Snuffelen in mijn medisch dossier

Een paar weken geleden was het zover. Ik kon inloggen in mijn dossier bij de huisarts. Het was iets waarvan ik altijd had gezegd dat ik het niet wilde. Stiekem wil(de) ik het nog steeds niet, maar het kon even niet anders. Hoe ik het vind, die inzage in mijn dossier? Verrassend oninteressant.

Laat het dossier maar aan de professionals over

Hoewel ik altijd heel nieuwsgierig even kijk wat de huisarts bij een vorig consult heeft opgeschreven, ben ik ook altijd van mening geweest dat het dossier daar hoorde en dat ik het niet wilde zien. In eerste instantie riep mijn hypochondrie jaren geleden uiteraard om controle en inzicht, maar tegelijkertijd was mijn hypochondrie de reden dat ik het dossier niet wilde zien. Het zou alleen maar vragen oproepen en met mijn olifantengeheugen kan ik toch wel zelf onthouden wat er gezegd is. Het was dus zeker niet nodig om iets na te kunnen lezen. Bovendien weet ik hoe lastig ik het altijd vond als ouders aantekeningen over hun kind wilden lezen. Ik had er als juf of Intern Begeleider allerlei vaktermen in genoteerd en daarnaast leek het me voor ouders niet prettig om dingen te lezen als: “Ouders geven aan dat…” Het klinkt een beetje onpersoonlijk.

Redenen genoeg dus om dat dossier lekker te laten waar het in mijn beleving hoorde: bij de huisarts.

De verleiding weerstaan

Inmiddels kunnen we al vrij lang een inlogcode aanmaken om het dossier bij de huisarts te zien. Al die tijd kwam ik niet in de verleiding. En áls die verleiding er al was, was dat in een vlaag van paniek. Tegelijkertijd weet ik dat juist dan die inzage niet handig is, want dan leg ik toch alles verkeerd uit. Dus nee, ik kwam niet in de verleiding.

Totdat ik afgelopen zomer niet begrepen werd door de assistente en ik dus weer in complete paniek was. Toen knapte er iets in mijn hoofd en maakte ik een inlogcode aan. Mijn dossier moest vervolgens vanuit de praktijk nog gekoppeld worden, maar dat gebeurde niet. Dat snap ik nog ook, want ik had mijn huisarts zelfs laten opschrijven dat ik het niet wilde. Een paar weken later kwam de koppeling, op mijn verzoek, alsnog.

En toen kon ik in mijn dossier

Dat ik een inlogcode had aangevraagd, had niets te maken met het willen lezen van mijn dossier. Sterker nog: dat wilde ik helemaal niet. Ik wilde echter wél gebruik kunnen maken van de andere mogelijkheden die de online omgeving me zou bieden: afspraken inplannen zonder te hoeven bellen (driewerf hoera!) en schriftelijk een vraag kunnen stellen. Ik wist dat een inlog ook zou betekenen dat ik mijn dossier zou kunnen lezen. Zou ik dat willen? Nee, dat wilde ik niet. Zou ik de verleiding kunnen weerstaan? Ik wist het niet.

Mijn huisarts stuurde me een berichtje dat mijn dossier gekoppeld was. Hij schreef dat ik alles mocht lezen, maar dat ik me af moest vragen of het qua prikkels handig zou zijn om dat te doen. Voor die prikkels was ik niet zo bang, maar wel voor een verkeerde uitleg van wat ik zou lezen.

Ik opende mijn dossier. Ik klikte eens wat hier en daar en wat bleek? Ik vind het echt totaal niet boeiend.
De gesprekken waarover ik iets zou willen lezen (namelijk de gesprekken waarin het mis ging), bleken niet zichtbaar te zijn. De gesprekken waarover ik wel iets kon lezen, vond ik totaal niet boeiend. Geen nieuws. Na een paar minuten was ik dus weer uit mijn dossier verdwenen. Het was wél een hele geruststelling voor me dat ik nu zelf afspraken in zou kunnen plannen. Ik heb er nog geen gebruik van gemaakt, maar dat die mogelijkheid er is, is voor mij echt een stukje paniek minder.

Conclusie: ik kan in mijn medisch dossier bij de huisarts en vind dat totaal niet boeiend. En oké, ik geef toe dat ik heel blij ben dat ik het niet boeiend vind.