Deken van vermoeidheid

Hoewel ik een hekel heb aan klagen, betrap ik mezelf er toch (te) regelmatig op dat ik over vermoeidheid wél klaag. Dat vind ik dan irritant en dat wil ik niet, maar gebeurt dan toch. Zelfs in therapie vind ik het vervelend, want ja, we weten het nu onderhand wel een keer toch? Toen zei mijn psycholoog iets over vermoeidheid waar ik nog lang over na bleef denken.

Dit bedoel ik met moe

Ja, ik weet het, ongeveer honderd procent van de mensheid is moe. Moe is een beetje een modeverschijnsel, geloof ik. Persoonlijk zie ik dat trouwens anders. Ik denk eerder dat moe een gevolg is van de huidige maatschappij, waarin iedereen maar alles wil kunnen en doen. Maar dat is een ander verhaal.

Moe ben ik eigenlijk altijd. Als ik begin te klagen over vermoeidheid, hebben we het over een niveautje hoger. Dan ben ik al op een punt beland dat ik niet weet hoe ik mezelf door de dagen moet slepen. Dan loop ik mijn rondje door de polder nog wel, maar beginnen mijn knieën halverwege te zwabberen en zie ik ook aan een felblauwe hemel sterretjes staan. Dán klaag ik over vermoeidheid. Dat is overigens ook het moment waarop ik veel te lang door ben gelopen (letterlijk en figuurlijk) op vermoeidheid die ik heb genegeerd. Als ik het heb over vermoeidheid, bedoel ik dagen waarop ik mezelf uit bed sleur en dan heel hard aan de slag ga, omdat ik, als ik eenmaal begonnen ben aan taken, op wilskracht alles wel kan doen. Als ik zou gaan zitten, zou ik mezelf nooit meer aan de slag krijgen. Als ik het heb over vermoeidheid, heb ik het over het gevoel dat ik mezelf door een bak stroop door de dag heen moet worstelen. Ik heb het dan over dagen waarop ik huilend door de polder loop, omdat ik niet weet hoe ik nog thuis moet komen.

Dat bedoel ik met moe.

Deken van vermoeidheid

Ondanks dat de dagen alweer een poosje voelden alsof ik me door een bak stroop worstelde en dat ik al wat sterretjes aan een blauwe lucht had zien staan en al heel bijna halverwege de polder op het asfalt was gestort, had ik nog niet ‘geklaagd’ over mijn vermoeidheid.

Maar toen was het klaar. Dat was op het moment dat ik in de polder liep en mijn knieën begonnen te zwabberen en de wereld begon te draaien. Dat vond ik eng. In de polder is niemand, dus ik wist: als ik neerval, moet ik misschien heel lang wachten op hulp. Dat was het moment dat ik nog wél gewoon door bleef gaan met alles wat ik al deed, maar ook het moment dat ik het thema vermoeidheid met mijn psycholoog besprak.

Mijn psycholoog vertelde dat vermoeidheid alle dingen vertekent. Iets heel simpels kan opeens heel groot worden. Ik herkende dat wel. Ik kon in huilen uitbarsten als ik bij wijze van spreken een handdoek op de grond liet vallen. Die uitspraak bleef hangen. Ik was het er helemaal mee eens. Mijn vermoeidheid is als een deken die overal overheen valt. Het is intens en ik vind het behoorlijk heftig op sommige momenten.

Waarom ben ik zo moe?

Eerder dit jaar was ik ook zo bizar moe. Toen liep ik maanden door op wilskracht, tot het moment kwam dat ik echt niet meer kon. Ik belandde in juli voor mijn driemaandelijkse ‘vinger-aan-de-pols-afspraak’ bij de huisarts en al op het moment dat ik ging zitten, kwamen de tranen. Ik kon alleen nog maar huilen van pure uitputting.

Uit mijn bloedwaardes bleek toen dat er ook een lichamelijke oorzaak voor mijn vermoeidheid was. Ik kreeg medicatie en ik merkte ietsje vooruitgang. Ik had gehoopt op meer, maar ik deed het er maar mee. Ik was weer redelijk in staat mijn normale leven te leiden en bij de afspraak drie maanden later hadden andere dingen voorrang.

Ondertussen hadden mijn huisarts en psycholoog een gezellig roddelmomentje gehad en ook over mijn vermoeidheid gesproken. Oorzaken: burn-out, overprikkeling, lichamelijke oorzaken (die met medicatie onder controle zijn), trauma’s en dat soort zaken. Kortom: redenen genoeg om moe te zijn, vond mijn psycholoog.

Een iets minder dikke deken zou fijn zijn

Met al die redenen ben ik het eens, maar ik vond dat ik niet meer mocht klagen. Ik had medicatie gehad in de zomer en het ging iets beter. Niet meer zeuren dus. Tot ik een paar weken geleden weer helemaal op was en ik het, zoals hierboven beschreven, met de psycholoog besprak. Die zag het anders. “Ja, het ging even iets beter, maar nu voel je dat het weer slechter gaat. Dan is het heel normaal om het er weer over te hebben.” Oké, goed punt, denk ik.

Lichamelijk ben ik weer nagekeken en dit keer is het echt alleen mijn brein dat me aan het uitputten is. Ik leerde echter van mijn psycholoog dat het benoemen van mijn uitputting geen klagen is. Ik geef daarmee aan dat ik het op het moment allemaal nogal pittig vind. En dus heb ik het er, met frisse tegenzin, maar weer over. Ook hier. Over die deken van vermoeidheid. Mijn hoofd put op het moment (ook) mijn lichaam uit. Ik hoop dat ik daar snel iets beter mee om kan gaan, want een iets minder dikke deken zou best heel prettig zijn.