Pech in huis komt nooit alleen

Eén van de grootste frustraties van mensen met een eigen huishouden is geloof ik wel het feit dat dingen kapot kunnen gaan. Je kent het wel: je zet je wasmachine aan en hij blijkt ineens niet meer te centrifugeren of je vaat komt vies uit de afwasmachine en je kunt alsnog met de hand afwassen. Maar een nóg groter punt van frustratie: pech in huis komt nooit alleen. Nooit. Ik had er weer een ‘fijn’ voorbeeld van. Niet alleen irritant, maar ook behoorlijk schakelen voor mijn autistische brein.

Pech één: de gootsteen

Het begon allemaal op een late woensdagavond. Ik was doodmoe, want ik had een nogal heftige therapiesessie gehad die middag. Die was behoorlijk uitgelopen en uiteindelijk had ik er tweeënhalf uur gezeten en de tranen hadden nogal rijkelijk gevloeid. Mijn middagdutje was niet gelukt en ik was helemaal op. Zó op zelfs dat ik het maar bleef uitstellen om naar bed te gaan. Ik moest mijn tanden nog poetsen en het idee alleen al vond ik zo vermoeiend dat ik maar gewoon op de bank bleef hangen.

Goed. Toch naar bed. Tanden poetsen en slapen.
Maar toen liep het water niet weg. De gootsteen stond vol met water en een restje tandpasta.

Oké. Ik had dit eerder gehad en toen was het simpel op te lossen met de ‘plopper’. Hoe heet zo’n ding? Je snapt wat ik bedoel hè? Zo’n stok met een oranje half rondje eraan. Vol goede moed haalde ik de plopper erbij, maar helaas. Cola, las ik ergens. Ik lust geen cola, dus dit was een mooie gelegenheid om de colavoorraad die ik had ingeslagen voor visite er even doorheen te jagen. Ik gooide liters cola in de gootsteen, mengde dat met gekookt water, zette de plopper erop, maar er gebeurde niets. En dus stond ik met een bekertje de troep van de gootsteen naar het doucheputje te scheppen. Superleuk, op de late avond.

De volgende morgen was ik -hoe verrassend- doodmoe toen ik wakker werd. Ik moest mijn nauwkeurige planning in de war schoppen toen bleek dat de wasbak nog steeds vol cola/water stond. Met mijn beste klusgenen schroefde ik de zwanenhals los en daar bleek nogal wat troep uit te komen. Dit leek me de oplossing, maar voor de zekerheid ging ik ook naar de prikkelmarkt. Ik bedoel de bouwmarkt, neem me niet kwalijk. Met een fietstas volgeladen met ontstopper ging ik weer naar huis. Probleem opgelost. Planning in de war, hoofd op hol.

Pech twee: de laptop

Nu de gootsteen weer met een heerlijk slurpend geluid leegliep, voelde ik me een heldin. Totdat ik achter mijn laptop ging zitten. Die was leeg en laadde niet meer op. Pech twee. Dan maar nóg verder de planning in de war. Geen blogjes tikken, maar naar de computerwinkel. Twee keer zelfs. Eerst in de hoop op reparatie en toen om een nieuwe laptop te bestellen.
Daarna was de dag zo’n beetje om. Mijn brein werd gek van de veel te drukke dag én de in de war geschopte planning. Ik had juist rust gepland, want ik zou de volgende dag naar The Sound of Music gaan…

Pech drie?

Ik appte nog naar wat mensen: Pech in huis komt nooit alleen hè. Gootsteen, laptop. Ik durf vanavond m’n vaatwasser niet aan te zetten, want je zult het zien hoor…
De vaatwasser bleek nog gewoon te werken. Nu was het dus klaar toch? Toch? Alsjeblieft?

Twee dagen later. Zaterdagmorgen. Er kwam geen water meer uit de kraan. Ehm, had ik nu serieus het volgende probleem te pakken? Een appje van een vriendin leerde me dat het hele dorp (wat zeg ik: de halve polder) zonder water zat. Oef, de oorzaak van dit probleem lag dus niet in mijn huis. Mijn planning voor die dag was al behoorlijk aangepast, want ik moest mijn nieuwe laptop halen, maar nu ging de planning nog verder in de war. Zaterdag is wasdag en dat kon nu niet.
Uren later was er weer water, snorde de wasmachine en kon ik onder de douche. Die zaterdagavond om zes uur plofte ik op de bank. De laptop was binnen, de printer aangesloten en de laatste was zat in de machine. En ik? Ik was ongeveer net zo dolgedraaid als de wasmachine en had meerdere dagen nodig om bij te komen van al het schakelen en de overdosis prikkels.

Kunnen we afspreken dat ik mijn portie pech in huis voor de komende tien jaar weer gehad heb?