Het begint geloof ik een beetje traditie te worden dat mijn blogs over wachtlijsten worden gevolgd door de oplossing. Zo schreef ik iets over een jaar op de wachtlijst staan en een dag later ging spontaan de telefoon. Of ik misschien de week erop op intake kon komen? Ehm, ja. Kon ik wel. Maar aan die intake ging nog wel een vragenlijst vooraf…
Zes kantjes nutteloze vragen
Het telefoontje met de uitnodiging voor de intake kwam terwijl ik in de polder liep. Ik werd er nogal door overvallen, maar onthield vooral de datum en het tijdstip waarop ik verwacht werd. De psycholoog beloofde me, vanaf de andere kant van de lijn, dat ze nog een mail zou sturen met de bevestiging van de afspraak en met de locatie waar ik verwacht werd. Prima plan.
Ik dacht dat dat het was. Dat was ook al meer dan zat, want ik had net een vrije dag in gedachten en die werd door dit telefoontje uiteraard behoorlijk in de war geschopt. De dag had echter nog meer verrassingen voor me in petto, want ik moest ook nog een vragenlijst invullen.
Ik bladerde er snel doorheen. Zes kantjes met allerlei vragen. Het allergrootste deel vond ik nutteloos. Ten eerste had ik al die vragen al tig keer ingevuld, dus waarom moest dat nu weer? Ten tweede weet ik inmiddels dat er uiteindelijk toch niemand naar die vragenlijsten kijkt, dus ik was niet van plan om er heel erg mijn best op te doen.
Humor kan je redden
Ze zeggen dat kalmte je kan redden, maar ja, mijn kalmte was verdwenen. Wat er dan nog overblijft, is in mijn geval humor. Ik ging er eens ‘lekker’ voor zitten en begon aan de vragenlijst. Eerst alle vragen die ik met twee woorden kon beantwoorden. De eerste twee vragen had ik voor het laatst bewaard. Ik had maar weinig schrijfruimte, dus ik had geen idee hoe ik het aan zou moeten pakken.
Vraag 1: Waar heeft u last van?
Ehm, op een paar idioot kleine regeltjes? Geen idee. En dus wilde mijn galgenhumor invullen:
Van jullie wachtlijst.
Vraag 2: Hoelang heeft u hier al last van?
Oké, bonuspunten voor hoelang aan elkaar. Los van elkaar vraag je namelijk naar een lengte in bijvoorbeeld meters. Aan elkaar vraag je naar een lengte in tijd.
Maar goed, het antwoord was simpel: Een jaar heb ik last van die wachtlijst.
Nee, dat vulde ik niet in. Ik zette keurig in een paar zinnen mijn problemen op een rij.
De intake met DE vraag
Een paar dagen later was de intake. Mijn voorspellingen kwamen uit, want naar de vragenlijst werd niet gevraagd. Alleen maar weer fijn dat ik daar dus mijn best niet op had gedaan. Aan het eind heb ik hem uiteindelijk zelf overhandigd, maar toen was alles ook al mondeling aan bod geweest. Ik zei het toch al? Totaal niet nuttig, die lijsten.
Er gebeurde nog wel iets anders heel voorspelbaars. Zodra ergens het woord moeder viel (want je moet dan iets zeggen over gezinssamenstelling enzo), kwam de vraag: “En je vader?”
Waarom doen mensen dat? Het is echt o-ver-al hetzelfde. Ik ben er vrij zeker van dat mijn huisarts geen verwijsbrief schrijft zonder te vermelden dat mijn vader overleed toen ik vijftien was. Bovendien had ik het bij de intake bij dezelfde organisatie (maar bij een afdeling waar ze me niet gingen helpen) al vermeld. De brief die zij hadden geschreven, lag tussen ons in op tafel. Waarom dan toch die vraag?
Wat willen mensen zien of horen? Moet ik totaal overstuur gaan zitten snotteren en vertellen wat er gebeurd is? Willen ze zien wat zo’n vraag met me doet? Waarom doen ze alsof het nieuws is als ik het vertel? Ze weten het. Al die vragen stelde ik niet hoor. Ik vertelde gewoon keurig kalm dat mijn vader niet meer leeft en wat er gebeurd is. Nee, daar hoef ik niet om te huilen bij zo’n intake. Dat voelt bijna alsof ik iets ‘fout’ doe. Alsof ze van me verwachten dat ik overstuur raak. Dat gaat niet gebeuren in zo’n situatie en ik vind dat ook prima. Toch blijf ik me afvragen waarom ze altijd weer naar de bekende weg vragen. Logischer zou volgens mij zijn: “Ik lees dat je vader niet meer leeft. Wil je daar iets over vertellen?” Maar ja, ik heb het al vaker gezegd denk ik en ik blijf erbij dat er in de ggz gewoon weinig logica te vinden is.
