Een hoop gedoe om niks?

“Je zult zien dat er bij mijn darmonderzoek niets gevonden wordt. Dat verwacht ik in ieder geval en dan heb ik dus weer een heleboel heisa gemaakt om helemaal niks. Dan was dat onderzoek toch helemaal niet nodig?” Dat was wat ik vijf dagen voor mijn laatste darmonderzoek tegen mijn psycholoog zei. Ik was bang dat ik een hoop gedoe los had gemaakt om niks. Maar zag ik dat wel goed?

Wat als het niks is?

Tussen de verwijzing en het onderzoek gingen er uiteraard een paar weken voorbij. Alle onduidelijkheid rondom het onderzoek vond ik heel erg moeilijk, maar over het onderzoek zelf en over de uitkomst maakte ik me niet zo druk. Ik weet dat dat onderzoek voor mij prima te doen is en ik was ook niet zo heel bang dat er iets gevonden zou worden. Toch zou ik dat onderzoek wel gaan doen, maar dat was geen hypochondrie of wat dan ook. Dat wist ik in mijn achterhoofd wel, maar toch ging ik twijfelen.

Het onderzoek was niet mijn idee

Ik vertelde mijn psycholoog dat ik vond dat ik wel heel veel onnodige heisa had gemaakt als er niets gevonden zou worden. Hij was dat niet met me eens. Ik had het namelijk allemaal keurig volgens alle regels gedaan. Ik was naar de huisarts gegaan met klachten en toen hij die niet echt kon verklaren, was ik gerustgesteld naar huis gegaan. Als ik heisa had willen maken, had ik toen al gelijk gevraagd om een darmonderzoek. Dat had ik niet gedaan. Sterker nog: ik was heel erg blij dat dat me bespaard bleef.

Een week later ging ik weer naar de huisarts, want de klachten bleven. De huisarts en de MDL-arts besloten in overleg dat er toch een darmonderzoek moest komen. Ik snapte dat wel en hoewel ik ervan baalde (want sommige dingen aan een darmonderzoek zijn niet zo leuk), legde ik me er maar bij neer. Aan het eind van het consult zei ik tegen mijn huisarts: “Ik mag geen voorspellingen doen van mijn psycholoog, maar nu wil ik het toch even doen. Ik denk dat ze niets vinden.” Mijn huisarts keek me aan en vond: “Dat denk ik ook.”

Nu zou je je af kunnen vragen waarom er toch een onderzoek moest komen, als zowel de huisarts als ik dachten dat er niets gevonden zou worden. Tja, heel simpel. Ik had klachten. Misschien zou mijn buurvrouw met dezelfde klachten geen onderzoek hebben gekregen, maar ik heb nu eenmaal mijn geschiedenis. Mijn vader overleed op jonge leeftijd aan darmkanker en ik had vijf jaar geleden zelf een grote poliep. Eén van het soort dat vaak uitgroeit tot darmkanker. Snap je ‘m? Dan zijn artsen bij mij op dit gebied even net een beetje eerder gealarmeerd dan bij een willekeurige ander.

Mijn psycholoog vond: “Twee artsen die jou goed kennen, hebben dit besloten. Jij hebt dus helemaal niets gedaan of veroorzaakt. Je hebt gewoon vertrouwd op de artsen en dat is goed.”

Een hoop gedoe om niks?

Vijf dagen voor het onderzoek vertelde ik mijn psycholoog dus nog dat ik bang was dat ik een hoop gedoe om niks had veroorzaakt. Diep in mijn hart wist ik dat er iets aan die uitspraak niet klopte en van mijn psycholoog mocht ik dat ook niet meer zeggen. Ik had namelijk keurig de adviezen van mijn huisarts opgevolgd. Twee artsen hadden in overleg besloten dat er een onderzoek gedaan zou worden.

Zou er niks gevonden worden, zou dat alleen maar heel erg fijn zijn. Maar heb ik dan een hoop gedoe veroorzaakt om niks? Nee, dat heb ik niet. Ik heb de adviezen opgevolgd.

De dag van het onderzoek brak aan.
Alles was goed! Dat is heerlijk nieuws, ondanks dat het volgens verwachting was.
Was het een hoop gedoe? Ja, dat zeker.
Was het om niks? Nee, het was om zekerheid te krijgen. Dat heet geen gedoe om niks, maar doen wat volgens mijn artsen in dit geval het beste was.