Adviesgesprek voor nieuwe hulpverleners

Een aanmelding bij de ggz verloopt over het algemeen volgens een paar vaste stappen. Eerst is er een wachtlijst (als je mazzel hebt van minder dan een jaar), vervolgens een intake en daarna volgt het adviesgesprek. Zo’n adviesgesprek is bedoeld om het gemaakte plan -naar aanleiding van de intake- met de cliënt te bespreken. Best een spannend gesprek dus, vind ik altijd. Mijn adviesgesprek ging niet door, want het werd een adviesgesprek voor nieuwe hulpverleners…

Spanning voor het adviesgesprek

Mijn intake was best positief verlopen. Vooral het feit dat er ruimte was voor mijn wantrouwen tegenover nieuwe hulpverleners vond ik positief. Het zorgde ervoor dat ik een klein beetje durfde te hopen dat deze instelling me misschien zou kunnen helpen met mijn eetproblematiek. Bovendien kwam bij de intake al heel snel op tafel dat ik verschijnselen van trauma vertoonde. Dat was geen nieuws voor me. Wat wel nieuws was, was dat ze na de intake intern zouden overleggen of ze me óók daarmee zouden kunnen helpen.

Hoewel ik geen hoop meer durf te hebben als het gaat om grote ggz-instellingen en hun behandelingen, begon er toch wat hoop te gloren. Ik zou drie weken na de intake terug moeten komen voor het adviesgesprek. In die drie weken liep de spanning bij mij behoorlijk op. Wat zouden ze adviseren? Zouden ze me wel willen helpen? Ik weet namelijk inmiddels dat de conclusie na een intake ook kan zijn dat een instelling je niet gaat helpen. Spanning dus.

Geen adviesgesprek

Een paar dagen voor het geplande adviesgesprek ging mijn telefoon. Zodra ik hoorde dat het de mevrouw van de intake was, werd ik bang dat er iets mis was. Ik zou toch wel mogen komen? Of gaven ze het nu al op?

De boodschap was helder en kort: “We willen de afspraak afzeggen.”

Advies voor nieuwe hulpverleners

Gelukkig was dat niet de enige boodschap. Ze hadden nog een keer overlegd en na dat overleg werd ik dus afgebeld. Wat was er aan de hand? De instelling wilde eerst zowel met mijn huisarts als met mijn vaste psycholoog spreken. In één seconde ging ik toen van teleurstelling naar nog een klein sprankje meer hoop dan ik al had. Ik had aangegeven dat mijn huisarts en psycholoog me kennen, dat ik hen vertrouw en dat zij mijn gebruiksaanwijzing zouden kunnen delen. Toch kreeg ik bij de intake te horen dat eventueel overleg pas na het advies zou plaatsvinden.

Dat laatste vond ik vrij bijzonder. Hoe kun je tot een goed advies komen als je mijn gebruiksaanwijzing niet kent? Nu de instelling had besloten éérst de mensen te willen spreken die me goed kennen en dán pas met een advies te komen, scoorden ze dikke punten. De kans dat er een passend advies zou komen, werd ineens ongeveer 99% groter.

Geen adviesgesprek voor mij dus, maar een adviesgesprek voor de nieuwe hulpverleners. Oké, de spanning duurt voor mij wat langer, want gaan ze me helpen en zo ja, hoe? Maar ik heb het ervoor over, want dit adviesgesprek voor nieuwe hulpverleners kan ik alleen maar van harte toejuichen!

Naschrift: Ik schreef dit drie weken geleden. Inmiddels zijn er weer tig andere ontwikkelingen en die zijn niet leuk. Alle punten die ik in deze blog nog uitdeel aan deze instelling zijn ze inmiddels al kwijt en ze staan weer dik in de min. Het verhaal wordt zó ingewikkeld dat het bijna niet te volgen is. Ik zal erover schrijven (al was het alleen al voor mezelf) en als alles rond is (je weet wel, in 2028, zucht) dan alles achter elkaar publiceren, zodat het misschien voor jou als lezer wél te volgen is.

20 gedachten over “Adviesgesprek voor nieuwe hulpverleners

  1. Bah en helaas zo herkenbaar… mijn schoondochter krijgt steeds te horen: het (of bedoelen ze zij?) is te gecompliceerd….steeds weer een afknapper.

    Like

  2. Ik vind die benadering in de docu ‘Jason’ zo mooi, daarin vragen de hulpverleners ‘stel dat de rollen omgedraaid waren en wij bij jou zouden solliciteren, wat moeten we dan wel of niet doen?’. Dat is hulp op maat.

    Like

    1. Die docu heb ik niet gezien (ik was bang dat ik het te heftig zou vinden), maar die vraag vind ik goed.

      Like

  3. Vervelend van de voetnoot, het klonk zo positief. (GGZ en positief in 1 zin, kan ook haast niet). Wel heel vervelend allemaal, ik hoop vooral dat je de juiste hulp kan krijgen. Want dat verdien je. Al dat gezeik heb je niks aan.

    Like

  4. Dat ze zich goed willen informeren klinkt inderdaad hoopgevend. Jammer dat deze positieve ontwikkeling inmiddels door de tijd is ingehaald begrijp ik uit je naschrift…

    Geliked door 1 persoon

  5. Toen ik het las dacht ik: wat tof!! eindelijk!! Maar na het lezen van je voetnoot dacht ik: blegh, wat jammer nou weer. Al dat gezever.. Waarom nou toch he?!

    Like

  6. Zo jammer dat het zoeken weer van voor af aan begint. Mijn vooroordeel tegen hulpverlening, dat je het toch eigenlijk zelf moet doen, bewaart zich weer eens. Dus misschien moet je een andere weg zoeken, dan steeds afgewezen te worden na lang wachten. Wat had je in de tijd op een andere manier (zelf, met een coach ofzo) kunnen doen? Waarschijnlijk was je dan verder? Misschien. Laat in elk geval je feestdagen er niet door verpesten. Succes.

    Like

    1. Er is iemand al langere tijd betrokken. Daar bereik ik veel mee, maar voor sommige problematiek is specialistische (en vergoede) hulp nodig. Een coach e.d. zijn niet gratis en het geld groeit me niet op de rug. Verzekeraars houden van regeltjes en dan kom je dus al snel in dit soort ellende terecht.

      Like

    2. Je kunt geen klus klaren als je het gereedschap niet hebt, of als je niet weet hoe je het gereedschap moet gebruiken. Dan heb je een professional nodig om je te leren welk gereedschap je nodig hebt, waar je dat gereedschap kunt vinden en hoe je dat moet gebruiken. En dat moet in Nederland of binnen bepaalde voorwaarden of op eigen kosten.

      Geliked door 1 persoon

  7. Het lijkt me alleen maar logisch dat men overlegt met de artsen die je (een soort van) verwezen hebben. Jammer dat uit jouw naschrift blijkt dat het toch allemaal weer niet goed loopt.

    Like

Reacties zijn gesloten.