Buiten zijn was niet meer fijn

Mijn huis hangt niet vol met allerlei spreuken en ik houd niet zo van die voorgeprogrammeerde kreten die je overal hoort en leest. Toch is er één ‘kreet’ die ik vaak gebruik: Buiten zijn is fijn. Er was alleen de laatste maanden een probleem. Ik vond buiten zijn stiekem niet meer zo fijn. Gelukkig wist ik daar de oorzaak van én kwam er een oplossing.

Hoe wandelen ooit begon

Toen ik naar mijn kleine dorpje in de polder verhuisde, had ik nog weinig met de polder. Ja, oké, het was leuk om er te werken en vanuit mijn klaslokaal had ik een prachtig uitzicht, maar ach, verder deed het me weinig. Ik woonde ongeveer een half jaar in de polder toen ik voor het eerst op een zondagmiddag mijn schoenen aantrok en ging wandelen.

Dat was eigenlijk omdat ik al maanden kwakkelde met mijn gezondheid. Ik had steeds koorts/verhoging en daar werd geen oorzaak voor gevonden. Ik ging dus maar aan de wandel, want ja, dat scheen goed voor me te zijn. En of dat goed voor me was! Een week later trok ik opnieuw mijn schoenen aan en zo werd langzaam maar zeker een nieuwe traditie geboren: elke zondagmiddag een uur wandelen. Elke zondagmiddag genoot ik er een beetje meer van. Ik maakte mijn eerste polderplaatjes en ging elke week meer van de polder houden.

Bewegen in de strijd tegen hypochondrie

Op een gegeven moment kreeg ik het etiketje hypochondrie. Toen wandelde ik al wel heel regelmatig, maar ik denk nog niet structureel elke zondagmiddag. Bewegen hoorde bij de adviezen die ik kreeg. Vanaf dat moment ging ik dus echt elke zondagmiddag wandelen. Verder ging ik ’s avonds (als het licht was) na mijn werk ook nog af en toe even wandelen of fietsen. Nog steeds vond ik het alleen maar heel erg fijn.

Op een gegeven moment ging ik ook elke week zwemmen. Dat was vooral een noodoplossing, omdat het ’s avonds donker was en ik dan de polder niet in kon/wilde. Zwemmen was lekker, maar ook ingewikkeld, want in een zwembad zijn veel mensen en prikkels. Toen ik stopte met werken, stopte ik daarom ook al snel met zwemmen. Vanaf dat moment ging ik iedere dag naar buiten. Dat was fijn.

Totdat het afgelopen maanden niet meer alleen maar fijn was.

Dwangmatig bewegen

Eind 2020, toen ik worstelde met somberheid, adviseerde mijn huisarts me om eens te kijken of twee keer naar buiten gaan wat voor me was. Ik aarzelde, want ja, dat zou invloed hebben op mijn gewicht en op wat ik moest eten en dat vond ik ingewikkeld. Mijn huisarts loste dat slim op: kijk eens of twee keer een half uur fijn is, in plaats van één keer een uur.

Maar ik was eigenwijs. Ik ging ’s morgens nog steeds een uur wandelen en ’s middags ging ik dan óók nog een half uur naar buiten. Gemiddeld genomen anderhalf uur per dag. Dat hield ik vol van november 2020 tot half januari 2022.

Het was fijn, in het begin. Toch ging de lol eraf. Het werd dwangmatig. Ik ‘moest’ twee keer naar buiten. Alleen maar van mezelf overigens. Ik had het advies nogal dwangmatig opgepakt. Op sommige dagen was het lastig. We vierden bijvoorbeeld Sinterklaas. Dat begon om half vier ’s middags. Ik ging dan ’s morgens twee keer naar buiten. Dat sloeg eigenlijk nergens op, want ik ging naar buiten, sprong thuis onder de douche en ging weer. Maar ja, ’s middags kon niet, want Sinterklaas en ik ‘moest’ wel twee keer naar buiten…

Buiten zijn weer fijn maken

Het zat me al een poos niet lekker, maar ik durfde niet goed van deze dwangmatigheid af te stappen. In januari besprak ik het met mijn psycholoog: “Ik vind het gewoon niet meer leuk. Soms zou ik ’s middags liever lekker aan mijn diamond painting werken. Nu kan dat niet, want dan moet ik nog naar buiten. Als ik dan terug ben, is het zo’n beetje etenstijd. Weer een dag om.”

Ik had zelf al een plan. “Ik snap best dat elke dag buiten zijn goed voor me is en zo voel ik dat ook. Natuurlijk heb ik ’s morgens ook niet altijd zin, maar ik weet dat dat goed voor me is en meestal voelt dat ook zo. Die eerste ronde verplicht houden, snap ik. Maar die tweede ronde zou ik vrijwillig willen maken.”

Klinkt simpel toch? Dat was het niet voor mij. Bewegen was zó dwangmatig geworden. Dit loslaten was echt een worsteling voor me. Daarom had ik eerst zelf al maanden op het plan ‘gebroed’. Mijn psycholoog vond het prima. Ik mocht het proberen. De norm is een half uur per dag bewegen. Ik beweeg ’s morgens al een uur, dus mijn nieuwe ‘beweegplan’ was nog steeds meer dan genoeg.
Op therapiedagen fietste ik ’s morgens altijd een rondje van veertig minuten, om energie te besparen. We spraken af dat ik dat zo zou houden, ook met de nieuwe ‘regels’.

Zo geschiedde. En weet je wat er toen gebeurde? Toen kwam er rust. ’s Middags las ik zelfs op een gegeven moment een boek. Maar ik ga óók ’s middags nog heel regelmatig naar buiten. Lekker even op de fiets naar de bieb of naar mijn moeder of een boodschap doen. Uiteindelijk ben ik nog steeds minstens vier dagen per week ook ’s middags buiten. Het grote verschil is alleen dat ik dat middagrondje nu weer fijn vind. En daar was het allemaal om te doen.