Advies ggz (8) ~ Het besluit

Vandaag het slot van de soap rondom het gedoe met de ggz-instelling waar ik was aangemeld voor hulp bij mijn eetproblematiek. Ineens was er een optie waar ik geen rekening mee had gehouden. Deze instelling wilde tóch met me verder, ondanks dat ze twijfelden aan mijn autisme. Nu was het aan mij. Wilde ik ook met deze instelling verder?

Twijfel, twijfel en nog meer twijfel

In eerste instantie vond ik dat ik in mijn handjes mocht knijpen vanwege de unieke kans die de instelling me bood. Deze instelling behandelt alleen mensen met autisme. Ondanks dat ze mijn autismediagnose niet overnemen, boden ze me nu toch een kans om bij hen in behandeling te komen. En dat was dan weer omdat er allerlei fouten waren gemaakt en ik daar de dupe van was geworden. Eén vrouw bij deze instelling had zich ervoor ingezet om mij toch, 15 maanden na aanmelding en bijna 8 maanden na het eerste contact, in behandeling te mogen nemen.
Zonder nieuw onderzoek en dus (in hun beleving) zonder autismediagnose.

Klonk leuk en heel even leek me dat de beste optie.
Maar toen kwam de twijfel.

Ik had een week om te twijfelen en naarmate de week vorderde, veranderde ik van mening.
Kort na het aanbod van de onverwachte optie wist ik vrijwel zeker dat ik voor die optie zou gaan, maar steeds meer raakte ik ervan overtuigd dat ik dat toch niet zou gaan doen.

Het leek me onmogelijk om te werken met mensen die twijfelen aan mijn autisme. Ik wilde niet. Ik maakte een document met argumenten om wel deze optie aan te nemen én met argumenten om dat niet te doen. De argumenten om het niet te doen waren ruim in de meerderheid. Ik mailde dat document naar mijn huisarts en psycholoog en schreef erbij: “Alles in me schreeuwt dat ik het niet moet doen.”

Enorme angst

Zes dagen na het gesprek waarin me de onverwachte optie werd geboden, had ik een afspraak met mijn huisarts. Inmiddels had hij ook de psycholoog gesproken die zich had ingezet voor deze optie. Hij had mijn bezwaren met haar besproken en mijn gebruiksaanwijzing met haar doorgenomen. Dat praten over diagnoses is iets van de intakefase, vertelde de huisarts. Ik was bang dat ieder gesprek zou uitdraaien op me wéér vertellen dat ik niet autistisch ben en dat zou ik niet trekken. Mijn huisarts had ook dat al besproken en hij dacht dat dat niet zou gebeuren.

Hoewel de huisarts me tot helemaal niets dwong, gaf hij wel aan dat hij dit een goede optie vond. Hij zag het, net als ik in eerste instantie, als een kans. Maar ik durfde niet. En daar, in de huisartsenpraktijk, zei ik ein-de-lijk wat het allergrootste probleem was: “Ik vind het gewoon doodeng. Het idee dat het dan dus gaat gebeuren…”

Zo. Dat was eruit.

Mijn huisarts liet die angst staan: “Je vertrouwt ze niet. Dat is in deze situatie heel begrijpelijk. Jij zet je muur op. Dat mag en is logisch na alles wat er gebeurd is. Laat die vrouw maar werken. Ga haar maar testen.” Hij zei óók dat hij dacht dat deze vrouw de muur af zou kunnen brokkelen. Bovendien had hij haar al gewaarschuwd dat ik, als ik op het aanbod in zou gaan, met opgetrokken muur zou komen.

Na dat bezoek aan de huisarts was ik nog steeds bang en ik wilde (lees: durfde) nog steeds niet. Tegelijkertijd wist ik: ik moet dit doen. Anders begint het bij een andere instelling weer allemaal opnieuw. Bovendien wist ik dat de vrouw die me deze optie had geboden echt haar best voor me had gedaan. Dat waardeerde ik. Dat ik van de huisarts met opgetrokken muur mocht gaan, gaf denk ik wel de doorslag.