Die ene vraag die ik wél invulde
Er was op de vragenlijst één vraag waar ik wél de tijd voor nam en die ik nogal uitgebreid beantwoordde. Het was de allerlaatste. Wilt u verder nog iets kwijt? Ik besloot dat dat mijn ultieme test zou worden voor deze instelling en deze hulpverlener. Ik schreef op dat ik met wantrouwen alles afwachtte. Verder vermeldde ik dat het niet helpt om te zeggen dat wantrouwen niet nodig is. Wat wel helpt, is erkenning. Me de tijd geven om mijn verhaal te vertellen. De reactie op dat antwoord zou voor mij heel belangrijk zijn. Ik vond een luisterend oor. Begrip. En daarmee won deze hulpverlener een heel klein beetje vertrouwen en gaf zij mij een klein beetje hoop voor wat nog komt.
Hoofdtaal 
Zo vulde ik laatst een vragenlijst in met de titel ‘bevalplan’. Was wel nuttig op zich, alleen heel stom dat je niet vooraf even alle vragen kon bekijken. Op de vraag wie ik bij de bevalling wilde hebben heb ik toch een tikje bijdehand geantwoord: “medisch personeel + partner” 😉
LikeLike
Haha, stel je voor dat het medisch personeel anders op de gang blijft staan;).
LikeLike
Sterkte, hoor. Maar ik denk dat die vragen toch wel belangrijk zijn, en ook hoe je je erbij voelt. Vergeet niet dat voor jou je eigen situatie nou eenmaal gesneden koek is met de ups en downs die jij kent. Maar juist doordat men dan in een kringetje blijft denken komt men er niet meer uit. (Ik zeg ‘men’ omdat ik jou niet persoonlijk wil aanspreken. Ik ken jouw situatie niet 🙂 ) Er kan best iets zijn waar iemand zelf niet bij stilstaat, maar wat voor een ander toch wel een vlaggetje kan zijn.
Wat wantrouwen betreft, dat is altijd iets waar iemand zelf aan moet werken. Het kan in de weg staan. Maar je hebt gelijk: een ander kan dat niet voor je wegnemen. Iemand moet ook zelf werken aan het vertrouwen in iets of iemand anders leggen. En nogmaals, ik ken jouw stituatie niet en ik wens je gewoon het allerbeste en veel sterkte.
LikeLike
Ergens snap ik het ook wel, maar je kunt toch ook zeggen dat je weet dat mijn vader niet meer leeft en hoe dat voor mij nu is? Nu is het altijd zo ‘we doen alsof we het niet weten’, terwijl ze het dus wél weten. Dat stoort me. Dat ze het willen bespreken, snap ik heel goed, maar de manier waarop vind ik zo vreemd. Wat betreft dat vertrouwen: dat is een lang verhaal;).
En dankjewel voor je wens!
LikeLike
Als ik dit zo lees, vraag ik me af, waarom er “hulp”verlening is. Volgens mij is het allerbelangrijkste vertrouwen en naar de persoon toe gaan. Kortom een band hebben, en dat doe je niet zo. Hier ben je een nummer, en daar is nog nooit iemand beter van geworden. Ik wens je veel succes, maar of je er iets aan hebt?? Er zijn waarschijnlijk genoeg goede hulpverleners, maar die worden niet door de verzekering betaald. Toch zou je misschien eens in die richting moeten denken. Want het doel moet zijn: gezond en gelukkig worden. Succes!
LikeLike
Het gesprek was fijn, dus ik heb wel hoop dat het wat zou kunnen worden. En dat vertrouwen dat geschaad was, was ergens anders. Maar ja, dat is wel een probleem bij nieuwe hulpverleners. Ik wilde dat ze dat zouden weten. Het werd gelukkig goed opgepakt.
LikeLike
Wat herkenbaar, ook mijn schoondochter “klaagt” daar over. Toen ik adviseerde om het met een beetje humor in te vullen hebben we dat samen gedaan. Leuk uurtje samen, maar daarna nog serieus.
“dat weten ze toch, of werkt ieder daar voor zichzelf??” reageerde ze bij veel vragen.
LikeLike
Nou, dat dus… Ik neem het inmiddels echt niet meer serieus. Je kunt er uren tijd in stoppen, maar niemand gaat er echt goed naar kijken, dus dan niet hoor.
