In de aanloop naar mijn laatste darmonderzoek ging ik een poosje offline van Instagram. Dat was voor mezelf een goed idee, maar ik denk dat er ook wat andere mensen zijn die daar heel erg blij mee zijn. Soms is offline gaan namelijk echt wel een heel goed idee en dit is waarom…
Chaotisch hoofd met één onderwerp
Door de onduidelijkheid vanuit het ziekenhuis (waarover de vorige blog ging) was er in mijn hoofd een enorme chaos ontstaan. Dat zorgde ervoor dat ik eigenlijk nog maar aan één ding kon denken: darmonderzoek. Het ging met name om al het ‘wat als…’ Wat als het niet wordt ingepland? Wat als ze me niet serieus nemen? En zo kon ik nog wel honderd vragen bedenken.
Die chaos zou in principe hanteerbaar zijn geweest, maar er was een complicerende factor: zowel mijn huisarts als mijn psycholoog hadden vakantie. Er was dus even niemand die mijn chaos kon ordenen. Natuurlijk waren familie en vrienden wel beschikbaar, maar bij zo’n extreme chaos heb ik (ook) hulpverleners nodig en die waren er dus niet.
Het sprookje dat niet bestaat
Ondertussen was ik op Instagram nog steeds bezig met het delen van leuke polderplaatjes, kleurplaten, puzzels, enz. Allemaal leuk en allemaal ook wat ik in die dagen deed, maar voor mijn gevoel was ik bij elke post en bij elk praatje aan het proberen om dat ene onderwerp dat mijn hoofd beheerste te verzwijgen. Ik wilde namelijk niet alles delen. Dan zou ik me steeds verplicht voelen om iedereen op de hoogte te houden en soms moet dat gewoon even op mijn eigen tijd.
Toch lukte het me niet meer om het sprookje van puzzels, kleurplaten en polderplaatjes in stand te houden. Ik kon er niet omheen dat er in mijn hoofd maar één onderwerp was en daar wilde ik dus niets over kwijt. Ik wist ook wel dat dat niet op Instagram hoorde, maar (eerst) bij hulpverleners, voordat ik ongenuanceerde dingen zou gaan posten waar ik later spijt van zou krijgen. Dat legde ik uit en ik ging offline, vooral uit zelfbescherming. Dat bleek een heel goed idee.
Offline is voor iedereen beter
Ergens in al die chaos besloot ik namelijk dat ik een andere huisarts uit de praktijk wilde spreken, om ervoor te zorgen dat ik toch een hulpverlener zag. Laat ik het kort samenvatten: dat was een heel groot drama. Het ging eerst al mis met de assistente, die allerlei ingewikkelde vragen stelde. Tja, ik was al in paniek én ik krijg paniek van doktersassistentes, dus ik kan dat soort vragen gewoon niet beantwoorden.
Daarna sprak ik een (andere dan mijn vaste) huisarts. Die wees me nog even op alle regeltjes en vertelde me aan welke voorwaarden ik allemaal moet voldoen voor ik naar de huisartsenpraktijk mag komen. En ja, daarom had die assistente allerlei vragen gesteld; die moest controleren of ik wel aan alle voorwaarden had voldaan. Ehm, ja, duhu, anders bel ik toch niet?! Alsof ik maar een tel zou overwegen om een doktersassistente te bellen als ik een makkelijkere optie (namelijk de psychologenpraktijk) heb.
Het gesprek met die huisarts maakte me alleen maar meer overstuur. Totaal in paniek verliet ik de praktijk. Dat gesprek zorgde ervoor dat ik nog meer hulp nodig had, maar die was er dus niet. Het worstelen zonder hulp was intens heftig.
Nu we een paar weken verder zijn, kan ik (nog steeds niet zonder tranen en paniek, want ik voel me zó onbegrepen en in de steek gelaten, maar toch) zeggen dat we elkaar niet begrijpen. Ik heb van mijn psycholoog geleerd dat dat niet aan mij ligt en niet aan die huisarts, maar aan de ruis ergens tussen ons in. Dus nee, dit is geen oordeel. Maar goed, nu kan ik dat dus zo zeggen. Als ik toen nog online was geweest, had ik waarschijnlijk nogal ongenuanceerd gehakt van zowel de huisarts als de assistente gemaakt. Offline zijn was dus niet alleen voor mij, maar gewoon voor iedereen beter en daarom een heel goed idee.
Hoofdtaal 
Helemaal met je eens! Soms heeft het even de tijd nodig. De scherpe randjes van irritatie, frustratie, boosheid en verdriet zwakken dan wat af. Mij lukt het dan om er met een ander oog naar te kijken. Neemt uiteraard het “probleem” van niet begrepen worden niet weg. Hopelijk gaat het nu wel weer iets beter met je?!
