Dat ene kaartje

Er staat bij mij in de kast een schoenendoos vol met kaarten en tekeningen. Ik kreeg ze nadat ik me ziek meldde. Het zijn stuk voor stuk zonnestraaltjes die mijn dagen opfleurden. De stroom van kaarten die in het begin kwam, stopte. Volkomen logisch, vind ik. Maar soms is er dan ineens toch weer een kaartje…

Zonnestraaltjes

Het allereerste kaartje dat ik kreeg na mijn ziekmelding kwam volgens mij van een leerling. Er was op school verteld dat ik er niet was en dat mijn lessen niet door konden gaan en deze leerling wenste me beterschap. Dat eerste kaartje zorgde voor een brok in mijn keel.

Al snel volgden er meer kaartjes. Vooral van collega’s, maar ook van familieleden en soms van mensen uit de kerk of uit het dorp.

Ieder kaartje zag ik als een zonnestraaltje. Misschien een klein, simpel gebaar, maar het bracht mij een glimlach.
Soms lag er ineens een complete zon in de brievenbus: een dikke envelop met een stapel tekeningen van een schoolklas. Inclusief kinderhandschrift en lieve spelfouten. Ik las ze en herlas ze en moest uitkijken dat ze niet vochtig werden, want dan regende het vaak in huis.

Trouwe kaartenstuurders

Er zijn een aantal trouwe ‘kaartenstuurders’. Die blijven structureel af en toe een kaartje sturen. Soms alleen met een hartelijke groet en soms met een verhaaltje erop. Ik vind dat lief en bewonderenswaardig, want zelf ben ik niet zo trouw.

De stroom kaarten van de eerste weken werd langzaam minder en hield uiteindelijk op. Behalve dan de kaarten van de trouwe kaartenstuurders. Ik snap dat volkomen, dat die kaartenstroom ophield. Het ‘nieuwtje is eraf’ en bovendien: een keer een kaartje is voldoende. Althans, zo denk ik altijd…
Aan de andere kant geef ik eerlijk toe dat het soms eenzaam voelt. Ik ben nog niet ‘genezen’. Alleen ben ik onzichtbaar ziek en weten mensen dat niet.

Dat ene kaartje

Soms ligt er toch ineens een kaartje in de bus.
Zo vond ik een keer iets van een gezin van school en laatst lag er ook ineens een kaartje.
Het was van mensen uit mijn kerkelijke gemeente.

Wat zij niet konden weten, was dat ik op dat moment in het proces zat van gedoe met de ggz. Ik wist niet hoe ik verder moest. Wilde ik verder met een instelling waar ze mijn autisme ontkennen? Wat moest ik?
En toen was er dus dat kaartje. Gewoon een warme groet en lieve woorden.
De tranen rolden over mijn wangen.
Goede tranen, appte ik naar mijn vriendin.
Deze mensen konden het niet weten, maar hun kaartje kwam precies op het juiste moment. Ik zag het kaartje als een zonnestraal. Het was een klein gebaar, maar het raakte me diep in mijn tobbende hart.

Misschien nog wel het meest omdat het me liet zien: je bent ‘onzichtbaar ziek’, maar niet onzichtbaar. Misschien is dat wel juist de kracht van dat éne kaartje. Krachtiger nog dan de eerdere kaartenstroom.