Als mijn hulpverleners vakantie hebben…

Mijn vaste hulpverleners zijn mensen die ik vertrouw en die ik inmiddels al jaren ken. Dat is prettig, maar wat nóg prettiger is: zij kennen mij al jaren. Dat kan nogal fijn zijn als je hulp zoekt. Nu hebben mijn hulpverleners één slechte gewoonte en dat is dat ze altijd tegelijk vakantie opnemen. Zou gewoon verboden moeten worden…

Ik kan het heus wel zelf

Met mijn vaste hulpverleners bedoel ik mijn huisarts en mijn psycholoog. Uiteraard gun ik hen gewoon hun vakantie(s) en dus moet je af en toe een korreltje zou toevoegen aan deze blog, maar ik vind het ook oprecht lastig als zij tegelijk vakantie hebben.

De laatste keer dat dat gebeurde, werd ik er keurig op voorbereid. Het begon met mijn huisarts. Die riep nog snel even in de deuropening: “O, volgende week ben ik er niet.”
’s Middags sprak ik mijn psycholoog en van hem wist ik al dat hij vakantie zou hebben de we(e)k(en) erna. En dus vond ik het heel erg dringend nodig om even te zeggen dat de huisarts ook vakantie had. “Dus dan heb ik een probleem,” vond ik.

Mijn psycholoog snapte mijn probleem wel, maar was ook vrij nuchter: “Hoe vaak heb je in de afgelopen periode de huisarts moeten bellen?” O, ik wist voorbeelden genoeg te noemen. Hij kende die voorbeelden, maar hij wist ook dat het toch een beetje anders zat: “Hoe vaak heb je moeten bellen voor crisis, omdat het nu nodig was?” Hm, dat was maanden geleden. Toch had ik nog steeds een weerwoord: “Nee, dat heb ik niet gedaan, maar dat had ik misschien wel moeten doen.” Maar dat was natuurlijk onzin. Mijn psycholoog had gelijk toen hij me vertelde dat ik het heus wel zelf zou kunnen in die twee weken zonder mijn hulpverleners.

Wat als…

Uiteraard snapte mijn psycholoog ook waar mijn probleem door kwam. Ik ben nogal van het ‘wat als…’ Ik vind het prettig als ik weet dat er iemand beschikbaar is op het moment dat mijn brein ineens rare dingen gaat denken. Ik ken de procedures bij dat soort dingen. Eerst de gebruikelijke ‘trucjes’ van wandelen, hulp in eigen netwerk, enz. Als dat niet werkt, kan ik contact zoeken met mijn psycholoog en als die niet bereikbaar is, kan ik de huisarts bellen. Voor avonden, nachten en weekenden geldt ook dat ik bij een huisarts moet zijn.

Dat plan zit vrij goed in elkaar. ’s Avonds, ’s nachts en in het weekend bel ik (vrijwel) nooit, dus daar zat mijn angst niet. Mijn angst en alle ‘wat alsjes…’ zaten in de ‘gewone’ dagen tijdens de vakantie van mijn hulpverleners.

“Normaal weet ik dat er hulp is. Nu weet ik dat er niemand is die kan helpen. Dan flip ik al bij voorbaat.” Dat is niet waar. Ik flip niet. Maar er zit toch een kern van waarheid in. Ik raak licht in paniek van het idee dat ik misschien hulp nodig ga hebben en dat die hulp er dan niet is. En ja, natuurlijk heeft de huisarts een vervanger, maar mijn laatste ervaring met die vervanger was dusdanig slecht dat ik daar niet meer heen durf/wil/ga.

De vakantie overleefd

De twee weken vakantie braken aan. De afspraak is eigenlijk altijd dat ik, als ik geen therapie heb, ook een beetje vakantie heb. De eerste week lukte dat prima. De tweede week vond ik het al minder grappig. Ik vond het wel tijd worden dat iemand me zou helpen om mijn brein te ordenen. En toen, ergens halverwege de tweede week, dacht een oude bekende dat ze zich moest melden.

Mevrouw Hypochondrie rook haar kans. Geen hulp beschikbaar en gedoe met een ggz-instelling en dus spanning. Ja, dat zijn de ideale omstandigheden voor madame. Ik zei er niets over. Tegen niemand. Ik schaamde me.

Pas na een paar dagen durfde ik een vriendin te appen dat ik bang was dat de hypochondrie terug was. Dat hielp. De hypochondrie was namelijk niet terug. Toch wel, heel even, maar ik kreeg het kreng ook de deur weer uit. En dus was het niet erg. Hier was ik voor gewaarschuwd. Mevrouwtje zou zich nog kunnen melden. Dit was de eerste keer dat dat écht gebeurde sinds mijn genezing anderhalf jaar geleden. Ik heb het kreng een rotschop verkocht en na een paar dagen was ze verdwenen. Doei!

O, en dat mijn hulpverleners daarna weer aan het werk gingen? Ja, dat was natuurlijk helemaal prettig. Kon ik even vertellen van mijn stomme vakantiedate met Mevrouw Hypochondrie. Vervolgens stuurde ik haar definitief terug naar de donkere, koude schuur waar ze al anderhalf jaar stond. Het kreng zal wel teleurgesteld zijn, maar ja, jammer joh.