Af en toe krijg je een verzoek of je iets beknopt wilt weergeven. Eh, beknopt? Knoppen aan de bomen, daar houd ik van, in de lente. Zijn die bomen dan beknopt? In dat geval: superleuk. Maar iets beknopt weergeven? Mij niet gezien. Ik heb nu eenmaal altijd veel woorden nodig, maar ja, wat als er een limiet zit aan het aantal woorden dat je mag gebruiken?
De kern van de zaak
Ik weet van mezelf dat ik vaak nogal veel praat. Zeker toen ik nog thuis woonde, was dat niet altijd voor iedereen prettig. Mijn lange verhalen eisten soms nogal veel aandacht op. Inmiddels weet ik dat dat ‘ratelen’ mijn manier van informatieverwerking is. Ik ratelde vroeger mijn hele schooldag er al uit en eigenlijk ben ik dat altijd blijven doen. Het is mijn manier om dingen op een rijtje te zetten.
Natuurlijk zou ik bepaalde dingen ook wat korter kunnen vertellen, maar ik heb nu eenmaal alle details in me opgenomen en in mijn hoofd zitten en die moeten ook weer ergens hun plek krijgen. Ik vind het heel moeilijk (zo niet onmogelijk) om iets kort maar krachtig te vertellen.
In mijn onderzoeksverslag waarin de diagnose autisme wordt gesteld, staat hier ook iets over. Daarin staat dat ik veel woorden nodig heb om tot de kern van de zaak te komen. Die zin begrijp ik wel. In die onderzoeken moest ik soms dingen beschrijven en ik had natuurlijk geen idee wat precies de bedoeling was. Ik omschreef dus van alles, waar een ander misschien met één zin had kunnen volstaan.
Sinds ik die zin in het onderzoeksverslag heb zien staan, maak ik daar uiteraard ook graag ge- en misbruik van. Als iemand vindt dat ik te veel praat, roep ik gelijk dat ik er niks aan kan doen.
Beknopt schrijven
Schrijven is voor mij iets makkelijker dan praten. Ook dan heb ik vaak veel woorden nodig, maar dan is er altijd nog de fase van het schrappen. Beknopt schrijven lukt me dus iets beter dan praten. Iets ja. Jaren geleden heb ik columns geschreven voor een tijdschrift. Uiteraard was er een limiet aan het aantal tekens dat ik kon gebruiken. Dat was voor mij behoorlijk leerzaam. Het was een kwestie van schrijven en héél veel schrappen.
Een vraag stellen in 1700 tekens
Tegenwoordig hoef ik nooit meer op het aantal tekens te letten, hoewel ik bij blogs wel kijk naar het aantal woorden en dat een beetje binnen de perken probeer te houden.
Totdat…
Ik wilde een vraag stellen aan de huisarts en dat kan tegenwoordig in een beveiligde omgeving, zodat het niet meer via de (onbeveiligde) mail hoeft. Een dag voor ik mijn huisarts wilde mailen, had ik mijn psycholoog gemaild. Voor de grap had ik het aantal woorden bekeken. Dat waren er ruim 1200.
Toen opende ik de mail aan de huisarts. Wat bleek? Ik mocht maar 1700 tekens gebruiken. 1700 tekens? Ik heb eerder 1700 woorden nodig!
Uiteindelijk lukte het me met het nodige schrapwerk toch om mijn vraag in die 1700 tekens te stellen. Ik kán het dus blijkbaar toch wel, iets beknopt weergeven. Maar eh, heel eerlijk? Ik heb inmiddels een trucje ontdekt. Je kunt in het systeem van de huisarts een bijlage toevoegen bij je vraag. Tik ik dus gewoon mijn 1700 woorden in een Word-document en dan volstaat in het vakje ‘zie bijlage’. Nee, oké, ik doe mijn best, echt waar. Ik kan al die hulpverleners mijn ellenlange verhalen niet aandoen. En toch kan ik niet garanderen dat er nooit een Word-document met 1700 woorden wordt verzonden. Er staat nu eenmaal in mijn onderzoeksverslag dat ik veel woorden nodig heb, dus ik kan er niks aan doen:).
Hoofdtaal 
LOL. Ik zie het voor met die bijlage : ))) Ik vind het heel makkelijker om iets op te schrijven dan het te zeggen. Daarom vind ik telefoneren ook zo vreselijk. Dan kom ik er helemaal niet goed uit, terwijl als ik tijd krijg om na te denken ik een stuk zinniger over kom ; )
LikeLike
Bellen moeten ze gewoon afschaffen. En geef mij ook maar papier hoor. Veel makkelijker dan praten.
