Advies ggz (4) ~ Het adviesgesprek

Gewapend met een stuk of negenhonderd vragen ging ik naar het adviesgesprek bij de ggz-instelling waar ik een hulpvraag had liggen qua eetproblematiek. Na de mail met hun advies was ik boos en teleurgesteld en was er twijfel in me gerezen. Deze instelling twijfelde namelijk aan mijn autismediagnose en ik wilde weten waarom.

Dat begint goed, eh overprikkeld

Via de mail had de instelling me laten weten dat ze adviseerden om óf nieuw onderzoek naar autisme te laten doen (door hen, volgens hun richtlijnen) óf een andere instelling te zoeken waar ik geholpen zou kunnen worden met mijn eetproblematiek.

Naar aanleiding van die mail had ik ruim een week later een adviesgesprek.
Dat gesprek had ik (uiteraard!) goed voorbereid. Na overleg met mijn psycholoog en mijn huisarts had ik mijn vragen opgeschreven en gewapend met die vragen toog ik naar het gesprek. Een gesprek met twee mensen, waarvan ik er één nog nooit had gezien of gesproken.

Op de dag van het gesprek was ik eigenlijk heel rustig. Ik had het de dagen ervoor allemaal vooral heel zakelijk en afstandelijk bekeken. Ik had veel vragen en zocht antwoorden. Verder niks. De eerste boosheid en twijfel was wat naar de achtergrond verdwenen. Maar toen stapte ik in de auto. Het was middagdutjestijd en dat dutje had ik overgeslagen; het was druk; ik was in de grote stad; ik kon nergens parkeren en door dat parkeerprobleem kwam ik (ondanks dat ik ruim op tijd weg was gegaan) te laat. Ik kwam totaal overprikkeld aan.

Te gezellig?

Die overprikkeling zorgde er wél voor dat ik geen energie had om mijn spelletjes te spelen en om ‘normaal’ te doen. Mijn lontje was korter dan kort. Sterker nog: ik had niet eens meer een lontje, denk ik. Ik vuurde maar gewoon gelijk al mijn vragen af.

Ik vroeg natuurlijk allereerst hoe het kwam dat ze twijfelen aan de diagnose autisme. En toen kwam het. Het kwam doordat het onderzoek volgens hen ‘onzorgvuldig’ was uitgevoerd. Maar het was ook observatie. Ik maakte makkelijk contact. Ik kon gezellig praten en o ja, ik maakte handgebaren en die klopten bij wat ik zei.

Serieus?! En dan werk je bij een instelling die gespecialiseerd is in autisme? Het is toch algemeen bekend dat (met name) vrouwen met autisme vaak nogal goed zijn in verbloemen en gezellig doen? Wat deze mensen niet hebben gezien, is hoe ik daarna thuis een paar dagen bij heb moeten komen van al die zogenaamde gezelligheid na het intakegesprek. En dat is ook wat ik zei: “Jullie zouden mijn huisarts bellen. Dat hebben jullie niet gedaan en dat is heel jammer. Hij had uit kunnen leggen dat het zo werkt bij mij. Hij had kunnen vertellen dat mijn toneelspel voortreffelijk is en dat hij ooit gezegd heeft dat hij zich bij een grote glimlach alleen maar meer zorgen maakt.”

Voor spijt koop ik weinig

Ze vroegen waarom ik dan bij de intake een toneelstukje had opgevoerd. Dat vond ik een stomme vraag. Alsof dat een bewuste keuze was. Dat was omdat ik stress had en me in zo’n intake niet veilig voel. Dan speel ik mijn spelletjes. In dit adviesgesprek lukte dat dus al niet meer, met dank aan de overprikkelde staat waarin ik dat gesprek begon. Wat dat betreft was die overprikkeling misschien wel goed.

Ik legde ook uit dat ik ervan baalde dat ik nu werd ‘afgewezen’ op papieren die bij mijn aanmelding al beoordeeld hadden kunnen worden. Ik zei maar eerlijk dat ik pissig was omdat ik wél lang op een wachtlijst had gestaan én op intake was geweest en dat er dan alleen iets werd teruggekoppeld over papieren.

Dat waren ze met me eens. Het speet ze erg en het was fout en vervelend en ze wilden ervan leren, dus ze gingen het nog in het team bespreken. Ja, leuk. En wat koop ik precies voor spijt? Geen hulp in ieder geval. Ehm, ja, sorry, dat zei ik ook echt hardop.

Gaat deze instelling me helpen?

In dit adviesgesprek bleek dat er drie opties waren, die ik zelf ook al had bedacht:
1. Ik laat geen nieuw onderzoek doen naar autisme. De instelling helpt me dan niet.
2. Ik laat nieuw onderzoek doen. Uitkomst: geen autisme. De instelling helpt me dan niet.
3. Ik laat nieuw onderzoek doen. Uitkomst: autisme.

Ja, en nu komt het. Stél dat ik zou kiezen voor nieuw onderzoek én er zou opnieuw autisme worden vastgesteld. Zou de instelling me dan gaan helpen of zou er dan weer een smoesje komen, zoals al eerder over complex en crisisgevoelig? Op die vraag kreeg ik geen antwoord. Ze wisten niet of ze me dan zouden kunnen helpen, want ze waren niet gespecialiseerd in eetproblematiek.

Aha. Dus eigenlijk was er bij geen enkele optie de belofte van behandeling.
Daar moest ik nog eens goed over nadenken.

Wordt vervolgd…

Voorgeschiedenis

Voor wie behoefte heeft aan context, zet ik de voorgeschiedenis op een rij.
Ik vul deze lijst met blogs steeds aan tot de soapserie compleet is;).

1. Wachtlijsten ggz: theorie en praktijk. Over de aanmelding en de wachtlijst.
2. Internetstoring op commando. Over de digitale eerste intake.
3. Complex en crisisgevoelig. Over het bericht dat ik niet geholpen zou worden.
4. Wie is er nou traag? Over de interne doorverwijzing die maanden duurde.
5. Trekken aan een dood wachtlijstpaard. Over de lange wachtlijst en dat ik me er niet meer mee ging bemoeien.
6. Intake ggz: de vragenlijst en dé vraag. Over de tweede intake, na de interne doorverwijzing.
7. Adviesgesprek voor nieuwe hulpverleners. Over het adviesgesprek dat niet doorging, omdat men mijn huisarts en psycholoog wilde spreken.
8. Advies ggz (1) – Angstige vermoedens. Over een kort, maar naar telefoontje dat me bang maakte.
9. Advies ggz (2) – Liever een mail. Ik wilde geen adviesgesprek, maar een adviesmail.
10. Advies ggz (3) – Toch geen autisme? Over de mail waarin twijfel werd uitgesproken over mijn autisme.