Kiezen tussen twee kwaden

Nadat een poosje geleden bleek dat er op korte termijn geen mogelijkheid was om met pillen de chaos in mijn hoofd op te lossen, liep ik even vast. Een enorme somberheid nam bezit van me. Het voelde een beetje uitzichtloos. Die chaos was er en was zó groot dat het ook mijn therapiesessies ‘in de weg zat’. Ik wist niet meer goed wat ik moest doen om te zorgen dat ik de sombere winter goed door zou komen en overlegde met de huisarts. Die liet me lezen én min of meer kiezen tussen twee kwaden.

Maar wat dan?

Het begon allemaal heel onschuldig met een idee. Misschien zouden andere/nieuwe medicijnen de chaos in mijn hoofd wat tot rust kunnen brengen. Ik was er nuchter onder, maar toen bleek dat er geen snelle oplossing was, deed het me veel meer dan ik had verwacht.

Na een week zelf tobben en nadenken, mailde ik de huisarts. Die vertelde me dat het wel mogelijk was om naar andere medicatie te kijken, maar dat hij dat niet kon doen. Daarvoor moest ik naar een psychiater of zou mijn huisarts met een psychiater moeten overleggen. Ik koos voor het laatste, maar uit dat overleg bleek dat ik toch nog even geduld zou moeten hebben. Ik stond nog op de wachtlijst bij een grote instelling en daar zou een psychiater mee kunnen denken. Toen mijn huisarts me dat mailde, vroeg ik me af hoe ik dan de lange, sombere winter door zou moeten komen.

Chaos beïnvloedt alles

De chaos in mijn hoofd beïnvloedde alles. Het beïnvloedde mijn dagelijks leven, maar bijvoorbeeld ook mijn therapiesessies. Die waren nog steeds prima en mijn psycholoog snapte me nog steeds en luisterde als altijd, maar bij mij zat het niet lekker. De chaos in mijn hoofd was namelijk zo groot dat ik bij wijze van spreken met tachtig onderwerpen in mijn hoofd zat, maar daarvan kon ik er tijdens een sessie maar twee bespreken. De tijd is nu eenmaal op een gegeven moment om. Probleem was alleen dat die 78 andere onderwerpen ondertussen nog wel door mijn hoofd tikten en dat ik tijdens en na zo’n sessie dan bezig was met het idee dat die nu geen aandacht kregen, maar wel ook aandacht nodig hadden.

Daarom had ik het gevoel dat alles vastliep. Therapie had voor mijn gevoel zo even geen zin en het dagelijks leven was ook niet bepaald een feestje. Op het moment dat ik ga roepen (oké, ik riep niet, ik mailde;)) dat ik wil stoppen met therapie, gaan bij de huisarts alarmbellen. Als ik dat soort dingen roep, heb ik het namelijk juist heel hard nodig. Dat, in combinatie met somberheid, zorgde ervoor dat er een plan moest komen.

Lezen was onderdeel van dat plan, maar er was meer.

Kalmerende medicatie? Liever niet

Ik kon op korte termijn geen andere/nieuwe structurele medicatie krijgen, maar helemaal lekker ging het niet. Nu heb ik wel allerlei kalmerende pillen in de kast voor het geval het écht even niet gaat, maar ik heb daar een hekel aan. Daarom slik ik die medicatie (bijna) nooit. Ik weet dat een aantal van die middeltjes verslavend werken en dat vind ik eng, dus dat voorkom ik graag.

Een ander middel is niet verslavend, maar wel ingewikkeld. Bij een halve dosering merk ik geen enkel effect en bij een hele dosering raak ik volledig van de wereld. Dat middeltje en ik zijn geen fijne combinatie.
Toch was dat middel precies wat mijn huisarts adviseerde. Hij legde uit dat ik me afgevlakt zou voelen, maar dat was beter dan somber of in paniek.

Kiezen tussen twee kwaden

Boem.

Dat was het dan. Het voelde voor mij als kiezen tussen twee kwaden. Ik wilde dat pilletje niet, want ik heb zó’n hekel aan dat gevoel dat ik helemaal van de wereld ben. En toch snapte ik het wel. Somberheid en paniek zijn ook niet handig of prettig. Kiezen tussen twee kwaden dus. Uiteindelijk nam ik slechts een enkele keer een pilletje, op momenten dat ik anders de huisarts zou bellen om te kunnen kalmeren. Alleen dat voelde voor mijn gevoel alsof het ‘mocht’. Eén keer had ik niet de behoefte om de huisarts te bellen, maar wel behoefte aan een pilletje. Het was op zondag. Ik nam zo’n verslavend pilletje, want dan zou ik toch niet helemaal van de wereld raken. Mijn enorme nek- en hoofdpijn (die ik al dagen niet onder controle kreeg met pijnstillers) verdween als sneeuw voor de zon. Mijn hoofd nam even pauze. Ik kon de kerkdienst zelfs goed volgen. Hm, toch best een goed idee. Zo ‘kwaad’ is zo’n pilletje dus misschien niet. Maar ik blijf erbij: alleen als het echt niet anders kan.