Advies ggz (1) ~ Angstige vermoedens

Voor de behandeling van mijn eetproblematiek leek er na ruim een jaar op de wachtlijst schot in de zaak te komen. Ik was na een intake redelijk positief, maar toen zette één telefoontje alles weer op zijn kop. Dit is het eerste deel in een serie (zeg maar gerust soap) over een he-le-boel gedoe in de ggz.

Na een moeizame start…

Laten we aan het begin van de soap maar weer even bij het begin beginnen. In oktober 2020 meldde de huisarts me aan bij een in autisme gespecialiseerde instelling. De reden van de verwijzing was vrij simpel: ik zocht hulp bij mijn eetproblematiek. Omdat die problematiek samenhangt met autisme, was een verwijzing naar een gespecialiseerde instelling heel logisch.

In mei 2021 had ik een digitale intake. Ik deed mijn verhaal en daarna zou er een advies komen.
Dat advies was stom. Ze gingen me niet helpen, want het was ‘te complex’ en ik was crisisgevoelig en ik woonde te ver weg. Dat zijn allemaal synoniemen voor: Je kost te veel geld.
De instelling verwees me intern door naar een andere instelling, meer bij mij in de buurt en van dezelfde overkoepelende organisatie.

…leek het allemaal toch nog goed te komen.

Zo’n interne verwijzing kost blijkbaar ook een paar maanden tijd, maar uiteindelijk werd ik in september 2021 doorverwezen. In oktober 2021 volgde een intake. Ik was redelijk positief. Vooral omdat er begrip leek te zijn voor het feit dat ik het moeilijk vind om andere mensen te vertrouwen. Ook hulpverleners.

Vervolgens moest ik wachten op het adviesgesprek. Dat stond gepland, maar werd verzet naar onbekende datum. Men wilde eerst mijn psycholoog en huisarts spreken. Daar scoorde deze instelling punten mee. Door mijn vaste hulpverleners eerst te spreken, zouden ze met een beter advies kunnen komen, dacht ik.

Dat ene telefoontje

Het was inmiddels december 2021. En toen kwam het telefoontje. De vrouw met wie ik de intake had gehad belde me op om een afspraak te maken voor een adviesgesprek. Ik pakte mijn planner erbij, maar ik ging te snel. Ze vertelde me dat ze mijn psycholoog had gesproken (ik miste daar de huisarts, die ze ook zou spreken, maar durfde dat niet te zeggen) en hem had gevraagd of hij ervoor open zou staan om met mij mee te komen naar het adviesgesprek.

Wacht eens even. Ze had aan mijn psycholoog gevraagd of hij mee wilde komen naar het adviesgesprek? Waarom? Ze legde uit dat het veel informatie zou zijn, blablabla en het was echt beter als mijn psycholoog mee zou komen.

“Je maakt me bang.”

Ik had dit niet verwacht. Ik wilde gewoon die afspraak maken, ophangen en verder met waar ik mee bezig was: de was ophangen. Maar aan de andere kant van de lijn hield de psycholoog nogal stug vol. Ik vertelde haar dat ze me bang maakte. “Waarom kan ik niet gewoon alleen komen? Ik kom altijd alleen. Ik weet dat het veel informatie is, maar dat kan ik gewoon. Je maakt me bang. Wat is er zo erg aan dat gesprek?” Ik kreeg geen antwoord.

De volgende dag sprak ik mijn vaste psycholoog. Het bleek agenda-technisch niet mogelijk dat hij mee zou gaan naar het adviesgesprek. Maar ik kon bij mijn psycholoog wel mijn angst kwijt.
“Waarom zou ze zo moeilijk doen? Weet je al wat ze gaat zeggen?” Mijn psycholoog wist dat niet. Maar ik had wel allerlei angstige vermoedens.
“Wedden dat ze gaan zeggen dat ik niet autistisch ben? Of nee, ze gaan me niet helpen. Nee, wacht, ze willen me natuurlijk opnemen of groepstherapie.”

Al die rampscenario’s door dat éne, stomme telefoontje.
Mijn angst groeide. De angstige vermoedens hielden me in hun greep.
Ik was er meer en meer van overtuigd dat mijn angstige vermoedens waarheid zouden worden.
Maar angstige vermoedens zijn leugens. Toch?

Wordt vervolgd…

Voorgeschiedenis

Voor wie behoefte heeft aan context, zet ik de voorgeschiedenis op een rij.
Ik vul deze lijst met blogs steeds aan tot de soapserie compleet is;).

1. Wachtlijsten ggz: theorie en praktijk. Over de aanmelding en de wachtlijst.
2. Internetstoring op commando. Over de digitale eerste intake.
3. Complex en crisisgevoelig. Over het bericht dat ik niet geholpen zou worden.
4. Wie is er nou traag? Over de interne doorverwijzing die maanden duurde.
5. Trekken aan een dood wachtlijstpaard. Over de lange wachtlijst en dat ik me er niet meer mee ging bemoeien.
6. Intake ggz: de vragenlijst en dé vraag. Over de tweede intake, na de interne doorverwijzing.
7. Adviesgesprek voor nieuwe hulpverleners. Over het adviesgesprek dat niet doorging, omdat men mijn huisarts en psycholoog wilde spreken.