praten.
Zeg ik niet hoor. Die mensen doen ook gewoon hun best.

Wat ik wel denk, maar niet zeg in de supermarkt

Als er bejaarden met hun rollator of hun winkelwagen een compleet pad bezet houden:
Mensen, buiten staan bankjes. Daar kunt u kletsen wat u wilt.

Als er kinderen op hun step gillend door de supermarkt racen:
Het is hier geen speeltuin.

Als er iemand constant in mijn nek staat te hijgen:
Moet ik anderhalve meter voor u uit laten meten?

Tot slot de controle bij de zelfscankassa.
“U bent aan de beurt voor een steekproef.”
Joh, waarom denk je anders dat ik hier al vijf minuten om me heen sta te kijken? Bovendien: ik kan lezen. Het staat op de kassa.

Wat ik wel denk, maar niet zeg – overige categorieën

Als mensen vragen of ik al werk heb:
Je zou ook (eerst) kunnen vragen hoe het met me gaat. Werk is niet het belangrijkst.
Ik weet natuurlijk heus wel dat die mensen het goed bedoelen en dat ze het moeilijk vinden om een gesprek aan te knopen, maar deze hoort echt in de categorie ‘fout’.

Als mensen me in de polder de weg vragen:
Dat kunt u beter aan een ander vragen.
Dat durf ik dus niet te zeggen, maar het is wel waar. Ik houd het altijd vaag en roep ongeveer de route tot de eerste kruising en zeg dan dat ze het daar weer moeten vragen. Want sorry, ik weet zelfs in m’n eigen poldertje de weg niet.

Als mensen zeggen: “Maar je ziet er wél goed uit.”
Ja, wat moet ik dan? In m’n pyjama naar afspraken? Zou ik graag doen hoor, maar het ‘hoort niet’.
Ik denk dat dat bedoeld is als compliment of iets dergelijks, maar het voelt altijd alsof mensen niet geloven dat ik iets niet kan of dat ik bijvoorbeeld moe ben. Het probleem zit namelijk in dat maar. Dat suggereert iets.

20 gedachten over “Wat ik wel denk, maar niet zeg (2)”

  1. Als ik dit zo lees, houd je je te vaak in hoor ! Mensen die in je nek staan te hijgen, daar mag je best iets van zeggen, ook zonder corona. Iets met persoonlijke ruimte.. En waarom zou je mensen die de weg vragen niet gewoon antwoorden dat je het niet goed weet ( of niet goed uit kunt leggen, als je het wat vager wilt houden ) ? Dan weten zij ook waar ze aan toe zijn 😉
    Verder zijn ze trouwens wel herkenbaar hoor… Sowieso als je bij de tandarts ligt en ze zeggen iets, waarbij ze antwoord lijken te verwachten terwijl ze net van alles in je mond aan het doen zijn.. hahaha..
    En in de supermarkt… Nou ja, het hangt altijd wel erg van mijn eigen gemoed af natuurlijk – als ik heel vrolijk ben en me aardig uitgerust voel, vind ik die dingen niet zo erg, maar anders… ( is het ook maar goed dat er geen behang is in de supermarkt.. )

    Like

    1. Wat is dat toch met tandartsen hè? Ze lijken inderdaad te denken dat je nog praatjes kunt maken met al die apparaten in je mond. Knapperd die dat kan hoor. Ik in ieder geval niet;). In de supermarkt hangt het zéker ook samen met mijn eigen gemoed. Goed idee wel trouwens, een klein gangpad met behang daar:).

      Geliked door 1 persoon

  2. Haha, ik herken er heel wat! Qua medische dingen had ik ook iets vergelijkbaars bij mijn uitstrijkje, hahaha.

    Like

    1. Hahaha, toen had ik ook een vrij interessante conversatie ja. Maar er zijn van die dingen waar je maar beter niet over kan bloggen:).

      Like

  3. Ik heb hier de supermarkt even opgevoed over die controles. De vraag was namelijk steeds ‘Mag ik even een paar boodschappen scannen?’. En dat suggereerde dat ik een keuze heb. Die heb je niet, want als je ‘nee’ zegt, mag je de boodschappen niet afrekenen. Dus na een paar keer klagen, zeggen ze nu ‘ik moet even een paar boodschappen scannen’. Brave supermarkt. Inmiddels kom ik er amper nog, want boodschappen komen met elektrische wagentjes bij mij thuis, maar mijn opvoedkunsten zijn blijven hangen

    Like

    1. Goed van jou. Die opvoeding heeft tot aan hier z’n vruchten afgeworpen denk ik. Dat ‘ik moet even een paar boodschappen scannen’ zeggen ze bij mij ook, maar éérst zeggen ze dat ik aan de beurt ben voor die controle. Ja, dat snap ik ook wel.

      Geliked door 1 persoon

  4. Herkenbaar, maar vaak zeg ik het wel. Want ik laat me ook niet voor dom verkopen. En dat lucht dan ook behoorlijk op. Dus ietsje assertiever zijn, en je hoopt minder in je op. Mocht de reactie op een overloze discussie uitdraaien, dan kun je altijd nog je omdraaien en weglopen. SUcces!

    Geliked door 1 persoon

    1. Ik heb me pas laten vertellen dat ik nogal aanvallend overkom, dus sindsdien houd ik sowieso maar liever overal m’n mond, voor het geval dat ik weer aanvallend overkom (wat ik zelf overigens op dat moment absoluut niet vond, maar ja, blijkbaar…)

      Like

      1. Aanvallend overkomen heeft meestal te maken met onderliggend zeer. En als je dat weet, kun je het veranderen. Ik kom ook te vaak “aanvallend” over, maar eigenlijk alleen als mijn tevenover het er niet mee eens is. Als je een compliment maakt, hoor je dat niet. Dus misschien ligt het probleem niet (alleen) bij de zender maar ook bij de ontvanger. Er zijn ook mensen die zich altijd aangevallen voelen. (om dezelfde rede overigens.

        Like

  5. Mijn tandarts vraagt altijd hoe het ermee is als hij met zijn handen in mijn mond zit – alsof ik dan kan antwoorden! Ik grom altijd maar wat, maar wel zodat het lijkt alsof ik een heel interessant verhaal vertel, net zolang totdat hij verbaasd kijkt. Ja, luister, als je erom vraagt…

    In de polder zou ik in staat zijn iets te zeggen als: “Geen idee, ik fiets hier ook al dagen rond! Heeft u misschien een kompas voor me?”

    Maar ik ben gewoon een beetje apart. Bij zo’n hijger zou ik bijvoorbeeld keihard gaan staan hoesten. Dan maken ze vanzelf wel dat ze wegkomen.

    Maar ik ken het fenomeen “jezelf inhouden.” Mijn oma zei altijd: als je niets aardigs te zeggen hebt, zeg dan maar niets.

    Dus ben ik altijd heel stil als ik bij mijn zus en haar vriend ben.

    Like

  6. Van sommige dingen kun je ook best iets zeggen al is “de toon waarop” dan wel belangrijk. We hebben allemaal wel onze ergernissen denk ik.

    Like

  7. Aargh de tandarts!!! Gelukkig ben ik gisteren net weer geweest, en nu heb ik dus weer even rust. Ik lag maar liefst een uur in de stoel bij de mondhygiëniste. Ik vind het altijd lastig als ze gaan converseren, want dan voel ik me verplicht te reageren en dat gaat dan een beetje moeilijk.

    Like

    1. Je zou toch ook denken dat ze zelf wel snappen dat het lastig antwoorden is, maar blijkbaar willen/moeten ze toch een praatje maken.

      Like

Reacties zijn gesloten.