Polderfrustraties

De polder is over het algemeen een prima plek om tot rust te komen. Ik wandel en/of fiets er elke dag en meestal ben ik er vrijwel alleen. Daar in de polder schiet ik uiteraard ook mijn polderplaatjes. En eerlijk is eerlijk: daar in die polder vloeiden de afgelopen jaren ook wat tranen en liet ik mijn woede soms ontsnappen met een flinke trap tegen een losliggend steentje. Zo’n polderrondje is goed voor me. Maar héél soms is het een bron van frustraties. Die zet ik, met een kleine knipoog, in deze blog op een rij.

Polderfrustraties op een rij

Veel polderfrustraties hebben te maken met mijn stemming, gok ik. Soms hebben ze ook te maken met andere mensen, maar ja, ik vermoed dat dat dan óók weer te maken heeft met mijn stemming. Over het algemeen geldt namelijk: als ik al gefrustreerd ben bij de start van mijn polderrondje, erger ik me aan van alles. Als ik rustig begin, valt het vaak wel mee. Maar wat doet het ertoe. Pak even je zoutvaatje -om hier en daar de benodigde korrel zout toe te voegen- en geniet van mijn polderfrustraties.

1. Het waait altijd net iets te hard in de polder. Ik fiets regelmatig van mijn eigen kleine dorpje naar de bieb in mijn geboorteplaats. Dan moet ik dwars door de polder en vind ik dat het hard waait. Eenmaal in de bebouwde kom in mijn geboorteplaats aangekomen, hangen de vlaggen slap langs de vlaggenmasten en is er niets van wind te merken. Ik vind dat stom. En dan nog wat: door die altijd aanwezige net iets te harde wind in de polder krijg ik mijn madeliefjes nooit lekker scherp op de foto. Heus niet grappig.

2. De scheve horizon. Je wist het misschien niet, maar de horizon is op veel plekken in de polder echt hartstikke scheef. Want dat ligt natuurlijk niet aan mijn camera of aan mijn fotografievaardigheden, dat begrijp je.

3. Auto’s of mensen in mijn fotobeeld. Deze overkwam me een keer toen ik in een behoorlijk overprikkelde bui naar buiten was gegaan. Ik dacht: de polder helpt. Vervolgens zag ik een prachtig plaatje, waarbij alles op de perfecte manier samen leek te komen: de zon, de wolken, de bomen, enz. En net toen ik alles mooi in beeld had op de camera, verscheen er een auto in beeld. Iemand die blijkbaar ook rustig om zich heen zat te kijken, want tergend langzaam kroop die auto mijn beeld uit. En toen…verdween de zon achter de wolken. Dag perfecte foto. Ik geef eerlijk toe dat ik intern héél erg boos werd. Oeps. En dan heb ik het nog niet eens over geparkeerde auto’s die sowieso niet uit beeld verdwijnen of over andere wandelaars. Ik houd daar niet van. Ik wil alleen natuur in beeld.

4. Loslopende honden. Ik zie ze al van verre aankomen. Ik weet precies voor welke honden ik wel en niet bang hoef te zijn. En als ik dan een ‘foute’ zie, verpest dat mijn rondje een beetje. Maar daar schreef ik al een keer een hele blog over.

5. Mooie locaties delen in Facebookgroepen. Er bestaan dus Facebookgroepen waarin mensen hun mooiste foto’s delen. Allemaal prima en ga je gang. Ik zit ook in zo’n groep. Ik post er niks, maar vind het wel leuk om het moois van anderen te zien. Maar nu komt het: mensen delen daar mooie fotolocaties! Dus las ik pas in een groep dat je op de X-weg bij dorp Y zo héérlijk kunt fotograferen! Drie kanten op. Nergens staan huizen. En bedankt hè. Ik loop daar elke dag. En ik zie daar zelden iemand. Ga vooral lekker die weg noemen, zodat er morgen tien mensen met telelenzen mijn foto’s staan te verpesten (want zie punt 3).
Een poosje geleden was het ineens héél erg druk met auto’s op mijn vaste wandelroute. Ze reden langzaam. Ik snapte er niks van. Tot ik twee mensen zag uitstappen en met elkaar hoorde overleggen over een bepaalde vogel die gespot zou zijn. Aha, dus daar was iedereen naar op zoek. “Zet jij het erop als je ‘m gezien hebt?” Doe dat niet, mensen! Doe dat niet! Mijn poldertje hoeft geen Kinderdijk te worden, met toeristen en selfiesticks en telelenzen. Alsjeblieft niet!

6. Nu ik je toch zie… Deze is nog uit de tijd dat ik werkte, maar ik kan het niet laten om hem toch nog even te noemen. Ik liep in die tijd op lente- en zomeravonden vaak ’s avonds een rondje. Het gebeurde weleens dat ouders me dan zagen lopen en even stopten, zodat ze een stukje met me op konden lopen. “Nu ik je toch zie… Volgende week…” Echt, alsjeblieft zeg. Ik liep daar mijn hoofd leeg te maken. Als ik wandelend inloopspreekuur had gehouden, had ik dat wel gemeld. En ja, ik weet dat veel leerkrachten zoiets niet erg vinden. Ik kon er alleen niet mee omgaan, want mijn hoofd sprong dan gelijk weer op aan, terwijl ik dat hoofd dus de polder in had gestuurd om uit te gaan…

Dat waren ze wel denk ik, de belangrijkste frustraties.
Maar je weet natuurlijk nooit wat ik nog tegen ga komen op mijn rondjes, dus wie weet komt er ooit een vervolg.

O, en vergeet niet je zoutvaatje weer even terug in de kast te zetten. Anders ben je het straks kwijt;).