Boekenpraat: Mijn leeseigenaardigheden

Er werd op Instagram gevraagd naar een blog over mijn leesgewoonten. Dat leek me wel een leuk idee, maar bij een speurtocht op Pinterest naar een lijstje voor zo’n blog kwam ik iets wel héél bekends tegen… Ik schreef namelijk al eerder een blog over mijn leesgewoonten. Eerlijk gezegd was ik dat zelf ook alweer vergeten en bovendien is toen nog niet alles gezegd. Ik heb namelijk wat eigenaardigheden op het gebied van boeken en lezen die ik in die blog nog niet noemde. Vandaag zet ik wat van die eigenaardigheden op een rijtje.

Nooit slapen zonder boek op mijn nachtkastje

De eerste ‘eigenaardigheid’ is er één die ik al jaren heb. Ik denk al minstens een jaar of vijftien. Wat dat dan is? Ik ga nooit slapen zonder boek op mijn nachtkastje. Nooit? Nee, echt nooit. Geen uitzonderingen of wat dan ook. De reden is heel simpel. Ik kan soms overvallen worden door vreselijke nachtmerries. Als ik alle nachtmerries van alleen al de afgelopen drie jaar eens uit zou schrijven, zou ik een dik horrorboek kunnen schrijven. Filmrechten en alles erbij en ik zou nooit meer hoeven werken, denk ik;).

Oké, maar serieus. Die angst voor nachtmerries is zó groot dat ik niet durf te slapen zonder boek op mijn nachtkastje. Dat ligt er namelijk voor het geval ik na zo’n nachtmerrie wakker word en even helemaal niet meer weet wat echt is en wat niet. In zo’n geval wil ik kunnen vluchten in een boek. Een verhaal waarvan ik in ieder geval zeker weet dat het ‘nep’ is. Om heel eerlijk te zijn doe ik het nooit. Na een nachtmerrie ben ik meestal te ver heen om nog te kunnen lezen. Maar het zit gewoon tussen mijn oren: ik durf niet te slapen zonder dat er een boek op mijn nachtkastje ligt. Stel dat er een nachtmerrie komt, moet die ontsnappingsmogelijkheid letterlijk binnen handbereik liggen.

Ik lees sowieso altijd nog even op bed, voor ik ga slapen. Maar als een boek dan uit is, ga ik altijd nog uit bed om het volgende boek te pakken en neer te leggen.

Hoe dikker hoe beter?

Deze eigenaardigheid is er één uit mijn kinderjaren. Toen ik voor mijn gevoel alle boeken bij de (kleine, christelijke) bibliotheek wel gezien had, ging ik over op het lezen van boeken voor volwassenen. Eén keer per week gingen we naar de bieb. Boeken uit was dus pech gehad. Mijn tactiek was daarom: hoe dikker hoe beter.

Ik moet zeggen dat ik dat als groot boekenverslinder lang heb volgehouden. Inmiddels ben ik wel van dat idee af. De meeste boeken die ik lees, zijn zo tussen de 300 en 400 pagina’s dik. Maar ik geef toe: als er een keer een dikkerd tussen zit, gaat mijn hart daar nog steeds sneller van kloppen. Zo’n heerlijk idee!

Starten in een nieuw boek gaat moeizaam

Dit klinkt misschien vreemd, voor mij als veellezer, maar het is wat het is. Ik vind het altijd lastig om in een nieuw boek te beginnen. Ik kan dan gerust uren met een boek in mijn handen zitten zonder erin te lezen. Het idee dat ik moet beginnen en de personages helemaal moet leren kennen, houdt me dan op één of andere manier tegen. Uiteraard hangt één en ander ook wel samen met of er veel of weinig chaos in mijn hoofd is, maar toch heb ik hier altijd wel ‘last’ van. Tenzij ik een boek lees van een auteur waarvan ik bij voorbaat weet dat ik die altijd goed vind. Een vervolg van een serie gaat ook ‘makkelijker’.

Ruiken aan boeken

Moet ik hier meer over zeggen? Nee toch? Ik ruik aan boeken. Aan biebboeken én aan nieuwe boeken. Niks zo lekker als de geur van een papieren boek. Overigens mag het boek niet bij een roker in huis zijn geweest. Dan leg ik het het liefst buiten. Het liefst heb ik zo’n biebboek met oude, vergeelde bladzijden. Oh, doe die geur in een flesje en ik koop het!

Als dat alles is…

Als dat alles is, valt het best mee toch? Het zijn allemaal eigenaardigheden die voor anderen en mezelf totaal ongevaarlijk zijn. Ik ga er dus ook niets aan veranderen. Behalve dan misschien aan die moeizame start van een boek. Daar valt nog ‘winst’ te behalen.