Boekenpraat: Ik ben een ‘knakker’

Menig boekenwurm zal huilen bij het lezen van deze blog. Ik ga namelijk bekennen dat ik een ‘knakker’ ben. Een wat? Ja, precies wat ik schreef: een knakker. Ik ‘sloop’ nieuwe boeken en ik doe het met heel veel plezier. Of nee, dat ook weer niet. Het doet een beetje pijn, maar het verhoogt wel mijn leesgenot.

Boekenvreugd: een nieuw boek

Eén van de grootste vreugdes op boekengebied vind ik toch wel een nieuw boek. Oude boeken met vergeelde bladzijden hebben ook hun charmes, maar nieuwe boeken hebben iets van een groot cadeau in zich. De pagina’s nog helemaal aan elkaar vast; geen vieze vlekken; de bladzijden nog door niemand omgeslagen.

Bij de bieb tref ik regelmatig zo’n nieuw boek. Ik zie dan aan de pagina’s dat ik de eerste lezer ben en dat voelt een beetje alsof ik langs de boekhandel ben gefietst in plaats van langs de bieb. Het voelt alsof ik een cadeau mag uitpakken.

Het ongemak van nieuwe boeken

Hoewel nieuwe boeken voor mij dus voelen als een groot cadeau, brengen ze soms ook een groot ongemak met zich mee. Biebboeken zijn vaak boeken met een harde kaft. Die hebben dat ongemak niet. Die sla je open en dan kun je heerlijk beginnen met lezen.

Maar dan zijn er boeken met een slappe kaft. Je noemt ze softcover boeken, maar ik houd niet van de Engelse term. Hoe dan ook: het zijn van die boeken waarbij je moet oppassen dat je bij het openen geen vouw in de kaft maakt.

Dat is echter niet het grootste probleem. Het grootste probleem ontstaat tijdens het lezen. Bij een boek met een softcover kom je de eerste pagina’s nog wel ‘veilig’ door, maar naarmate je verder in het verhaal komt, wordt het lezen steeds ingewikkelder. Dan kun je halve pagina’s niet lezen, want wat in de buurt van het midden zit, valt weg tussen de ‘vouw’. Het boek gaat namelijk niet goed open.

Knak zei de kaft

En nu komt het. Ik knak zo’n boek dan open. Ik breek de kaft. Daarom noem ik mezelf een ‘knakker’. Mijn (nieuwe) boeken hebben dan ook allemaal ruggen met van die sneetjes erin. Plekken waarop ik de kaft heb laten knakken. Is dat mooi? Hm, nee, niet echt. Maar het maakt het lezen wel een stuk makkelijker.

Nu weet ik natuurlijk ook wel dat het niet zo heel erg netjes is om een nieuw boek te ‘slopen’. Bij een eigen boek heb ik er geen moeite mee. Ik schep zelfs een heimelijk genoegen in die eerste knak. Vervolgens kan ik dan weer een paar hoofdstukken heerlijk lezen, tot er een nieuwe knak nodig is.
Maar wat te doen met biebboeken? Een enkele keer tref ik bij de bieb ook een softcover. Als ik dan de eerste lezer ben, durf ik de rug niet te breken. Dat voelt gewoon niet netjes. Maar vervolgens zit ik wel een heel boek lang moeilijk te doen om alles goed te kunnen zien en zit ik ongemakkelijk met een maar half geopend boek in mijn handen.

Na het lezen van zo’n boek weet ik weer precies waarom ik andere boekenwurmen aan het huilen zou maken bij het zien van mijn boekenkast. Ik ben namelijk met volle overgave een knakker. Sorry boekjes, voor het breken van jullie ruggen, maar het maakt het lezen echt een stuk plezieriger!