Even slikken: 1-3 jaar therapie

Na een intakeprocedure van maar liefst acht maanden was het zover: mijn eerste ‘echte’ afspraak bij de ggz-instelling waar ik een soap over schreef. Wat is eigenlijk het probleem; wat gaan we doen en hoelang gaat dat duren?

Wat is eigenlijk het probleem?

Er bleek de afgelopen tijd wat onduidelijkheid te bestaan over mijn ‘eetproblematiek’. Eetproblematiek is er in vele soorten en maten. Anorexia en boulimia zijn het meest bekend. Heb je dat niet, zal ‘de buitenwereld’ je eetproblematiek niet snel (h)erkennen. Eén ding is zeker: anorexia en boulimia heb ik niet.

Wat heb ik dan wel?
Ik heb geen ‘stoornis’ waar je een labeltje op kunt plakken, maar feit is dat ik niet ontspannen met eten om kan gaan. Ik kan nooit iets eten zonder na te denken over wat daarvan het effect zal zijn op mijn gewicht. Dat geldt ook voor bewegen. Ik ben me er altijd van bewust wat daarvan het effect zou moeten zijn op mijn gewicht. Het punt is: dat effect is niet altijd zoals ik zou willen of verwachten. Dat was het vroeger wel. Toen vond ik er dus een heerlijke vorm van controle in, maar die controle is er nu niet meer. Ook als ik bij wijze van spreken in hongerstaking ga, kan ik nog steeds aankomen, in tegenstelling tot zo’n twaalf jaar geleden. Toen was minder eten ook minder wegen, enz.

Dat was allemaal al jaren gaande. Ik had het ook hier en daar al wel een keer laten vallen bij hulpverleners, maar ik kon nooit echt mijn probleem uitleggen en dat kan ik nog steeds niet. Toen me dat een paar jaar geleden wél lukte, was al snel duidelijk dat ik hier (meer) hulp bij nodig had.

Er is namelijk meer. Ik heb soms ook last van eetbuien. Die kunnen veroorzaakt worden door emoties, maar soms weet ik ook niet waar die vandaan komen. En soms heb ik ineens maanden géén last van eetbuien. Feit is wel dat ik bijvoorbeeld geen koekjes in huis heb. Eén koekje bestaat namelijk niet. Dan gaat gelijk het pak leeg. Als ik zoiets zeg, krijg ik vaak te horen: “O, maar dat heb ik ook.” Dat kan. Maar ik bedoel hier ‘het hele pak’ niet in de zin van bij wijze van spreken, maar letterlijk.

Bij andere dingen kan het simpel zijn: alles of niets. Ik kan bijvoorbeeld niet omgaan met computerspelletjes. Daar blijf ik uren achter zitten. Simpele oplossing: niet downloaden. Met eten werkt dat niet. Je kunt daar niet helemaal mee stoppen. Ik koop dan wel geen koekjes, maar ‘gewoon’ eten heb ik wel in huis en tja, bij gebrek aan koekjes begin ik dan graag ’s avonds aan een rol beschuit, liefst belegd met pure chocoladevlokken. Ik ken geen maat. Maar ik zoek die maat wel. En dus ben ik altijd bezig met wat ik eet; ben ik me er altijd van bewust en kan ik er niet ontspannen mee omgaan. Dat laatste is wat ik wil: ontspannen kunnen omgaan met eten en bewegen.

Wat is het plan?

Dat gezegd hebbende, lijkt het plan misschien simpel: behandeling van eetproblematiek. Ehm, nee.
Eetproblematiek was wel de hoofdreden om me aan te melden bij een nieuwe ggz-instelling, maar al bij aanmelding wisten alle betrokkenen dat het hier niet ging om een probleem met eten.
Overigens gaat een eetstoornis vrijwel nooit over eten. Het gaat meestal om iets anders, maar dat zit diep weggestopt.

Waar het bij mij om gaat? Geen idee.
Iets met emotieregulatie misschien. Of toch iets met behoefte aan controle?

Er ligt een plan. Dat plan gaat niet over eten. Ik hoef (in ieder geval voorlopig, voor zover ik weet) niet te gaan werken met eet- of beweegschema’s en we gaan het niet hebben over wat ik wel of niet eet.

Ik krijg individuele schematherapie*. Dat betekent dat ik met mijn nieuwe psycholoog ga duiken in wie ik ben en wat mijn gewoontes/patronen zijn. Waarom ben ik zo en waarom doe ik bepaalde dingen? Is dat uit onzekerheid, uit boosheid, uit …. noem maar op. Natuurlijk doe ik een aantal dingen goed. Die kunnen zo blijven. Maar er zijn ook wat negatieve, minder handige patronen en het is de bedoeling dat ik die ga leren veranderen.

De manier waarop ik omga met eten is één van mijn ‘verkeerde’ patronen. Die komen we dus ergens vanzelf een keer tegen tijdens de therapie. Verder zal het verwerken van trauma’s een rol spelen in de therapie.

1-3 jaar?!

Tijdens de eerste sessie vertelde ik vooral over trauma. Ik vond het namelijk belangrijk dat we dat óók zouden aanpakken. Daar was in één van de allereerste intakes over gesproken, maar daarna niet meer. Ik vond het echter belangrijk om nog een keer te benadrukken dat ik daar ook echt hulp bij nodig heb.

Verder stelde ik die eerste sessie vooral veel praktische vragen. Wat gaan we doen? Hoe zit het met de verzekering? Hoe betrekken we mijn vaste psycholoog bij dit proces?

Aan het einde van de sessie maakten we vervolgafspraken. Ineens schoot me nog een vraag te binnen: “Hoelang duurt zo’n behandeling eigenlijk?” Ik had me ingesteld op een paar maanden, zoals twee jaar geleden bij de behandeling van mijn hypochondrie. Even knallen en klaar, dacht ik. Maar dit lag anders. “Voor schematherapie moet je één tot drie jaar rekenen. Eén jaar is wel gebruikelijk. Drie jaar is wel echt lang, maar het kan; zeker ook als er trauma’s meespelen.”

Oeps. Dat was even schakelen en even slikken voor me. Eén tot drie jaar.
Had ik het tot die tijd onderschat? Ik weet het niet.
Dit is in ieder geval niet ‘even knallen en klaar’, maar dit gaat behoorlijk heftig worden. Dat is niet leuk, maar als het me verder gaat helpen, heb ik dat er graag voor over.

*Meer weten over schematherapie? Ik heb hier alleen opgeschreven wat ik voor mezelf het belangrijkst vond om te onthouden. Google weet verder alles;).