Polderplaatjes ~ 2022 ~ week 6

Deze week was de week van ruzie met Buienradar. Nee, laten we niet overdrijven. Buienradar en ik hadden een aantal keer een meningsverschil. Ik heb namelijk toch het idee dat ‘geen neerslag’ betekent dat je geen paraplu nodig hebt. Maar als je dan vervolgens met een zeiknatte jas (gelukkig wel een regenjas!) terugkomt van je rondje buiten, heeft Buienradar het volgens mij dus mis. Andersom gebeurde gelukkig ook. Laten we het maar zo zeggen: niets zo veranderlijk als het weer.

Veel wolken deze week, waar dus af en toe iets uit kwam. En af en toe toch ook weer een grijze dag, maar die foto’s overleven de selectie meestal niet eens meer. Grijs heb ik genoeg gezien. Maar kijk, die wolken maken het eigenlijk best mooi!

Toch kan er niets tippen aan een beetje blauw, wat mij betreft. Blauw en lentegevoel. Dat was er deze week ook.

De rust was deze week tijdelijk uit de polder verdwenen. Er werden complete bomen gekapt en de wilgen werden geknot. Dat leverde veel van deze beelden op:

Het was deze week de eerste volledige week van februari. Februari en ik zijn niet de allerbeste vriendjes. Al jaren niet. Ik realiseerde het me afgelopen week toen mijn hoofd zijn ‘februaritruc’ weer deed. Ik ben onrustig en kan niet ontspannen. Dat komt door allerlei oorzaken in mijn hoofd (zoals een pgb-verlenging en de naweeën van de ggz-soap), maar ook gewoon door februari, denk ik.

Februari is bij mij een maand die ik moet ‘overleven’. Deze week had de winter ineens lang genoeg geduurd voor mij. Het is tijd voor voorjaar. Ik verlang naar bermen vol geel en wit. Naar blauwe luchten en zon op mijn snoet. Naar de streep van mijn zonnebril zongebruind afgetekend op mijn neus en die van mijn schoenen op mijn voeten. Ik verlang naar licht en warmte.

Mijn onrust uit zich in letterlijk en figuurlijk geen rust kunnen vinden. Ik deed deze week in één dag wat ik eigenlijk in een week moest doen. Mijn hoofd staat niet stil en mijn lichaam wil ook maar door, ondanks vermoeidheid. Het hoort erbij. Ik ken het. Dat ik het probleem (her)ken, maakt het niet minder vervelend, maar wel minder eng.

Dan kijk ik maar weer naar de madeliefjes.
Ik hoef ze niet meer met een vergrootglas te zoeken, want ze zijn met steeds meer. De dagen tot de lente worden er steeds minder. Dus met mijn chaos komt het vast ook wel weer goed.