Wie is er nou traag?!

“Alles is geregeld. Je kunt nu gewoon wachten tot je een telefoontje krijgt waarin je wordt uitgenodigd voor een kennismakingsgesprek.” Zo eindigde mijn laatste telefoontje met de ggz-instelling waar ik niet geholpen ga worden met mijn eetproblematiek, maar waar ze me soort van intern doorverwezen naar een andere instelling van dezelfde overkoepelende keten. Klinkt simpel. Gewoon afwachten. Dat deed ik. Maar de ggz zou de ggz niet zijn als er niet toch nog een addertje onder het gras zou zitten…

Als het lang duurt, wacht ik wel even

Het telefoontje waarin me werd verteld dat ik moest wachten op een uitnodiging voor een kennismakingsgesprek kwam negen maanden na mijn aanmelding. Ik weet het, dat zou je na lange tijd kunnen vinden, maar ik heb op de behandeling van mijn hypochondrie veertien maanden gewacht, dus ik vond het al heel snel.

Het telefoontje kwam net voor de zomervakantie, dus ik besloot het allemaal maar lekker op z’n beloop te laten en hoopte er pas na de zomer weer iets van te horen. Het was namelijk zó simpel: ik was verwezen en moest wachten op een telefoontje. Simpeler dan dat kan niet toch? Het klonk eerlijk gezegd te mooi om waar te zijn. Daar kwam bij dat ik alleen op de wachtlijst zou komen voor behandeling. Ik had de intake namelijk al gehad en hoefde bij de nieuwe instelling alleen op de wachtlijst voor behandeling. Aardig hè? Een blik op de website leerde me dat de wachtlijst voor behandeling maar ongeveer een maand was.

Twee maanden gingen voorbij. De telefoon ging niet, maar ik was niet verbaasd.

Of er een beetje haast gemaakt kan worden…

Na ruim twee maanden kreeg ik een mail. Het was van degene waar ik een intake mee had gehad. Wacht eens even, waarom mailde die mij? Alles was toch geregeld? Ik zou toch niets meer met de instelling van de intake te maken hebben? De mail bevatte een brief voor de huisarts. Die moest ik lezen, mijn eventuele wijzigingen doorgeven en dan zou de brief naar de huisarts gaan.

Zo gezegd, zo gedaan.
En toen stak de adder zijn kop boven het gras uit.

Ik kreeg opnieuw een mail. Daarin vertelde de hulpverlener dat ze de brief naar mijn huisarts had gestuurd. Maar toen kwam het. Ik moet mijn huisarts nog maar even bellen, want hij moest een nieuwe verwijzing maken en als ik zou bellen, kon ik zeggen dat hij een beetje haast moest maken.

Wie is hier nou traag?!

Die mail schoot bij mij nogal in het verkeerde keelgat.
Ten eerste: alles was toch rond? Niet dus. Er moest eerst nog een nieuwe verwijzing komen…
Ten tweede, en die is erger: ik moest mijn huisarts gaan bellen om te zeggen dat hij op moest schieten? Neem me niet kwalijk, maar dat voelde nogal ehm…vreemd. En nog erger: ik stond toen dat verzoek kwam inmiddels elf maanden op een wachtlijst. Het had twee maanden geduurd om een verzoek om een verwijzing te maken. En dan moest ik nu tegen de huisarts zeggen dat hij haast moest maken? Ik dacht het niet. De huisarts is hier niet degene die traag is; dat is de ggz-instelling.

Ik mailde terug dat ik niet ging bellen. Ik zei er eerlijk bij dat ik er niets meer van begreep, want ik dacht dat alles rond was en nu moest er ineens weer een verwijzing komen. Als ik het zelf al niet snapte, zou ik het mijn huisarts ook niet uit kunnen leggen. Ik verzocht haar zelf even de huisarts te bellen.

Je raadt het zeker al? Toen was het telefoontje ineens niet meer nodig. Prima. En die verwijzing? Die liet even op zich wachten, maar joh, ik wil inmiddels gaan voor een nieuw record. Het moet toch lukken om langer dan veertien maanden op een wachtlijst te staan? We gaan al een heel eind in de goede richting. Hoezee!