LikeLike
Heuy lieve Naomi, meid, ik lig bij dit stukje in n deuk! Welk stukje precies? Dat van ‘humor kan je redden’… Nu heb ik as 64 jarige van de zomer me diagnose gehad en wel de dubbele diagnose autisme én ADHD in me hoofd. Ik sta nu óók op de wachtlijst om t traject in te gaan. En die diagnose impact kwam pas een paar dagen later nadat ik m binnen had. Ik dacht dat t op mijn leeftijd wel mee zou vallen want ik had al reeds 15 boeken over autisme gelezen met oa vele die over vrouwen gingen. Dus ik dacht bij me eige : “oké… de cirkel is rond. Maar nou wil ik m gesloten hebben.” Dus ik op zoek naar n goeie gespecialiseerde psychiater op t gebied van autisme bij vrouwen. Ging goed. Voordat ze mij allemaal vragen zou gaan stellen overhandigde ik haar n pak papier met wat ik allemaal gelezen had en de zijsprongetjes over ad(h)d en hsp… En alle vragenlijsten die ik op papier en online al gedaan had. Ze had zoiets van : “huh? Je hebt al veel huis werk gemaakt zie ik.” Wist ik veel. Schijnt ongebruikelijk te zijn… Maar goed. Mijn vermoeden klopte en bij haar al heel snel ook. Want dat ik soms vaak informatie verkeerd begrijp werd me al heel snel duidelijk toen ik op deze blog en reactie wilde plaatsen. Ik kwam erachter dat ik zoveel moest doen voordat dat mogelijk was. Het was n hoop geheister om eindelijk tot hier te komen. Wat je allemaal niet moet doen voordat je alle accounts in orde heen zodat je eindelijk in kan loggen. Maar ik ben weer ‘breedsprakig’ bezig. Waar t om ging. Dat humor je kan redden. Vooral die 1e 2 vragen met ‘waar heb je last van’… Ja… hèhè uhm… van dat ik ‘anders’ ben? Van me autisme? Geef dat maar es aan op dat kleine stukkie waar je n volle A4 voor nodig hebt… hallóó héé? En vraag 2. Hoelang heb je daar al last van? Kan t zijn dat ik dat me hele leven al heb? Néé égt! Ik lag in n deuk! En zag t helemaal voor me… Gilluh! Me man vroeg waarom ik zo in n deuk lag. “Je zit zeker weer om autistische humor te lachen”… Ik zei “jaaa dat klopt!” Voor hem ist óók nieuw om, na al die jaren huwelijk, te wennen dat ie met n autist getrouwd is. Voor mij was de impact groot, want eerst heel nuchter had ik niet anders verwacht, dank zij al die boeken. Zit nu in boek 17 en er liggen er nog 4 op me te wachten… Pas later kwam er n woeste storm in me hoofd en dat terwijl ik met vakantie was in me hut in Duitsland. Daar is rust in het bos. Maar ik was tot niks in staat. Kon er niet op uit trekken, zó ontzéttend van slag was ik. Weet ook niks meer van die vakantie. Die impact heeft lang geduurd. Maanden, tot vorige maand. Toen kwam er weer wat rust in me hoofd. En vooral de diagnose adhd was voor mij n enorme trigger. Die had ik niet zien aankomen. Want ik ben zo traag as dikke stront tegen de bult op. Maar zowel me man als me psych zei dat autisme meestal samen gaat met méér diagnoses. Zoals adhd. En dat kon volgens mij niet omdat ik zo traag ben. De psych legde uit dat t niet in me lijf zit maar in me hoofd… vandaar die chaos in me hoofd. Klopt ja… Maar moest wel effe tijd krijgen om te landen… dus hoelang ik daar last van heb? Me hele leven al. En van beide kanten van me ouders. Nu ik dit allemaal weet kan ik alle patronen van beide kanten analyseren… Naomi, (nét of ik aan me dochter schrijf, die heet ook Naomi, hihi) ik geniet zo van je schrijfsels. Ow ja. Ik heb net zo’n soort poldertje as jij in me buurt, met n sloot en molen enzo. En ook mooie foto’s te maken in jouw stijl. Of mag ik zeggen in mijn stijl omdat ik ouwer ben? Hihihi… Nou, ik kap er mee en ga verder met genieten van jou blog als wel de andere die ik ook nog volg als het wat rustiger is in me hoofd en da’s nu t geval… Dag Naomi.
LikeLike
Heerlijk, deze uitgebreide reactie! Wel heftig, zo’n late diagnose. Ik vond dertig al laat. En ik herken het hoor, van dat ‘huiswerk’. Ik kom ook graag goed voorbereid bij gesprekken aan. Want ja, eerst zelf onderzoek doen en dan pas naar een ander;). ADHD zonder allerlei uiterlijke kenmerken kan heel goed. Ik heb zelf overigens die diagnose niet, maar herken wel die constante chaos in je hoofd.
