Gedeelde smart…

Ze zeggen dat gedeelde smart halve smart is. Ik denk dat daar echt wel minstens een klein beetje van waar is, maar ik heb toch wat moeite met het hele principe van ‘smart delen’. In mijn hoofd betekent gedeelde smart namelijk ook dat ik een ander ‘opzadel’ met mijn problemen en die ander dus belast en zo kan ik nog wel even doorgaan. Niet delen dan? Of toch maar wel? Ik las er pas iets heel moois over en dat zette me aan het denken.

‘Zelluf doen’

We kennen allemaal wel die peuters die alles ‘zelluf’ willen doen en daarbij dan altijd nét iets meer willen dan ze eigenlijk kunnen. Ik ben de peuterleeftijd al lang en breed ontgroeid, maar ik heb toch nog regelmatig last van dat idee van ‘zelluf doen’. Als ik last heb van chaos in mijn hoofd, probeer ik dat vrijwel altijd eerst zelf een beetje te ordenen. Zo’n geordende versie (hopeloos mislukt vaak, dat ordenen) gaat dan naar mijn psycholoog en samen ordenen we dan nog een beetje verder.

Ik merk het ook in praktische zaken. Ik vind altijd dat ik dingen maar zelf moet kunnen. Ik kán de meeste dingen ook gewoon zelf, maar als ik een ander toe zou staan om te helpen, zou het wel minder energie kosten bijvoorbeeld. Toch blijf ik dat lastig vinden.

Verdriet, zorgen of de chaos in mijn hoofd delen? Ik vind het moeilijk. Ik ben altijd bang dat mensen zich dan zorgen gaan maken of dat ik een ander opzadel met mijn probleem. Wat als die ander zich daardoor ellendig gaat voelen of helemaal niet zit te wachten op mijn chaos of… ga zo maar door. Zo komt het dus dat ik nog regelmatig het fenomeen ‘zelluf doen’ toepas.

Meer delen

Mijn psycholoog weet dat het zo werkt bij mij. Soms werkt het ook prima. Een blog ontstaat bij mij bijvoorbeeld nooit ‘in de chaos’, maar altijd pas daarna. Dat is prima. Zo’n blog helpt me dan om, als ik alles al op een rijtje heb, het nog even heel geordend weer te geven. Dat leest sowieso ook makkelijker voor de mensen ‘aan de andere kant’.

Dat is echter niet waar dit over gaat. Dit gaat over momenten van pure chaos. Op zo’n moment vraag ik niemand om hulp, want dan wil ik letterlijk niet gezien worden en wil ik het eerst allemaal zelf op een rijtje krijgen. Me op mijn kwetsbaarst laten zien vind ik heel erg eng. Mijn psycholoog wijst me er vaak op dat dat gewoon mag. Het is niet erg als mensen mijn kwetsbaarheid zien. Sterker nog: als ik iets eerder zou delen, zou ik misschien die allergrootste kwetsbaarheid kunnen voorkomen, omdat de chaos op tijd geordend wordt en daarom niet zó groot wordt dat er even niets meer aan te doen is.

Als mijn psycholoog zoiets zegt, kom ik altijd met allerlei ‘ja maars’. Je kunt het zo gek niet verzinnen of ik kan het aanvoeren als argument om vooral niet mijn kwetsbaarheid te delen. Toch schijnt dat te zijn wat wel heel erg zou kunnen helpen. Dat weet ik natuurlijk wel, maar dat is iets anders dan het ook echt doen.

Gebrokenheid delen

In de afgelopen maanden las ik het boek ‘Gebroken leven’ van Ann Voskamp. Daarin gaat het over een gemeenschap vormen met elkaar. Samen mooie momenten delen en al je zegeningen (uit)delen. Maar het gaat Ann Voskamp niet alleen om het delen van zegeningen, maar juist ook om het delen van gebrokenheid. Net nadat mijn psycholoog weer had gezegd dat ik vaker moest en mocht delen, las ik het volgende:

“Als ik mijn eigen gebrokenheid niet volledig deel… is er dan nooit volledige gemeenschap? Misschien kan gemeenschap alleen plaatsvinden als niet alleen onze sterke delen gebroken en gegeven worden, maar als onze gebroken delen ook gegeven worden. Misschien gebeurt gemeenschap niet alleen als we gebroken en gegeven worden – maar als we elkaar onze gebrokenheid geven.” (‘Gebroken leven’, Ann Voskamp, blz. 239)

Dit stukje zette me aan het nadenken. Mijn sterke kanten delen en de leuke dingen laten zien? Geen probleem. Simpeler dan dat kan niet. Maar mijn gebrokenheid delen? Dat vind ik moeilijk. Toch geloof ik dat het waar is wat Ann Voskamp hier zegt. Júist als ik ook mijn gebrokenheid durf te delen, kan er gemeenschap zijn. Dan geef ik de ander een kans om me echt te zien en me echt te leren kennen en op die manier ook echt te kunnen helpen. En het geeft die ander de kans om zijn of haar gebrokenheid ook aan mij te kunnen laten zien.

Een moeilijke les. Eén waar ik nog heel veel stappen in kan en moet zetten, maar wel één die het waard is om mee aan de slag te gaan.

Deze blog bevat een affiliate link. Als je via deze link iets koopt, krijg ik een klein percentage van het aankoopbedrag. Uiteraard betaal je daar zelf niets extra voor.