Hoe ik een enorme koukleum werd

Het is de tijd van dikke truien, dekentjes, sloffen, vesten, winterjassen, sjaals, mutsen en handschoenen. Veel van die items heb ik jarenlang niet in huis gehad óf wel gehad, maar niet gebruikt. Tot nu. Ik lijk tegenwoordig ineens een koukleum. Dat heeft een duidelijke oorzaak, maar ik moet er zelf nog een beetje aan wennen.

Warmbloedig

Toen ik op de middelbare school zat, fietste ik elke dag een uur heen en een uur terug. ’s Winters als het vroor, deed ik dat ook gewoon. Ik dacht er niet eens over na, want een andere optie om op school te komen was er niet. Handschoenen droeg ik af en toe, maar pas als er een minnetje voor de temperatuur stond. Een muts had ik wel, maar droeg ik niet. Deels omdat ik het nooit koud had en deels omdat mutsen in die tijd niet hip waren. Mijn moeder vond het overigens nodig dat we die muts wel droegen, dus ik nam ‘m braaf mee in mijn schooltas. Als er dan op de vroege morgen vanaf de bovenverdieping werd gevraagd of ik een muts bij me had, kon ik naar waarheid ja antwoorden.
Het kastje waar de mutsen en sjaals in lagen, had piepende deurtjes. Die truc werkte ook. Deurtje open, piep, deurtje dicht. Muts er nog steeds in. Ik had ‘m niet nodig.

Met zo’n uur naar school fietsen, fietste ik mezelf gelijk warm. Dikke truien deed ik dus ook niet aan. Ook die had ik niet nodig. Ik noemde mezelf gewoon warmbloedig. Later, toen ik voor de klas stond, had ik het -ondanks de open ramen- nooit koud. Ik werkte mezelf warm.

Eenmaal zonder werk thuis had ik het wel af en toe koud, dus toen deden de dikke truien hun intrede. Dekentjes had ik al, want die zijn fijn om een middagdutje onder te doen.

Buiten krijg ik het al snel warm

Buiten heb ik het nog steeds heel snel warm. Als ik ga wandelen, ben ik binnen een kilometer opgewarmd en ook in de winter trek ik buiten regelmatig mijn jas uit. Anders loop ik zo vreselijk te zweten dat ik vergeet te genieten van de frisse buitenlucht. Daarom noemde ik mezelf tot kort geleden nog steeds warmbloedig. Terwijl ik zonder jas in de winter buiten liep, zag ik namelijk ook mensen met mutsen, sjaals en handschoenen. Daar begreep ik niets van.
De enige keren dat ik buiten een muts heb gedragen, was toen het min tien was en ik naar school moest fietsen en afgelopen winter toen er sneeuw lag. Maar zelfs toen deed ik die muts halverwege mijn rondje af, want dan kreeg ik het te warm. Overigens heb ik zelf geen muts, maar ik had er ooit één ‘geleend’ van mijn moeder en die ligt nog steeds bij mij in huis.

Help, ik ben een koukleum!

Tegenwoordig snap ik mensen met sjaals, handschoenen en mutsen wel. Dat komt door de aanschaf van mijn elektrische fiets. Op een gewone fiets heb ik mezelf al heel snel warm getrapt en wandelend krijg ik het ook al snel warm, maar op een elektrische fiets lukt dat opwarmen niet. Zo kwam het dat ik aan het eind van de herfst soms de hele dag zat te rillen. Dikke trui, vest erover, dekentje, maar het hielp allemaal niets.
Dat kwam omdat ik dan tijdens mijn fietstochtje koud was geworden tot ergens diep in mijn botten.
Inmiddels heb ik mijn lesje geleerd en ga ik, als ik op koude dagen ga fietsen, als echte koukleum de deur uit. Winterjas, sjaal, handschoenen en ik vrees dat er een moment gaat komen dat er ook nog een muts bij komt. Want ja, ik moet iets opbiechten: in mijn zoekgeschiedenis op het wereldwijde web vind je nu ‘muts dames’. Ik heb nog niets gekocht hoor, maar toch… Dit zijn ontwikkelingen die er ernstige op wijzen dat ik een enorme koukleum ben geworden.