Advies ggz (7) ~ De onverwachte optie

Mijn vakantie van ggz-gedoe beviel goed, maar ik onderbrak hem voor een online afspraak. Die zou volgens mij maar kort duren. De instelling had mijn huisarts namelijk nog niet gesproken en ik vond dat ze dat eerst moesten doen. Daarna zou ik wel weer in gesprek gaan. Met dat idee zat ik klaar voor mijn digitale, in mijn beleving korte, afspraak. En toen zette de instelling opnieuw alles op z’n kop.

Ik weet (niet) wat ik moet doen

In de mail die ik had gestuurd om de online afspraak te bevestigen, had ik aangegeven dat ik nog geen keuze had gemaakt over wat ik zou gaan doen. Ik gaf aan dat ik nog niet wist of ik wel of niet verder zou gaan met deze instelling.
Maar eigenlijk was dat niet waar.

Ik wist het stiekem wel. Als ik verder wilde met deze instelling, zou ik opnieuw onderzoek moeten laten doen en dat wilde ik niet. Eigenlijk stond mijn besluit dus al vast: ik wilde niet verder bij deze instelling.
Ik kende ook de gevolgen van dat besluit. Dat betekende dat ik weer ergens anders aangemeld zou moeten worden en dat alles weer helemaal opnieuw zou beginnen. Opnieuw een wachtlijst, een intake, enz. Jammer, maar het was niet anders.

Dat besluit had ik nog niet officieel met anderen gedeeld. Ik wilde namelijk nog wel even afwachten wat er uit het overleg zou komen dat de instelling na het adviesgesprek zou hebben.

De onverwachte optie

Vol wantrouwen begon ik die middag aan mijn online afspraak. De psycholoog die ik sprak (een andere dan tijdens de intake, want die had inmiddels een andere baan, maar deze had ik al wel gezien bij het adviesgesprek), had inderdaad mijn huisarts nog niet gesproken. Gemiste kans, vond ik. Mijn huisarts had namelijk mijn gebruiksaanwijzing uit kunnen leggen.

Het gesprek liep anders dan ik had verwacht. De psycholoog zei namelijk dat ze alle opties nog eens met me op een rijtje wilde zetten. Ik kende die opties, want die waren al eerder met me besproken:
1. Verder met deze instelling, maar dan moet er eerst opnieuw onderzoek gedaan worden.
2. Niet verder met deze instelling.
Stiekem had ik al voor optie twee gekozen.

Maar toen werd alles anders. De psycholoog zette voor mij drie opties uiteen:
1. Naar een andere instelling, gespecialiseerd in eetproblematiek. We waren het al direct met elkaar eens dat dat geen handige optie was. Ik heb geen ‘echte’ eetstoornis waar je een DSM-label op kunt plakken. Dat zou dus dezelfde problemen opleveren als bij deze instelling: diagnose nodig bij de voordeur – geen diagnose – geen hulp.
2. Naar een andere, niet-gespecialiseerde, instelling, waar geen bepaalde diagnose vereist is om ‘binnen te komen’.
3. Toch verder bij deze instelling. Zonder eerst opnieuw onderzoek te laten doen, want dat zou zinloos zijn. Ik zou gaan sturen en ik ken de procedures. Nieuw onderzoek zou dus geen goed beeld geven. De instelling zou nog altijd mijn diagnose autisme niet overnemen, maar ik kon daar toch hulp krijgen.

Een unieke kans?

Die laatste optie was nieuw. Die had ik in mijn stoutste dromen niet kunnen bedenken.
Deze psycholoog gaf aan dat ze het vervelend vond dat er in de procedure al van alles fout was gegaan en dat ik daar de dupe van was geworden. Dat had ze in het adviesgesprek ook gezegd, maar toen had ik sarcastisch gereageerd door te zeggen dat ik niet geholpen was met spijt.

Nu liet ze zien dat ze het écht vervelend vond. Ze had het ‘hogerop’ besproken en nu boden ze me deze kans. Hulp voor mijn eetproblematiek én mijn trauma’s. Nog steeds met grote twijfel aan (of eigenlijk ontkenning van) mijn autismediagnose, maar deze psycholoog vertelde me dat ze zou kijken naar de persoon tegenover zich en niet naar de diagnose.
Ik waardeerde heel erg deze poging om eerder gemaakte fouten te herstellen en realiseerde me dat deze psycholoog dit niet had hoeven doen.

In eerste instantie zag ik het als een unieke kans. Dit leek me de beste optie.
Drie tellen later kwam de twijfel. Kan ik me laten helpen bij een instelling waar ze mijn autisme ontkennen? Kan ik, na alle gemaakte fouten en na al het geschonden vertrouwen, nog verder met mensen die hier werken?
Vijf tellen later dacht ik het zeker te weten: ja, het is een unieke kans, maar nee, ik kan dit niet.

Ik wist het echt even niet.
Ik hoefde het ook niet te weten.
Ik beloofde dat ik erover na zou denken en dat ik zou overleggen met mijn huisarts en psycholoog.
Een week, beloofde ik haar en mezelf. Een week en dan zou ik mijn besluit doorgeven. Wat dat besluit zou worden? Ik had werkelijk geen idee.

Wordt nog één keer vervolgd…

Voorgeschiedenis

Voor wie behoefte heeft aan context, zet ik de voorgeschiedenis op een rij.
Ik vul deze lijst met blogs steeds aan tot de soapserie compleet is;).

1. Wachtlijsten ggz: theorie en praktijk. Over de aanmelding en de wachtlijst.
2. Internetstoring op commando. Over de digitale eerste intake.
3. Complex en crisisgevoelig. Over het bericht dat ik niet geholpen zou worden.
4. Wie is er nou traag? Over de interne doorverwijzing die maanden duurde.
5. Trekken aan een dood wachtlijstpaard. Over de lange wachtlijst en dat ik me er niet meer mee ging bemoeien.
6. Intake ggz: de vragenlijst en dé vraag. Over de tweede intake, na de interne doorverwijzing.
7. Adviesgesprek voor nieuwe hulpverleners. Over het adviesgesprek dat niet doorging, omdat men mijn huisarts en psycholoog wilde spreken.
8. Advies ggz (1) – Angstige vermoedens. Over een kort, maar naar telefoontje dat me bang maakte.
9. Advies ggz (2) – Liever een mail. Ik wilde geen adviesgesprek, maar een adviesmail.
10. Advies ggz (3) – Toch geen autisme? Over de mail waarin twijfel werd uitgesproken over mijn autisme.
11. Advies ggz (4) – Het adviesgesprek. Ik krijg uitleg over de twijfel aan mijn autisme.
12. Advies ggz (5) – Hoe nu verder? Mijn gedachten over wel/geen nieuw onderzoek naar autisme.
13. Advies ggz (6) – De ongelezen mail. Over vakantie van al het gedoe.