LikeLike
Haha, ik vind het een geniale oplossing! Enne, dat ratelen herken ik wel… Ik vind zelf dat ik niet te snel praat, maar dat anderen gewoon te langzaam luisteren 😉
LikeLike
Die onthoud ik. Anderen luisteren gewoon te langzaam.
LikeLike
Weer heel herkenbaar. Vaak wil ik ook niet kort weergeven waar het om gaat, gewoon omdat ik liever de feiten vertel en de andere zijn conclusie laat trekken. Ipv zelf hem mijn conclusie opdringen. Wat is daar fout aan? Niets, alleen vraagt het van je tegenover meer, en daar ligt waarschijnlijk vaak het probleem. Geen tijd of mogelijkheid (intelligentie) dat te doen. En echt goed luisteren, is voor veel mensen om welke rede dan ook bijna onmogelijk. Dus blijf lang van stof. Is veel interessanter. Heb je overigens gemerkt, dat politici juist lang van stof zijn om zo veel mogelijk spreektijd te claimen?
LikeLike
Bij politici denk ik altijd dat ze het doen om te voorkomen dat er ingewikkelde vragen komen…
LikeLike
Die onthoud ik, de bijlage!
Geniaal, want ik kom meestal niet uit met de toegestane ruimte, dan ben ik veel te bang dat het niet duidelijk is .
LikeLike
Precies! En als het niet duidelijk is, krijg je een vraag terug. Je antwoord zijn ook weer tekens, dus uiteindelijk maakt het niks uit.😉
LikeLike
Heb je wel eens geprobeerd om dat aantal tekens te overschrijden? Soms kan dat namelijk prima, maar zetten ze die limiet erin om te voorkomen dat iedereen zijn hele levensverhaal tikt in die vakjes 😉
LikeLike
Uiteraard heb ik het getest. Maar je wordt gewoon -heel onbeschoft😜- afgekapt. Zou verboden moeten worden.
LikeLike
Nou zeg! Foei! Heeft dat programma nooit een diva-training gevolgd?
LikeGeliked door 1 persoon
Haha geweldige oplossing, die bijlage! 1700 tekens is toch ook helemaal niets, hoe verzinnen ze het… Gelijk heb je dat je het wist te omzeilen. (Ik vind het overigens ook knap vervelend als je niet gewoon je verhaal kan doen; ik ben ook best lang van stof. ;-))
LikeLike
Ik heb het nog niet getest hè. Het is een plan voor een volgende keer. Ik snap het wel hoor. Het idee is dat je korte vragen stelt. Zoiets als: ‘Wat zijn mijn bloeduitslagen?’ Maar ja, voor dat soort simpele dingen moet je niet bij mijn zijn.😉
LikeLike
Klopt, schrijven is een goede manier om alles op een rijtje te zetten. Zodra je dan gaat nalezen zie je beter wat hoofd en bijzaken zijn en kun je vaal het verhaal vaak behoorlijk inkorten.
LikeLike
Sowieso gaat al het ‘heel erg’ enz. er bij mij dan uit, als ik moet schrappen. Ik houd nogal van dat soort termen, maar ja, als het niet past…
LikeLike
Wat kun jij schrijven zeg!!!
LikeGeliked door 1 persoon
Ik ben ook zo’n ouwehoer en ben redelijk vlot met onderwerpen erdoor te jassen. Mensen zijn gewoon snel afgeleid tegenwoordig. Je verhaal moet zo snel en kort mogelijk want iedereen is emt zichzelf bezig. Jammer van die 1700 tekens, ik zou halverwege een belangrijke zin stoppen om ze te pesten.
LikeLike
Haha, ja met bijlage lukt het wel. Al ik iets interessant vind gebruik ik veel woorden en stop ik niet meer. Met saaie dingen ben ik gauw klaar.
Tijdens de burnout van iemand waar ik van hou, heb ik moet leren mijn woorden te wegen. Wat zeg ik wel, hoelang kan ik praten, zal ik dit een andere keer zeggen. Dat is nog zo. Ik vind dat heel moeilijk. Wat ik ben soms heel breeddenkerig en breedsprakerig. Begrijp je dat dat zwaar is. Het zit er niet vanzelf in. Om dat te doen.
LikeLike
Dat is heel lastig ja. Ik probeer me op sommige plekken ook wel echt in te houden, maar van nature zit dat geratel er gewoon in.
LikeLike