Als oud-leerlingen mijn blog vinden

Acht jaar lang stond ik voor de klas. Daarna werkte ik nog een jaar in het onderwijs zonder eigen klas, maar ik gaf dat jaar wel les in de plusgroep. Al met al lopen er dus heel wat oud-leerlingen van mij rond in ons kikkerlandje. Ik realiseer me maar al te goed dat zij mijn blog kunnen vinden en dat die blog nogal kwetsbaar is. Is dat erg?

(Oud-)leerlingen hoeven niet alles te weten

Uiteraard ben ik me er vanaf het begin dat ik ging bloggen van bewust geweest dat oud-leerlingen mijn blog zouden kunnen vinden. Voor ik ging bloggen, was dat soms een reden om bloggen uit te stellen. Ja, een boekenblog zou wel kunnen, maar een blog over persoonlijke zaken zoals deze was weer een ander verhaal. Toch deed ik het. In eerste instantie zó anoniem dat ik niet bang was dat oud-leerlingen me zouden vinden. Als ze me wél zouden vinden, zouden ze niet weten dat ik degene was die de blogs schreef, dus dan was er nog niets aan de hand.

Mijn oud-leerlingen hoeven uiteraard niet alles over me te weten. Maar geldt dat niet ook gewoon voor de rest van mijn lezers? Ik ben me heel bewust van wat ik wel en niet deel. Dingen die anderen mogen weten, mogen oud-leerlingen in principe ook weten. Wat dat betreft is het dus geen probleem dat ze me kunnen vinden.

De juf kan en weet ook niet alles

Voor kleuters zijn hun juffen de mensen die alles kunnen. Als de juf het zegt, is het waar. De juf is de vrouw die alles kan en alles weet. Ik gaf les aan groep zeven en/of acht en daar geldt dat principe al lang niet meer. Daar is de juf bij voorkeur stom. Tenzij ze het niet hoort. Dan zegt een kind soms tegen de ouders dat de juf best meevalt. Dat vertellen de ouders dan weer aan de juf, maar dát vertellen we natuurlijk niet aan het kind;).

Hoe dan ook: voor kinderen die ik les heb gegeven, is echt wel duidelijk dat ik ook maar een mens ben en niet alles kan. Ik was er heel makkelijk in om fouten toe te geven of om eerlijk te zeggen dat ik niet alles wist. Als een kind een vraag stelde waar ik het antwoord niet op wist, zocht ik het -samen met het kind of de hele klas- op. Ik weet dat sommige leerkrachten vinden dat dat niet kan, maar ik vind dat geen enkel probleem. Het is toch heel normaal om niet alles te weten? Volgens mij kun je een kind zo dus leren dat het dan óók heel normaal is om het antwoord op te zoeken.

Mijn oud-leerlingen kennen me heel goed

Mijn leerlingen wisten vrij veel van me. Als ik een spannend boek had, ging ik vaak te laat slapen. Als ik liep te gapen, werd het me soms gevraagd: “Had u weer een spannend boek?”
En waar ik jarenlang mijn lijstjes en structuur voor de buitenwereld verborgen hield, hoorden ze er voor mijn leerlingen helemaal bij. Het gebeurde heel regelmatig dat een kind zei: “Heeft u het opgeschreven?” Zo wist het kind zeker dat ik na schooltijd iets zou regelen wat ik had toegezegd. Prima toch?

Ik denk dat grappig genoeg juist mijn oud-leerlingen de diagnose autisme als eerste zouden kunnen bevestigen. Mijn klas draaide op structuur. Er was heus ruimte voor spontane acties en afwijken van de structuur, maar structuur was de basis, net als rust. O, en wat te denken van lege muren? Als ik de tekeningen van de muur haalde, liep ik de volgende dag stralend te verkondigen hoe heerlijk ik het vond. De leerlingen vonden het saai, maar ze kenden me. De juf was nu eenmaal zo’n gekkie die van kale muren hield.
Die autismediagnose is dus heus geen verrassing, denk ik.
Leerlingen hebben een jaar (of soms zelfs twee jaar) intensief met me opgetrokken. Dan ken je me wel een beetje.

Oud-leerlingen mogen mijn kwetsbaarheid zien

Veel van mijn oud-leerlingen zijn inmiddels volwassen. Een aantal van hen hebben inmiddels een eigen gezin. Die volwassenen mogen echt mijn kwetsbaarheid wel zien en hier lezen.
Ik zal bovendien nooit meer terugkeren als leerkracht. Dan zou het voor mij een heel ander verhaal worden.
Ik denk dan aan mijn hulpverleners. Als ik een blog als deze van hen zou lezen, zou ik het moeilijk vinden om hen nog in vertrouwen te nemen, want ik zou hen niet willen belasten. Voor mijn leerlingen geldt dat ‘probleem’ niet.

Ik denk dat het soms zelfs goed kan zijn om iemand die je vroeger zag als ‘degene die alles op orde heeft’ later te leren kennen als iemand die ook worstelde. Dus ja, mijn oud-leerlingen kunnen mijn blog vinden en ik vind dat oké. Ze mogen mijn kwetsbaarheid zien. Tot op zekere hoogte uiteraard, maar dát geldt voor alle lezers.

Of ze hier echt zijn, die oud-leerlingen? Geen idee. Maar ik ben me er altijd van bewust dat het kan. En het mag**. Want achter de functie juf* schuilt een mens en over die mens gaat het hier.

——

*Ik schrijf/schreef ook regelmatig over het onderwijs. Uiteraard zijn al die verhalen geanonimiseerd. Jongens worden meisjes of toch niet, taallessen worden rekenlessen of toch niet, enz. Dat anonimiseren doe ik dusdanig grondig dat ik soms zelf niet eens meer weet wat de originele setting van een verhaal was;).

**Ergens is een grens. In mijn stories op Instagram deel ik vaak net wat meer dan hier op de blog. Dat voelt veilig, omdat ik precies kan zien wie die stories bekijken. Als ik zie dat nog jonge oud-leerlingen mijn stories volgen, verberg ik mijn stories vanaf dat moment voor hen. Dat doe ik voor hen en niet eens zozeer voor mezelf. Ik wil hen beschermen tegen informatie waar ze volgens mij nog niet aan toe zijn. Ik denk namelijk dat je bijvoorbeeld op je veertiende helemaal geen stories zou moeten bekijken die gaan over de dagelijkse struggle van een leven zoals het mijne.