‘Wat als je je diagnose autisme eerder had gekregen?’ vroeg iemand me onder een blog. Dat is een vraag die ik mezelf soms ook heb gesteld. Wat als ik het eerder had geweten? Waren dingen dan anders gelopen? Was ik dan niet vastgelopen? Het is een vraag waarop ik het antwoord nooit zal weten. Maar had ik mijn diagnose eigenlijk wel eerder willen krijgen?
Ik ben niet autistisch!
Voor ik mijn diagnose kreeg, was ik al wel in behandeling bij een psycholoog. Dat was voor hypochondrie. Ondanks dat ik zelf altijd riep dat er iets anders/meer aan de hand moest zijn, kreeg dat in eerste instantie geen gehoor. Toen ik bij mijn huidige psycholoog kwam, was die al in het eerste gesprek met me eens dat er ook wat andere dingen zouden kunnen spelen. Dat voelde prettig. Ik voelde me gezien. Hoewel ik wist dat er misschien meer speelde, stond ik (nog) niet open voor verder onderzoek. Want ach, ik werkte nog fulltime en oké, ik redde het allemaal niet, maar ik wist niet hoe ik daar dan ook nog allerlei onderzoeken tussen moest proppen. Nee, laat maar zitten. Maar voor mij was één ding zeker en dat riep ik dan ook diverse keren, in meerdere gesprekken: “Maar ik ben niet autistisch!” Zo. Dat kon maar duidelijk zijn.
Wat heb ik dan wel?
Omdat ik er nogal heilig van overtuigd was dat ik niet autistisch was, maar wel het één en ander wist van ‘etiketjes’, plakte ik er af en toe ook één op mezelf. In concept natuurlijk, want een echt etiketje mag pas na onderzoek. Ik dacht bij mezelf aan ADHD. Hoewel niet alles klopte, vond ik dat de meest passende diagnose. De chaos in mijn hoofd, veel en druk praten, weinig concentratie. Ja, dat label paste me wel.
Dat ik als kind juist héél geconcentreerd kon werken, paste natuurlijk niet in het plaatje, maar dat negeerde ik voor het gemak.
Wat als ik het eerder had geweten?
In 2018 liep ik volledig vast en meldde ik me ziek op mijn werk. Dat was voor mij het moment waarop ik wilde weten wat er nu precies aan de hand was. Hoe had het zover kunnen komen? Ik stond op dat moment open voor een breed onderzoek: IQ en alles wat ze maar wilden onderzoeken. Voor ik vastliep, stond ik minder open. ADHD had ik wel willen laten testen, maar meer ook niet. Het doel daarvan was voor mij dan dat ik met medicijnen misschien wat verbetering zou kunnen bewerkstelligen.
Toen ik was vastgelopen, werd het doel van het onderzoek anders. Ik wilde snappen waarom ik was vastgelopen en dus een breed onderzoek. Na uren van onderzoek (verspreid over verschillende weken) kwam de diagnose. Het was dus toch autisme.
Dan blijft de vraag of ik dat vastlopen misschien had kunnen voorkomen als ik mijn diagnose eerder had gekregen. Ik schreef het al eerder: dat zal ik nooit weten. Als ik het eerder had geweten, was ik waarschijnlijk nooit Intern Begeleider geworden, omdat ik dan had geweten dat dat geen handige functie zou zijn voor mij. Toch vind ik het oké zo. Juist door het vastlopen kreeg ik mijn diagnose. Of ik het vastlopen had kunnen voorkomen? Ik denk het niet. En het is zoals het is. Het is voor mij een rust dat ik weet dat God mijn leven leidt. Hij wist altijd al hoe het zou lopen en daarin vind ik rust. Ik kreeg mijn diagnose op mijn dertigste. Zonder diagnose zou ik nu nog steeds constant mezelf afbreken en veroordelen. Nu mag ik bouwen aan mezelf. De diagnose heeft me geholpen mezelf meer te accepteren en minder te veroordelen. Daar ben ik blij om. En daarom is het voor mij goed zoals het is gegaan.
Hoofdtaal 
ADHD en autisme.
Zijn toch twee totaal verschillende niet op elkaar lijkende dingen?
Of zeg ik nu iets heel geks.
LikeLike
Deels. Maar ik ben heel druk in mijn hoofd. Dat past dan weer bij AD(H)D. Ik praat ook heel erg veel en dacht dat dat daar dan ook bij zou horen. Maar in mijn geval komt die drukte in mijn hoofd dus heel ergens anders vandaan.
