Advies ggz (6) ~ De ongelezen mail

Deel zes in de soapserie rondom mijn intake bij de ggz in het kader van eetproblematiek. In het adviesgesprek waren er wat acties uitgezet en daarna zouden we weer in gesprek gaan over mijn uiteindelijke besluit om wel of niet opnieuw onderzoek te laten doen naar autisme.

Vakantie van gedoe

Anderhalve week na mijn adviesgesprek brak de kerstvakantie aan. Dat betekende dat mijn vaste hulpverleners vakantie hadden. Mijn psycholoog was er nogal duidelijk over geweest dat ik ook vakantie moest nemen. Juist ook van het hele gedoe met de ggz. Ik sputterde wat tegen. “Ja, maar zij gaan overleggen en dan sturen ze misschien wel een mail. Dan moet ik die mail toch lezen? Straks staat er een voorstel voor een afspraak in bijvoorbeeld en dan heb ik die niet gezien. Het is toch een beetje lullig als ik dan niet op kom dagen zonder dat ik iets heb laten weten.”

Toch was mijn psycholoog er helder in: “Je hebt vakantie. Je opent dus, als ze zouden mailen, gewoon die mail niet.” Het klonk als een goed plan, maar ik had stiekem mijn bedenkingen. “Als ik zie dat zij mailen, weet ik dat er iets gaande is. Dan wil ik het weten ook. Dan kan ik het toch beter maar gewoon lezen? Als ik het lees, komt er onrust van, maar als ik het niet lees ook.”

Toch had mijn psycholoog zijn twijfels. Hij zag voor zich hoe ik een eventuele mail zou lezen en vervolgens vast zou lopen omdat mijn vaste hulpverleners vakantie hadden. Ik moest er dus goed over nadenken of lezen wel zo’n goed idee zou zijn.

En toen was daar de mail

Nog maar een dag na dat gesprek met mijn psycholoog gebeurde waar ik voor vreesde. Er plopte een mail van de ggz-instelling mijn mailbox in. Het was 23 december. Hm, was mijn vakantie al begonnen?

Ik liet de mail ongeopend. Het feit dat ik zou moeten inloggen in een beveiligde omgeving hielp daarbij. Als ik in de verleiding kwam om de mail te openen, was daar meer dan alleen een muisklik voor nodig.

Ik had verwacht dat die ongelezen mail me onrust zou geven, want ja, wat hebben ze te zeggen? Dat gebeurde niet. Ik kon heel rustig die mail ongelezen laten. Ik wist namelijk: wat er ook in die mail staat, het is is sowieso gedoe. Er staat heus niet opeens in: We hebben er nog eens over nagedacht en ach, we nemen je diagnose autisme toch over én we gaan je helpen. Ik wist dat het gedoe zou zijn. Ik wist ook: ik kan dat gedoe niet zelf oplossen. Daar zou ik mijn hulpverleners (huisarts en psycholoog) bij nodig hebben en die waren er niet. En dus deed ik wat mijn psycholoog had geadviseerd: ik liet die mail dicht. Voor de snelheid van het proces maakte het allemaal niet meer uit. We waren inmiddels zeven maanden verder na het eerste contact en ruim een jaar na de aanmelding. Dan stellen twee weken ook niets meer voor.

Zo boeiend was het niet

Uiteindelijk, ruim een week later, ging de mail open. Dat kwam omdat ik een afspraak met mijn huisarts maakte. Ik had veel pijn en daar moest even naar gekeken worden. Maar ja, als ik toch een afspraak maakte, kon ik maar beter misschien een dubbele afspraak maken en het gelijk hebben over die mail van de ggz-instelling.

Het was op Nieuwjaarsdag. Ik liep in de polder mijn pijn te verbijten en maakte digitaal een afspraak met de huisarts én opende de mail van de ggz-instelling om te kijken of ik een enkele of een dubbele afspraak zou moeten maken. Wat bleek? Die mail was totaal niet boeiend. Er stond alleen maar in dat mijn contactpersoon een afspraak wilde plannen. Ik mailde vanuit de polder een reactie terug om iets te plannen.

Frustratie – kom alsjeblieft afspraken na

Toch was ik een klein beetje gefrustreerd. Ik kon kiezen tussen een digitale afspraak of een afspraak op locatie. Ik heb een bloedhekel aan (beeld)bellen, maar daar koos ik toch voor. Dat was om twee heel erg simpele redenen:
1. De digitale afspraak kon op een moment voordat ik mijn huisarts en psycholoog zou spreken en dat leek me handig.
2. Het zou een nutteloze, korte afspraak worden. Tijdens het adviesgesprek was me namelijk beloofd dat de instelling contact op zou nemen met mijn huisarts. En dáár zat het probleem: dat was niet gebeurd. Wat mij betreft zouden we dus een kort gesprek voeren. “Hebben jullie mijn huisarts gesproken? Nee? Oké, ga dat dan eerst maar doen.”

En dus werd mijn vakantie van gedoe heel even onderbroken, maar gelukkig echt maar heel even. Ik kon het al snel naast me neerleggen. Ik vond namelijk dat ik nog steeds niet aan zet was, want zij moesten de huisarts bellen…

Wordt vervolgd…

Voorgeschiedenis

Voor wie behoefte heeft aan context, zet ik de voorgeschiedenis op een rij.
Ik vul deze lijst met blogs steeds aan tot de soapserie compleet is;).

1. Wachtlijsten ggz: theorie en praktijk. Over de aanmelding en de wachtlijst.
2. Internetstoring op commando. Over de digitale eerste intake.
3. Complex en crisisgevoelig. Over het bericht dat ik niet geholpen zou worden.
4. Wie is er nou traag? Over de interne doorverwijzing die maanden duurde.
5. Trekken aan een dood wachtlijstpaard. Over de lange wachtlijst en dat ik me er niet meer mee ging bemoeien.
6. Intake ggz: de vragenlijst en dé vraag. Over de tweede intake, na de interne doorverwijzing.
7. Adviesgesprek voor nieuwe hulpverleners. Over het adviesgesprek dat niet doorging, omdat men mijn huisarts en psycholoog wilde spreken.
8. Advies ggz (1) – Angstige vermoedens. Over een kort, maar naar telefoontje dat me bang maakte.
9. Advies ggz (2) – Liever een mail. Ik wilde geen adviesgesprek, maar een adviesmail.
10. Advies ggz (3) – Toch geen autisme? Over de mail waarin twijfel werd uitgesproken over mijn autisme.
11. Advies ggz (4) – Het adviesgesprek. Ik krijg uitleg over de twijfel aan mijn autisme.
12. Advies ggz (5) – Hoe nu verder? Mijn gedachten over wel/geen nieuw onderzoek naar autisme.