Boekenpraat: Ik ga leven (Lale Gül)

Het verhaal

Büsra groeit op in een Turks islamitisch gezin. Ze heeft moeite met de regels die haar opgelegd worden en vraagt zich af of het de regels van haar ouders zijn of van Allah. Regels lijken namelijk nogal rekbaar en aangepast te kunnen worden aan het goeddunken van volwassenen.

Büsra leert al snel dat ze bepaalde dingen maar beter in het geheim kan doen of in ieder geval kan verzwijgen. Zo heeft ze jaren verkering met een Nederlandse jongen, zonder dat iemand dit weet. Doordat ze veel las, leerde ze als kind al meer van de wereld kennen dan haar ouders ooit gedaan hadden. Dat zette haar aan tot kritisch denken.

In de relatie met haar ouders verloopt alles moeizaam. Büsra is het ‘zwarte schaap’ en met name de relatie met haar moeder is slecht.

In ‘Ik ga leven’ staat het leven van Büsra centraal en dan met name het opgroeien in een streng gelovig islamitisch, Turks gezin.

Mijn mening

Het boek waar iedereen over praat
‘Ik ga leven’ kwam op mijn leestlijst te staan nadat ik ongeveer heel Nederland erover hoorde praten of er iets over zag schrijven online.
Dit soort boeken hebben over het algemeen mijn interesse. Ik las bijvoorbeeld jaren geleden met grote belangstelling het boek van Ayaan Hirsi Ali en verwachtte dat dit boek iets soortgelijks zou zijn. Voordat ik het boek kon lenen bij de bibliotheek had ik er al diverse recensies over gelezen. De meesten positief, maar toch niet allemaal. Ik hoopte op een goed verhaal en begon zo te lezen. Helaas viel het al vrijwel direct tegen.

Dit boek lezen was een worsteling
Ik heb me echt door dit boek heen moeten worstelen en vroeg me af waar dat aan lag.
Het verhaal is belangrijk genoeg om verteld te worden. Het gaat over de onderdrukking van vrouwen in streng-islamitische gezinnen. Dat Büsra zich daar in dit boek aan wil onttrekken, begrijp ik en ik vind het belangrijk dat dat verhaal verteld wordt, maar soms begon ik me te ergeren aan de manier waarop dingen zijn opgeschreven.

Gül beschrijft zelf dat ze dit boek schrijft om haar familie ‘af te branden’ en dat is precies wat je in ieder woord en in iedere zin proeft. Hier is geen sprake van een zorgvuldig geschreven verhaal, lijkt het, maar van een verhaal dat in één keer is opgeschreven om alle wraak en frustratie te uiten. Die gevoelens zijn begrijpelijk, maar persoonlijk lees ik liever een boek waarbij ik het gevoel heb dat er meer is nagedacht over hoe de dingen zorgvuldig kunnen worden opgeschreven. Het constante gebruik van scheldwoorden voor de ouders (steevast verwekkers genoemd overigens, in het netste geval) begrijp ik aan de ene kant wel, maar ik zie niet in wat dat toevoegt aan de boodschap van het boek.
Het boek lijkt vooral een relaas van iemand die hulp nodig heeft om haar jeugd te verwerken en die haar verhaal heeft neergeschreven, vol van wraak, boosheid en zonder enige nuance.

Eindeloze zinnen en niet bij elkaar passend taalgebruik
Wat het boek ook een worsteling maakt, is het feit dat de zinnen eindeloos lang zijn. Daarnaast is het woordgebruik ‘wollig’ en ‘gezocht’. Er worden veel moeilijke woorden gebruikt. Ook in dialogen gebruikt Gül woorden waarvan ik me niet kan voorstellen dat die daadwerkelijk in dialogen zo zijn gebruikt.
En waar aan de ene kant veel moeilijke, niet-alledaagse woorden worden gebruikt, komt er soms ineens vrij grof taalgebruik om de hoek. Een vreemde combinatie. Een voorbeeld (blz. 22):
De despoot des huizes bad hardop dat God haar lasterlijke woorden, die ingefluisterd werden door Beëlzebub, moest pardonneren, en vermaande de zondaar.
Een paar zinnen verderop staat dan:
Terwijl ik mijn tas afdoe en mijn sleutels op m’n bureau pleur, spot ik Oma in de woonkamer.
Het woord ‘pleuren’ snap ik hier totaal niet en dat bijna tegenstrijdige taalgebruik begon me al snel te irriteren. In één zin wordt bijvoorbeeld urineren en bouten gebruikt. Het één zo netjes en het ander zo ‘van de straat’. Het lijkt allemaal niet bij elkaar te passen.

Ik heb doorgezet, want iets zorgde ook wel weer dat ik doorlas. Tegelijkertijd realiseer ik me dat ik in de eindeloze woordenstroom waarschijnlijk zeker de helft niet echt tot me heb genomen. Er schijnt een vervolg te komen. Ik heb me hier doorheen geworsteld, want ik wilde snappen waarom dit boek zo’n bestseller is, maar een eventueel vervolg ga ik niet lezen.

Conclusie
In ‘Ik ga leven’ beschrijft Lale Gül haar eigen jeugd, tot aan haar twintigste. Ze groeide op bij strenggelovige, Turkse, islamitische ouders. In dit boek beschrijft ze hoe ze in alles werd beperkt en hoe vrouwen veel minder rechten hebben dan mannen.
De boodschap van het boek vind ik belangrijk, maar het lezen van dit boek was een worsteling voor me. Eindeloos lange zinnen, ‘wollig’ taalgebruik en tegelijkertijd soms zó grof. Het lijkt allemaal niet bij elkaar te passen.
Kortom: een boek met een belangrijke boodschap, maar die mis je bijna door de manier waarop de boodschap is verpakt. Voor mij een tegenvaller.
⭐️⭐️

Meer informatie over Ik ga leven

Dit boek ook lezen?
Koop ‘Ik ga leven’ bij bol.com.

Boekgegevens
Titel: Ik ga leven
Auteur: Lale Gül
Uitgeverij: Prometheus
Genre: Roman
Pagina’s: 348

Deze blog bevat een affiliate link. Als je via deze link iets koopt, krijg ik een klein percentage van het aankoopbedrag. Uiteraard betaal je daar zelf niets extra voor.