Hoorcollege van de huisarts

Eén van de (soms leuke en soms vervelende) eigenschappen van peuters is dat ze op een gegeven moment bij alles waarom roepen. Nu ben ik de peuterleeftijd ver ontgroeid, maar ik vraag nog steeds bij alles graag naar het waarom. Het schijnt met mijn autisme te maken te hebben. Ik wil de dingen graag begrijpen en daarom vraag ik vaak naar het waarom. Zo ook bij de huisarts. Ik vraag eigenlijk om college tijdens consulten in de huisartsenpraktijk.

Waarom?

Omdat ik in therapie geleerd heb dat de vraag naar het waarom van dingen niet raar is en gewoon mag, stel ik die vraag tegenwoordig ook. Jaren geleden deed ik het niet, want dan dacht ik dat het raar was of dat ik de enige was die iets niet begreep en dan liet ik het maar gaan. Nu weet ik dat het bij me hoort en dat het dus prima is om zo’n vraag te stellen.

Zo vroeg mijn psycholoog me pas aan het einde van een sessie om nog even een vragenlijst in te vullen. Ik stel me zo voor dat een groot deel van zijn cliënten dat zonder iets te vragen gewoon deed, maar ik niet. “Waarom moet dat?” Ik schrok er zelf van en sloeg een hand voor mijn mond om mezelf af te kappen. Mijn psycholoog vond het echter een begrijpelijke en prima vraag. Het was alleen maar voor de verzekering. Oké. En ik vulde de lijst in. Ik was blij dat ik had gevraagd naar het waarom, want anders zou ik daar een week over hebben kunnen tobben. Waarom moest ik die lijst invullen? Gaat therapie stoppen? Is er iets mis? Is dit een onderzoek naar een andere diagnose?

Geen hypochondrie, maar wel graag controle

Nu mijn hypochondrie onder controle is, kom ik nog één keer in de drie maanden bij de huisarts voor lichamelijke vragen. Vragen die een ander misschien niet zou stellen, maar die bij mij voorkomen dat ik weer terugval in mijn oude angsten. Zo’n afspraak bereid ik voor met mijn psycholoog, zodat ik weet wat ik wel en niet wil/moet vragen. Bovendien legt mijn psycholoog altijd nog even uit dat ik moet luisteren naar de huisarts en hem moet vertrouwen. Geen stoelendans dus.

Eerder dit jaar hebben mijn psycholoog en huisarts overleg gehad over de invulling van zo’n consult bij de huisarts. Uiteraard had ik mijn psycholoog eerst verteld wat ik denk dat nodig is. Voor mij is het belangrijk dat ik een besluit van de huisarts kan begrijpen. Als hij besluit dat voor een klacht geen verder onderzoek nodig is, vind ik dat prima, maar dan wil ik wel graag weten waarom hij zo’n besluit neemt.

Hoorcollege bij de huisarts

Dat ik graag wil weten waarom de huisarts bepaalde besluiten neemt, heeft te maken met controle. In het verleden ben ik (door andere artsen) niet altijd serieus genomen. Dat zorgt ervoor dat ik het nog steeds soms moeilijk vind om erop te vertrouwen dat de juiste beslissingen worden genomen. Als mijn huisarts een besluit neemt, gaat mijn hoofd daar achteraf allerlei vragen bij bedenken.

Mijn psycholoog verwoordde het zo: “Eigenlijk wil je gewoon een stukje college. Uitleg hoe de huisarts tot zijn besluit komt.” Beter dan dat kon ik mijn gevoel niet samenvatten. Ik merk dat mijn huisarts (en ja, stiekem heb ik het idee dat hij dat sowieso sinds mijn autismediagnose al meer deed) dat college ook geeft. Als hij me onderzoekt, legt hij uit wat hij doet en daarna legt hij uit hoe het verder moet en waarom. Ik vind dat fijn. Ben ik het er altijd mee eens? Meestal wel. Die enkele keer dat het niet zo is, houd ik me aan een andere regel: na het college vertrouw ik erop dat de huisarts het juiste besluit heeft genomen en leg ik me daar dus bij neer.

Waarom moet ik die pillen slikken?

Een poosje geleden, toen ik extreem moe was, kreeg ik medicatie. Na een paar maanden waren mijn bloedwaardes weer op orde, maar ik moest wel die medicatie blijven slikken. Dat had de huisarts me via de mail (beveiligd, geen paniek, keurig AVG) laten weten. Ik deed het braaf, maar zei wel tegen mijn psycholoog: “Ik snap het niet. Die waarde is nu goed. Waarom moet ik dan nog een jaar die stomme pillen slikken? Ik wil dat snappen.” Daar sloeg ik de spijker op z’n kop. Ik wilde het snappen. Ik had er nog even een college over nodig. De vraag kwam dus op het lijstje voor de huisarts. Het college kwam en mijn pillen slik ik. Het enige verschil met de periode vóór dat college is alleen dat ik nu snap waarom. En ja, ik vind dat prettig.