Te strak gespannen

De laatste tijd staat mijn zenuwgestel wat te strak afgesteld. Ik merk dat ik snel schrik en een groot deel van de dag (en vooral van de nacht) breng ik door met iedere spier in mijn lichaam gespannen. In eerste instantie had ik het helemaal niet zo door, maar langzaam maar zeker werd het steeds duidelijker. En toen, op een middag in de polder, zeiden mijn zenuwtjes knak.

Druppel na druppel in de emmer

Het kwam niet opeens, dat veel te strak afgestelde zenuwstelsel. Er kwamen gewoon steeds wat druppeltjes in de emmer en uiteindelijk was die emmer zó propvol dat ieder druppeltje zorgde voor een omkieperende emmer. Het begon met nachtmerries, daarna kwam er intense vermoeidheid en vervolgens kwam er een ziekenhuistraject. Dat kon ik allemaal nét onder controle houden. Maar toen kwam er een vervelend gesprek met een hulpverlener tussendoor. Dat triggerde een trauma en dat was het laatste zetje. Mijn zenuwen werden nog net het laatste tandje strakker aangedraaid en ik ging door het leven met veel te strak afgestelde zenuwen.

Sinds wanneer huil ik?

Vroeger heb ik weleens gezegd dat degene die mij aan het huilen kan krijgen een lintje verdient. Het punt is namelijk dat ik niet zo snel huil. Toen alles te strak gespannen was, huilde ik ineens om alles. Zomaar opeens, terwijl ik aan het huishouden was of terwijl ik buiten door de polder fietste of (de horror) terwijl ik in de supermarkt liep. Soms omdat ik in mijn hoofd bezig was met de druppels in de emmer, maar soms ook vanuit het niets. Dat ik vrijwel dagelijks huilde, was voor mij een signaal dat er iets niet helemaal lekker zat.

De zenuwtjes zeiden knak

Op een middag fietste ik door de polder. De zon scheen en ik genoot ervan. Ondertussen was mijn chaotische hoofd wel bezig om één van de druppels in de emmer te analyseren, maar het lukte zonder te huilen. Ik fietste langs een vrachtwagen. Ik zag het heel bewust. O, die vrachtwagen is grond aan het lossen.
Toen ik de vrachtwagen net voorbij was, klapte de klep van de kar met een enorme knal dicht.

En toen zeiden mijn zenuwtjes knak. Er ging een schok door mijn lichaam en de tranen sprongen in mijn ogen. Om herrie ja. Alleen maar om herrie. Nee, niet om herrie. Gewoon omdat ik zo schrok. Omdat alles veel te strak stond afgesteld.

Zenuwtjes laten vieren

Een kilometer verderop kwam ik een vriendin tegen. We stopten. Mijn tranen, die ik probeerde in te houden, kwamen naar buiten. Ik legde uit waarom ik huilde en zij begreep dat het niet ging om die herrie. Het ging om die over- overvolle emmer.

In die tijd had ik geen hulp van mijn vaste hulpverleners. Dat maakte het niet zo eenvoudig om de zenuwen weer wat losser af te stellen. Wat gesprekken verder ging het weer beter. Ik hoefde niet meer om alles te huilen en hoewel ik nog steeds gespannen spieren had, voelde ik iets meer ruimte. Ik kon de zenuwen weer wat laten vieren. Ik hoop heel lang, want zo strak afgesteld staan vond ik echt een enorm drama.

De trechter was vol

Achteraf gezien is het simpel. Ik vergelijk mijn hoofd vaak met een trechter. Die trechter was volgelopen met van alles en nog wat. Mijn verwerkingssnelheid is laag. Dat blijkt uit mijn IQ, maar ook uit mijn leven. Ik heb hulp nodig om de trechter in mijn hoofd te legen. Die hulp was er even niet. Daar ging het dus fout. Het was een combinatie van veel gebeurtenissen, waardoor de trechter nóg sneller gevuld raakte dan anders én een gebrek aan hulp, waardoor de trechter nóg trager geleegd werd dan anders. Tja…dit was het gevolg. Ik ben blij dat het trechtertje inmiddels weer ietsje ruimte heeft om gevuld te worden.
Helaas blijkt de ‘speelruimte’ wel heel erg klein, want inmiddels hebben een paar dorpsbewoners het vuurwerk uit de schuren gehaald. Je raadt het al… bij iedere knal schiet ik met een schok rechtop en heb ik een paar minuten nodig om bij te komen. Toch zie ik winst, want ik heb er nog niet om gehuild:).