Komt een autist in het ziekenhuis

De arts viel met de deur in huis: “Ik wil van dat plan afwijken.” Aha, meneer de arts, ik niet. Ik ben namelijk een autist. Komt een autist in het ziekenhuis. Met diagnose en al. Of het indruk maakte? Geen idee, maar het maakte in ieder geval duidelijk dat van het plan afwijken een slecht idee was.

Het oorspronkelijke plan

Vanwege de familiegeschiedenis en mijn eigen historie met een grote poliep in mijn dikke darm ‘moet’ ik elke drie jaar preventief een darmonderzoek laten uitvoeren. Dan kijken ze of er geen nieuwe poliepen zijn en als alles goed is, mag ik weer drie jaar wegblijven. De laatste keer was bij mij nog geen twee jaar geleden, maar nadat ik me bij de huisarts meldde met klachten, werd ik toch weer verwezen.

In een telefoongesprek met mijn MDL-arts zette de huisarts het plan op. Ik zat daarbij en het plan leek me heel helder. Ik zou verwezen worden naar het ziekenhuis en er zou een darmonderzoek plaatsvinden. Klinkt vrij duidelijk, vond ik.

Wat als…

Een dag later had ik al een mail van het ziekenhuis met een afspraak. Ik kreeg een afspraak op de poli en er stond bij dat ik een andere arts had, omdat mijn eigen arts op vakantie was.
Voor mijn hoofd was dat een goede reden om aan de slag te gaan met allerlei ‘wat als…’ ideeën.
Wat als deze arts(-assistent) ineens iets anders zou bedenken?
Wat als ik (alweer!) niet serieus genomen word?
Wat als ik dat onderzoek niet krijg? Normaal staat die afspraak voor het onderzoek ook gelijk gepland en nu niet…
En zo kon ik nog wel even doorgaan. Ik raakte zelfs licht (of ernstig) paniekerig en belde er nog over met de huisarts. Hij was met me eens dat het plan inderdaad was zoals ik het had begrepen: ik zou een darmonderzoek krijgen én een dag van tevoren worden opgenomen (over het waarom van die opname komt een aparte blog). Mocht het allemaal niet lukken, zou de huisarts er voor me achteraan bellen. Met die gedachte in mijn achterhoofd ging ik naar het ziekenhuis.

“Ik wil van dat plan afwijken.”

De arts-assistent stelde zich voor en legde uit dat mijn eigen MDL-arts er wat vaart achter wilde zetten. Daarom had zij gevraagd of de arts-assistent mij tijdens haar vakantie vast kon zien. En toen zei de arts-assistent iets waar ik heel blij van werd: “Dokter X. heeft hier al een heel plan uitgeschreven,” en hij ratelde zo het hele plan op wat ik de huisarts en de MDL-arts telefonisch samen had horen maken. Maar toen, in dezelfde ademtocht waagde de arts-assistent het om te zeggen: “Ik wil van dat plan afwijken.”

Ik ben een autist! Niks afwijken!

Mijn hart sloeg een paar slagen over en weg was de opluchting. Dit was precies waar ik bang voor was. Het was alles wat ik tegen mijn huisarts had gezegd in het telefoongesprek waarin ik hem vroeg of ik het echt wel goed begrepen had. Ik bleef uiterlijk kalm en zei: “Daar was ik al bang voor. Ik ben een autist. Officieel, dus ik mag het zeggen. Ik ga heel slecht op afwijken van een plan. Ik heb nu dit in mijn hoofd. Ik heb hier dus in paniek met de huisarts over zitten bellen.” Los daarvan: hoe kan hij ineens bedenken dat het anders moet, als hier een prachtig plan ligt, in overleg gemaakt door twee artsen? Maar dat laatste zei ik niet. Ik hield vooral in mijn achterhoofd: Blijf kalm, want als deze arts echt gaat afwijken, gaat de huisarts het regelen. Het komt goed. Linksom of rechtsom.

Ik zie er normaal uit

Ineens begreep de arts-assistent na mijn uitleg waarom er zo’n duidelijk plan stond uitgeschreven. Maar er volgde meer. Hij keek me aan: “Je zou niet zeggen dat je autistisch bent. Je ziet er wel normaal uit.” En als ik het niet had gezegd, zou hij geen idee hebben gehad dat ik paniekerig met de huisarts had gebeld. Serieus?! Ik zie er normaal uit?! Dat weet ik ook wel.

Gelukkig nam de arts-assistent het uiteindelijk serieus. Hij bleef erbij dat hij een onderzoek niet nodig vond, maar ach, nu zou hij het oorspronkelijke plan wel volgen. Mijn eigen MDL-arts had ook gezegd dat er vaart achter gezet moest worden. Het moest binnen vier weken allemaal rond zijn. Dat vond ik een prettige gedachte. De arts-assistent maakte daar vijf weken van, maar oké, die ene week heb ik hem dan maar ‘cadeau gegeven’.

En de volgende afspraak? Die plande hij in bij mijn eigen, vaste arts. Waarvoor zeer veel dank. Die arts neemt me namelijk serieus (en terecht, want dit heeft helemaal niets met hypochondrie of autisme te maken, maar gewoon met foute genen) en bij haar hoef ik mezelf niet te ‘bewijzen’.

*Voor alle duidelijkheid: het onderzoek is inmiddels al achter de rug en alles is goed.