Niet nieuwsgierig en toch alles weten

Dorpsroddels laat ik met alle plezier aan me voorbijgaan, nieuwtjes over weet ik veel welke bekende Nederlander interesseren me niets en dat de hond van de tante van de buurvrouw van het nichtje van de man drie huizen verderop dood is, boeit me ook totaal niets. Ik ben niet nieuwsgierig en toch weet ik dat soort dingen. Hoe zit dat?

Niet nieuwsgierig, wel alles weten

Volgens mij was het mijn vader die altijd zei: “Je bent niet nieuwsgierig, maar je weet wel graag alles.” Er zit een kern van waarheid in die uitspraak en toch klopt het niet helemaal. Ik wil al die dingen niet per se weten, maar weet ze wel. En nee, ik ben niet nieuwsgierig. Oké, heel soms stiekem af en toe wel hoor, maar niet als het over vage kennissen of dorpsroddels gaat. Hoe het toch kan dat ik veel dingen wél weet, ook zonder nieuwsgierig te zijn, heeft alles te maken met mijn autisme.

Ik heb geen filter

Eén van de grootste ‘problemen’ van (mijn) autisme vind ik het ontbreken van een filter. Daardoor komen alle prikkels keihard binnen. Terwijl ik zit te typen, staat het raam open. Ik hoor wat er buiten gebeurt. Als daar mensen een gesprek voeren, weet ik waar het over gaat. Niet omdat het me boeit, maar omdat ik het hoor en het niet kan uitschakelen.

Dat is dus waarom ik alles weet. Er zijn mensen die wel zouden horen dat er buiten gepraat wordt, maar die de inhoud van het gesprek niet zouden kunnen navertellen. De reden dat ik dat wel kan, is omdat ik geen filter heb. Dat gesprek buiten komt binnen. Dat geldt ook voor gesprekken op verjaardagen.

Van de hak op de tak

Zet mij op een verjaardag tussen een heleboel mensen en ik kan van ongeveer iedereen navertellen wat de laatste nieuwtjes zijn. Terwijl ik namelijk met degene naast me praat, hoor ik ook wat er door andere mensen in de kamer wordt gezegd. Ik herinner me dat een collega eens tegen me zei dat ik in de pauze zo lekker met alle gesprekken mee kan doen. Dat klopte wel. Ik volgde alles. Zelf vond ik dat vooral irritant. Ik denk overigens dat het voor een gesprekspartner soms ook vervelend kan zijn. Als je met mij zit te praten, kan het namelijk zomaar gebeuren dat ik elders iets opvang waar ik iets over denk te moeten zeggen en dan ben ik ineens met een heel ander gesprek bezig.

Mijn ‘nieuwsgierigheid’ is vermoeiend

Mijn gebrek aan filter zorgt ervoor dat een ruimte met veel mensen voor mij heel vermoeiend is. Ik heb iedereen gehoord en tig gesprekken min of meer gevolgd en me afgevraagd of ik er zelf ook iets aan bij moest dragen. Ik zwijg nog maar even over bijvoorbeeld een volle beurshal. Daar word ik helemáál gek. Ik hoor namelijk de ‘achtergrondgeluiden’ alsof ze net zoveel aandacht nodig hebben als het geluid van dat waar ik naar sta te kijken. Op dat soort plekken kom ik dus maar gewoon helemaal niet meer.

Op verjaardagen weet ik inmiddels wel hoe het werkt. Ik zoek het liefst een plek een beetje op een hoek. Op die manier zorg ik ervoor dat er maar aan één kant echt aandacht van me gevraagd kan worden. De rest probeer ik dan te negeren. Dat werkt niet, maar ik ‘bemoei’ me er dan niet mee. Ik hoor het wel. En zo komt het dus dat ik niet nieuwsgierig ben, maar wel alles weet. Zelfs dus het laatste nieuws over weet ik veel welke bekende Nederlander, want dat heb ik dan ergens op Facebook voorbij zien schuiven en tja, als ik het eenmaal heb gezien, al is het maar met een schuin oog, zit het in mijn systeem…