LikeLike
Herkenbaar. Maar tegelijkertijd heb ik ook zoiets, we hebben ons zolang gered (tot het niet meer ging). Ben al lang blij dat ik nu wel de diagnose heb en er nu dus wel rekening mee kan houden.
LikeLike
Ja, ik ben ook zeker blij dat ik de diagnose nu heb. Dat ik mezelf daardoor beter snap én beter uit kan leggen aan anderen.
LikeLike
Heel herkenbaar, het handigste van het weten is denk ik toch wel dat er een verklaring is voor bepaalde dingen die niet lukken of waar je tegenaan loopt.
Al moet je dat ook kunnen of willen (schoondochter kreeg vorig jaar deze diagnose, maar heeft ook borderline)
LikeLike
Je moet het inderdaad ook kunnen en/of willen. In het begin wilde ik het nog niet. Nu ben ik er veel meer open over. En die verklaring helpt mij toch wel heel erg. Overigens (en ik zeg daarmee zeker niet dat dat in het geval van schoondochter zo is!) komt het vrij regelmatig voor dat vrouwen met autisme eerst de diagnose borderline krijgen en dat dan later blijkt dat het toch om autisme gaat.
LikeLike
Bij mij waren er al vanaf groep 4 signalen (ook echt van professionals), maar ik heb mijn diagnose ‘pas’ met 16 jaar en 11 maanden gekregen. Achteraf had ik het veel eerder willen weten, omdat ik dan bij bepaalde dingen eerder hulp had kunnen krijgen (en dus nu een stuk minder rotzooi had om mee te dealen). Dat maakt me wel eens verdrietig, dat ik kansen heb gemist doordat mijn diagnose zo laat kwam.
LikeLike
Dat snap ik. Ik heb bij mezelf niet het idee dat ik kansen heb gemist, maar dat zou me ook verdrietig maken.
LikeGeliked door 1 persoon
Tja áls, m’n moeder zei vroeger altijd “als m’n tante een snorretje had was het m’n oom.”
LikeLike
En zo is dat maar net!:)
LikeLike
Hoewel ik zeker óók een snorretje zou hebben als ik niet ingegrepen had, en dan toch geen was. 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Heel herkenbaar eigenlijk wat je schrijft… Ik heb (nu nog steeds eigenlijk) vaak het idee dat men vele dingen afraadt vanuit mijn autisme, terwijl ze me vroeger veel meer gingen aanmoedigen bij iets dat moeilijk lag… Aan de andere kant is het ook wel leuk als je soms de muur gewoon kan ontwijken, in plaats van er in volle vaart tegenaan te hollen. Ik had ook gedacht aan ADHD trouwens en ben dan op zoek gegaan naar een psychiater die hierin gespecialiseerd was (ik was wel zelden heel geconcentreerd bezig; ik deed heel veel tegelijkertijd)… Zeer lange weg, trouwens want er waren (toen al) veel pati¨entenstops. Ik ben trouwens niet blij (of treurig) met mijn diagnose, het is wat het is… Fijn een soortgelijk pad in denken te zien als de mijne 😉
LikeLike
De muur kunnen ontwijken. Dat is mooi gezegd. En dat is inderdaad heel erg prettig af en toe.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik denk ook graag dat hoe het loopt, het goed is. Dat het blijkbaar op die manier moest gaan. Wel kan ik me voorstellen dat je met de kennis van nu, andere keuzes had kunnen maken wat betreft je werk.
LikeLike
Ja, dan had ik zeker andere keuzes gemaakt, maar het is niet zo dat ik spijt heb van keuzes die ik gemaakt heb (qua werk dan, wel qua laat ziek melden e.d.)
LikeLike
Mooie overpeinzing en mooie conclusie! Als je het eerder had geweten en andere keuzes had gemaakt had je andere dingen weer niet gehad of gedaan, dingen die ook fijne kanten hadden. Het heeft zo moeten zijn blijkbaar, fijn dat je daar je weg en vrede in kunt vinden.
LikeGeliked door 1 persoon
“Zonder diagnose zou ik nu nog steeds constant mezelf afbreken en veroordelen”. Dat vind ik de mooiste zin uit je blog. Je bent zo’n eind op weg. Je mag best wat trotser zijn op jezelf. Want je komt van ver.
LikeLike
Mooi gezegd. Dankjewel!
LikeLike