LikeLike
Het gaat wel beter, maar zodra iemand over dat gesprek begint, raak ik nog in paniek, evenals wanneer ik de huisartsenpraktijk in moet. Dus eh…het is een ding. Wordt aan gewerkt.
LikeGeliked door 1 persoon
O je, hopelijk kun je binnenkort een goed gesprek met je eigen huisarts hebben, en dat die dan zijn collega even zegt, hoe je met bepaalde patienten omgaat. Ik neem aan, dat die informatie in je dossier staat, dus hij had het kunnen weten. Maar laat je hoofd niet hangen, je bent al zo ver, en tegenslagen horen helaas bij het leven. Maar na regen komt weer zonneschijn!
LikeGeliked door 1 persoon
Soms is zwijgen letterlijk goud waard… voor een ander 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een waardeloze situatie en jeetje wat heeft die er bij je ingehakt. Denk dat het al wat gescheeld had als iig de assistente die je vaker ziet je had opgevangen. Nu was het vooral veel gezeur en dat kan je niet gebruiken.
LikeGeliked door 1 persoon
Het vergt al veel moed vind ik om een andere huisarts te willen spreken! Jammer dat het dan zo misgelopen is. Hopelijk kan je ondertussen weer bij je eigen huisarts én psycholoog terecht.
LikeLike
Dat vond ik ook. Als ik een ander wil spreken, moet ik wel heel ver heen zijn. Maar goed, helaas dus niet het gewenste resultaat, maar nu weer hulp die wél werkt gelukkig.
LikeLike
Soms is niets zeggen heel veelzeggend.
LikeLike
Zeker weten.
LikeLike
Ik weet dat jij er niets aan hebt, maar oh hemel wat herken ik mezelf hierin. Ik heb dus ALTIJD ruzie met de huisartsassistentes! Die vormen voor mij een soort firewall waar ik nooit doorheen kom als ik naar de dokter moet (wat ik gelukkig niet vaak hoef, maar als ik wél moet stel ik dat dus altijd uit uit uit omdat ik niet wil bellen). Heel herkenbaar, al verlaten mijn paniek en frustratie mij doorgaans dezelfde dag nog.
Offline gaan ben ik ook helemaal voor, trouwens! Al die mensen op sociale media die zich beter, vrolijker, gelukkiger voordoen dan ze zijn, dat is niets voor mij. Geen idee ook waarom ze het sociale media noemen, zo sociaal zijn mensen er doorgaans niet op :p Ik word er altijd heel onrustig van en van Facebook krijg ik hoofdpijn.
Ik hoop dat je wat rust in je hoofd hebt kunnen vinden – soms vinden we in de stilte de antwoorden die we zoeken. En voor elke persoon die je niet begrijpt, zijn er twee die dat wel doen. Jammer hoe dit gelopen is, met de huisarts en de assistente. Fijn dat je het hier kwijt kunt, hopelijk lucht dat wat op en vind je hier wat meer het begrip dat je verdient.
LikeLike
Het gekke is dat ik dat van vrijwel iedereen hoor over assistentes. Ik snap dat het hun vak is om op deze manier te checken hoe snel iemand terecht moet, maar het lijkt mij dat ze dat toch anders moeten gaan vormgeven, want nu is voor een groot deel van de mensen de doktersassistente de persoon die ervoor zorgt dat men zo laat mogelijk belt. (Oké, voor mij was dat vroeger misschien ook het doel, maar voor het grootste deel van de mensheid lijkt me dat niet.;))
Wat betreft social media denk ik dat je je altijd heel bewust moet zijn van alle valkuilen. Ik heb er ook prachtige mensen leren kennen en online mooie gesprekken, maar het is en blijft maar een beperkt deel van iemands leven. Dat laatste geldt uiteraard ook voor wat je hier op mijn blog leest.
LikeGeliked door 1 persoon
Misschien leren assistentes dat op de opleiding? Net als het vak “Doktershandschriften ontcijferen” MOET bestaan, want als je daar geen sleutel voor hebt is er vaak niets van te maken in mijn ogen.
Je hebt gelijk, hoor. Niet iedereen is zo oppervlakkig online. Ik heb ook enkele mooie online vriendschappen overgehouden aan mijn tijd op sociale media, maar het gros voelt voor mij te luchtig. Iemand écht leren kennen en meemaken doe je offline, denk ik. En dan nog kun je bedrogen uitkomen. Tsja, online of offline, we zijn toch allemaal maar mensen.
LikeGeliked door 1 persoon
Yikes, dit klinkt ook zo’n beetje als mijn nachtmerrie, en ik snap helemaal dat je hier akelig van werd. Eerst al die hindernis van de doktersassistente, en dan ook nog een huisarts die doet alsof je niet had moeten komen. Ik heb daar maar 1 woord voor: ‘AAAAAARGH!’
LikeGeliked door 1 persoon