Fijn dat je herkenning vindt in mijn stukjes én er ook om kunt lachen. Zo zijn ze ook precies bedoeld. Herkenning en een beetje (zelf)spot. Autistische humor, die term houd ik erin. Hartelijk welkom hier!
LikeLike
Ik had een keer een hulpverlener die de complete overdracht gewoon niet gelezen had (en dat ook ronduit zei) omdat ze daar geen tijd voor had gehad voor de intake. Dus of ik alles gewoon even wilde vertellen? Aan het einde van dat gesprek zei ze dat we de volgende keer verder zouden gaan met de intake. Prima. Keer erop kom ik, zegt ze: ‘ja, ik heb alles gelezen en geen vragen meer. Wat heb jij voorbereid om te bespreken?’. En vervolgens nam ze het mij kwalijk dat ik niets had voorbereid…
LikeLike
Dan had ze dus beter je even een kwartier langer in de wachtkamer kunnen laten zitten en in die tijd de boel door kunnen lezen…
LikeLike
Of, ik noem maar iets, mij niet verwijten dat ik niets heb voorbereid als ze zelf heeft gezegd dat we verder gaan met de intake.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik zit hier wel met een glimlach beetje obstinaat nice. Dat zou je ook wel worden want wat een ellende zulke vragen alsof je dat in een paar zinnen samen kan vatten. Hoop dat ze je kunnen helpen.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een goede manier om er zo naar te kijken en mee om te gaan, zonder frustratie (wat niet vreemd zou zijn bij dit soort onzinnige dingen, en dan ook nog zes kantjes!) en met humor. Ik moest erg lachen om de dingen die je er in gedachten op invulde. En wat goed die laatste vraag die je wel invulde, dat is waar het voor iedere hulpvrager omdraait (of zou moeten draaien).
LikeLike
Nou, in eerste instantie was het stress hoor. En onder hoge stress worden mijn grappen steeds beter. Dat is zowel een kracht als een valkuil.
LikeLike
Het zou eigenlijk wel interessant geweest zijn die twee vragen in te vullen zoals je graag had willen doen, met humor. Hoogstwaarschijnlijk had daar geen reactie op gekomen omdat het domweg niet gelezen werd, dat wéét je dan!En áls er een opmerking over kwam weet je tenminste dát er gelezen wordt en je niet voor Jan met de korte achternaam je best zit te doen.
LikeLike
Het werd wél gelezen, maar alleen omdat ik op het eind zelf het formulier gaf. De hulpverlener was de lijst vergeten… Ik dacht: doei, heb niet voor niks m’n best (niet;)) gedaan.
LikeLike
😉
LikeGeliked door 1 persoon
Begrijp ik goed dat je laatste antwoord inderdaad goed werd gelezen en beantwoord? Dat schept inderdaad wat voorzichtig vertrouwen.
Wat ik me nog afvroeg: zijn er geen particuliere psychologen waarbij je geen eindeloze wachtlijst hebt voordat je aan de beurt bent? Of is dat geen optie?
LikeLike
De psycholoog die ik wekelijks zie, is buiten de verzekering om. Daar ben ik inmiddels jaren, maar daar zijn de wachttijden inderdaad stukken beter. Qua geld is het echter niet te doen om óók nog een ander behandeling buiten de verzekering om te doen.
LikeLike
“Ik lees dat je vader niet meer leeft. Wil je daar iets over vertellen?” – Ja, dat was de zin die ik me bedacht toen ik nog bij dat stukje erboven was. Waarom vraag je anders om verwijsbrieven en informatie als je er niets mee doet, denk ik dan. Maar goed. Ik weet ondertussen dat ik niet spoor (cq anders ben dan de gemiddelde hulpverlener denk ik). Wel heel goed om te lezen dat je vertrouwen wat is gestegen, dat is het allerbelangrijkste! Heel veel sterkte met dit traject en WOEHOE dat er eindelijk actie komt na een jaar lang op die wachtlijst gestaan te hebben! 😀
LikeLike
Die vraag zou ik een stuk normaler hebben gevonden inderdaad.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik reageer doorgaans vanuit hoe ikzelf behandeld wil worden. Tenslotte zit jij daar ook niet voor je lol. En niets is zo belangrijk als een goede vertrouwensband hebben met degene die je helpt – in beide richtingen te lezen.
LikeGeliked door 1 persoon