2021 in woorden

Aan het einde van een jaar ontkom je meestal niet aan de (al dan niet nuttige) terugblikken op van alles en nog wat. Eerlijk gezegd kijk ik geen enkel nieuwsoverzicht en houd ik niet van de zwijmelstemming die bij terugblikken hoort, dus ik sla het graag over. Toch komt er altijd zo’n moment dat ik blijkbaar zelf ook die zwijmelstemming krijg, want zelfs ik blik aan het eind van het jaar even terug.

(Gebrek aan) hoogtepunten

Die zwijmelstemming kwam bij mij in eerdere jaren vanzelf. Ergens begin december tikte ik dan mijn blogje met terugblik en dan was ik wel weer klaar met zwijmelen. Dit jaar wachtte ik geduldig tot het gevoel zou komen, maar het kwam niet. Hm, niet terugblikken dan? Toch maar wel, maar dan blijkbaar zonder bijbehorende zwijmelstemming.

Ik blik het liefst terug op hoogtepunten. Hier geen verhalen over corona en wereldnieuws. Dat mag iedereen vooral elders lezen en bekijken. Ik houd me er ver van. Hier zou ik graag schrijven over mijn hoogtepunten.

Zie hier het probleem. In eerdere jaren kwamen die hoogtepunten vanzelf. Dan lagen overal lijstjes met hoogtepunten waar ik nog eens over wilde schrijven en waar ik op terug wilde blikken. Dit jaar gebeurde dat niet. 2021 heeft voor mijn gevoel last van een gebrek aan hoogtepunten.

Kabbelend jaar

2021 zou ik omschrijven als een ‘kabbelend’ jaar. 2020 was het jaar van de grote stappen: genezing van hypochondrie, de ontbinding van mijn contract, enz. Dit jaar waren dat soort grote stappen er niet. Ik moet nog wel grote stappen zetten, maar met dank aan een wachtlijst kon dat nog niet.

Van gedoe naar gedoe

Gevoelsmatig ging ik dit jaar van gedoe naar gedoe. Ik startte met enorme somberheid. Vervolgens wisselde ik van antidepressiva en toen kwam het voorjaar met intense, allesoverheersende vermoeidheid. Het voorjaar bracht ook een intake voor behandeling van mijn eetproblematiek. Inmiddels zijn we zeven maanden verder en is er nog altijd geen behandeling gestart, want er is vooral héél veel gedoe. Dat gedoe van nu, met de ggz, is ook waarom mijn zwijmelstemming uitblijft. Ik ben er letterlijk en figuurlijk moe van.
Dat is wat ik bedoel als ik zeg dat ik in 2021 voor mijn gevoel van gedoe naar gedoe ging.

Het is iets waar ik liever niet over klaag, maar als ik één kernwoord zou moeten noemen voor 2021 kom ik toch uit bij uitputting. Dat is het gevoel dat het grootste deel van het jaar mijn dagen heeft beheerst.

De hoogtepunten/genietmomenten

Terug naar de hoogtepunten, want daar wilde ik eigenlijk op terugblikken. Als ik denk aan de hoogtepunten, valt me als eerste in dat we in 2021 op een gegeven moment weer als familie bij elkaar konden zijn. Echt met zijn allen.
Ik geef toe dat ik vervolgens hard moest zoeken naar andere lichtpuntjes, want ik vind het even behoorlijk lastig om die te zien. Gelukkig kon ik toch nog een lijstje maken:
– De aanschaf van een elektrische fiets, waardoor ik ook op dagen van uitputting toch heerlijk naar buiten kon.
– Steeds meer doen met fotografie als hobby, waardoor ik letterlijk anders om me heen ben gaan kijken.
– Mijn diamond painting kwam aan het einde van dit jaar steeds vaker op tafel te liggen. Ik merk steeds weer hoe heerlijk ontspannend dat voor mij is en hoe ik dan uren ‘uit mijn hoofd’ ben.
– Na een klein beetje spanning bleek mijn darmonderzoek keurig resultaat te laten zien.
– Mooie gesprekken naar aanleiding van mijn blog op Instagram.
– Dit jaar ging ik -volgens afspraak- elke drie maanden naar de huisarts. Dat was voor de genezing van mijn hypochondrie om de drie weken. Er was regelmatig tussendoor contact, maar slechts één keer was dat een ‘overtreding’ en ging dat om een lichamelijke vraag. Dus ja, ik noem mezelf nog steeds genezen!

Op naar 2022!

Wat mij betreft kunnen we op naar 2022. Ik hoop dat ik dan weer enorme stappen kan zetten en ook dat ik een ander woord dan uitputting kan gebruiken om het jaar samen te vatten.
2021 was oké. Of misschien ook wel niet. Misschien was het gewoon zwaar. En het schijnt dus óók oké te zijn om dat te zeggen, maar ik vind dat lastig.

Kanttekening: de toon van deze blog is misschien wat negatief. Ik realiseer me dat deze terugblik wat vertekend wordt door het feit dat ik op het moment van schrijven in een enorm naar proces zit met een ggz-instelling. Ik schrijf er wel blogs over, maar die kwamen nog niet online. Ik plaats ze pas als alles rond is, zodat het beter te volgen zal zijn. Dat gedoe beheerst echter op het moment mijn leven en stemming nogal en dus ook de toon van deze terugblik.