Trekken aan een dood wachtlijstpaard

Dat er in de geestelijke gezondheidszorg een probleem is met wachtlijsten, kan niemand ontgaan zijn. Er is de laatste jaren aandacht voor geweest in het nieuws, maar een oplossing laat (hoe toepasselijk) op zich wachten. Ook ik schreef er al diverse keren over. Ik wachtte veertien maanden op de behandeling van mijn hypochondrie. Inmiddels wacht ik alweer dertien maanden op een behandeling van mijn eetproblematiek, in combinatie met hulp voor mijn autisme…

Wat te doen tijdens het wachten?

In de veertien maanden dat ik wachtte op de behandeling van mijn hypochondrie deed ik er alles aan om het wachten te verkorten. Ik belde regelmatig naar de instelling om te vragen of ze al iets konden zeggen over een startdatum. De antwoorden die ik kreeg waren niet eensluidend en daarmee dus heel onduidelijk. Toch bleef ik bellen. Dat was met name omdat de hypochondrie mijn leven verwoestte en elke dag met hypochondrie er één te veel was. Dat is wat ik deed tijdens het wachten. Of al die telefoontjes geholpen hebben, weet ik niet. De laatste keer dat ik belde, kreeg ik te horen dat het nog wel maanden kon duren. Diezelfde week ging de telefoon en kon ik op dezelfde dag nog terecht. Dat blijft een gek verhaal.

Wachten op de behandeling van mijn eetproblematiek

Toen ik de behandeling die gericht was op de hypochondrie afsloot, was duidelijk dat er nog wel meer hulp nodig was op het gebied van eten. Ik had tijdens die behandeling een gezond eetpatroon ontwikkeld en at daardoor voldoende. Jaren daarvoor had ik (onbewust) altijd veel te weinig gegeten. Nu had ik een gezond eetpatroon én een gezond gewicht, maar de relatie tussen mijn weegschaal, eten, bewegen en mij bleef ingewikkeld. Een andere instelling, gespecialiseerd in autisme, moest me daarbij gaan helpen.

Ik wist dat er een wachtlijst was, maar dat nam ik voor lief. Die wachtlijst zou overigens volgens de website ongeveer een half jaar zijn, maar inmiddels wacht ik dus al ruim het dubbele daarvan. Toch heb ik nog niet gebeld. In eerste instantie omdat het wel veilig voelde om het uit te stellen. Zo’n behandeling is intensief en heftig en ik vond het wel even prima om er niet aan te beginnen. Bovendien was het in eerste instantie qua eten allemaal vrij rustig en dit probleem verwoestte en beheerste mijn leven niet, zoals de hypochondrie wel had gedaan. Dat wachten was dus geen heel groot probleem.

Inmiddels vliegen de kilo’s eraan en heb ik weer een ongezond gewicht. Dat komt deels door eetbuien, maar voor een groot deel heb ik ook geen idee hoe het komt. Ook als ik weken goed eet en daarna weer op de weegschaal durf te staan, wordt het getal erop alleen maar steeds hoger. Nu zou die behandeling dus toch wel erg welkom zijn. Bovendien zou ik dan een psychiater krijgen en die zou iets kunnen doen qua medicatie waar ik al maanden mijn laatste hoop op heb gevestigd. Ook heel welkom dus.

Trekken aan een dood wachtlijstpaard

Ondanks dat ik liever gisteren dan vandaag die psychiater zou spreken en wil voorkomen dat ik nóg meer aankom, heb ik nog geen enkel telefoontje gepleegd naar de instelling waar ik op de wachtlijst sta. Ik heb besloten dat ik dat ook niet ga doen, zelfs niet als het nog een jaar duurt (en daar vrees ik voor, na de interne doorverwijzing). Weet je waarom niet? Ik ga niet trekken aan een dood wachtlijstpaard. Elk telefoontje zou weer een gang van het kastje naar de muur betekenen en elk telefoontje zou weer een ander antwoord en dus heel veel onduidelijkheid opleveren. Die onduidelijkheid en de eventuele (valse) hoop trek ik niet. Ik wacht dus af. Ja, natuurlijk vraag ik me af of ik überhaupt wel verwezen ben en maak ik me dáár zorgen om, maar ik ga het niet checken. Ik heb qua wachtlijsten in de ggz de hoop opgegeven. Ik ga daar mijn tijd en energie niet meer aan verspillen en wacht (on)rustig af tot ik een nieuw wachtlijstrecord kan vestigen.

Naschrift: Het is inmiddels traditie aan het worden, maar een dag nadat ik de blog over wachten publiceerde (en nadat ik de blog van vandaag schreef), ging zomaar spontaan de telefoon. Of ik een week later op intake kon komen. Hm, ja, kon ik wel. Wordt vervolgd dus.