De kogel door de kerk

Nu wist ik het met mijn hoofd. Ik moest dit doen. Maar mijn hart schreeuwde nog steeds nee.
Die middag sprak ik mijn psycholoog.
Misschien hoopte ik heel stiekem wel dat hij zou zeggen: “Doe het niet.”
Maar dat zei hij niet.
Net als de huisarts liet hij de keuze bij mij.
Verder zei hij ongeveer dezelfde dingen als de huisarts.
Zó erg hetzelfde zelfs dat ik me heel even afvroeg of die twee elkaar nog snel hadden gebeld.
Ook tegen mijn psycholoog zei ik: “Maar ik ben gewoon doodsbang.”
Dat mocht.

En toen zei ik het: “Ik moet het gewoon doen.”

Het bleef stil aan de andere kant van de tafel.
“Ja, dit is het hoor. Ik ga het heus niet volmondig zeggen, want ik doe het niet volmondig. Ik ga het doen, maar ik vind het doodeng en ik doe het alleen omdat ik ook wel weet dat het de beste optie is. Maar ik ga het dus echt niet volmondig zeggen. Dit is het.”
Dat was goed.

Ik reed naar huis.
Ik mailde de psycholoog die me de onverwachte optie had geboden.

Toen was het officieel.
Ik ga het doen.

En ja, ik vind het doodeng.
Ik mailde mijn besluit ook naar de huisarts en vermeldde erbij dat ik wél met de die ochtend besproken opgetrokken muren zou gaan.
Hij was blij dat ik deze ‘sprong in het diepe’ wilde wagen en noemde het mijn beste optie.

En ik?
Ik sliep slecht.
Ik twijfelde nog een keer of 348 aan mijn genomen besluit.
Maar dat is logisch.

En toch ga ik het doen.

Dit alles met grote dank aan de vrouw die zich bij deze instelling inzette voor deze optie. En met dank aan mijn psycholoog en huisarts die in dit hele proces van bijna 8 maanden tig telefoontjes hebben moeten plegen om te ‘bemiddelen’. Met de instelling, met mij en met elkaar. Dat mag ook wel een keer gezegd worden.

Voorgeschiedenis

Voor wie behoefte heeft aan context, zet ik de voorgeschiedenis op een rij.
Ik vul deze lijst met blogs steeds aan tot de soapserie compleet is;).

1. Wachtlijsten ggz: theorie en praktijk. Over de aanmelding en de wachtlijst.
2. Internetstoring op commando. Over de digitale eerste intake.
3. Complex en crisisgevoelig. Over het bericht dat ik niet geholpen zou worden.
4. Wie is er nou traag? Over de interne doorverwijzing die maanden duurde.
5. Trekken aan een dood wachtlijstpaard. Over de lange wachtlijst en dat ik me er niet meer mee ging bemoeien.
6. Intake ggz: de vragenlijst en dé vraag. Over de tweede intake, na de interne doorverwijzing.
7. Adviesgesprek voor nieuwe hulpverleners. Over het adviesgesprek dat niet doorging, omdat men mijn huisarts en psycholoog wilde spreken.
8. Advies ggz (1) – Angstige vermoedens. Over een kort, maar naar telefoontje dat me bang maakte.
9. Advies ggz (2) – Liever een mail. Ik wilde geen adviesgesprek, maar een adviesmail.
10. Advies ggz (3) – Toch geen autisme? Over de mail waarin twijfel werd uitgesproken over mijn autisme.
11. Advies ggz (4) – Het adviesgesprek. Ik krijg uitleg over de twijfel aan mijn autisme.
12. Advies ggz (5) – Hoe nu verder? Mijn gedachten over wel/geen nieuw onderzoek naar autisme.
13. Advies ggz (6) – De ongelezen mail. Over vakantie van al het gedoe.
14. Advies ggz (7) – De onverwachte optie. De instelling zette nog één keer alles op z’n kop.