Sinds een aantal maanden kan ik weer een wachtkamer toevoegen aan de lange lijst met wachtkamers die ik in mijn leven al gezien heb. Ik kom namelijk wekelijks in een wachtkamer in een ggz-instelling waar ze alleen werken met mensen met autisme. Die wachtkamer zou wat mij betreft heel prikkelarm en daarmee fantastisch moeten zijn, maar het tegendeel is waar. Tijd om weer eens een blogje te wijden aan wat wachtkamerperikelen.
Als je werkt met autisten…
Inmiddels weet ik wel wat ik prettig vind in wachtkamers. Ik heb het liefst rust en zo min mogelijk mensen. Drukte qua tierelantijntjes en dat soort zaken hoeft van mij ook niet. Nu snap ik natuurlijk dat er mensen zijn die wél houden van een beetje gezelligheid in de wachtkamer, dus ik snap heus wel dat ik niet overal mijn ideale wachtkamer kan vinden.
En toch… nu ik wekelijks in een instelling kom waar ze alleen werken met autisten, had ik verwacht dat ze daar zouden snappen wat ‘wij’ fijn vinden. Ik had een wachtkamer verwacht met stoelen, (vrij) lege muren en vooral heel veel stilte. Dat zouden ze bij deze instelling toch moeten snappen? Ze werken alleen maar met autisten, dus…
De realiteit
De realiteit is echter dat dit één van de meest prikkelrijke wachtkamers is waar ik ooit in heb gezeten. Ik merkte dat al toen ik er zat voor mijn intake, maar toen dacht ik dat ik misschien gewoon een keer pech had. Een keer drukte kan gebeuren, dus ik dacht er verder niet echt over na dat het zo’n herrie was in die wachtkamer.
Nu ik er wekelijks kom, blijkt die drukte helaas de regel te zijn en niet de uitzondering.
Het is een grote wachtkamer, wat heel begrijpelijk is, gezien het feit dat er vrij veel mensen werken op die afdeling. Dan moeten er soms dus ook veel mensen tegelijk wachten. Over de andere wachtenden die er tot nu toe met mij waren overigens niets dan goeds: die gaan zitten en wachten vervolgens zwijgend tot ze opgehaald worden voor hun afspraak.
Laten we het ook nog even hebben over de muren. Die hangen bomvol met allerlei posters. Niet netjes geordend, maar een beetje ‘leuk’ over de muur verspreid. Brrr….rommel!
Kan het stil zijn, mensen?!
De herrie ligt absoluut niet aan de cliënten. Zoals ik al schreef, wachten die rustig tot ze opgehaald worden voor hun afspraak. Het probleem zit bij de medewerkers en bij andere professionele bezoekers.
De wachtkamer dient niet alleen als wachtkamer, maar ook als kantoor voor de administratie. Dat betekent dat er dus constant iemand zit te bellen en dat er collega’s met elkaar praten. Praten over werk óf over allerlei andere zaken. Ik kan je de laatste nieuwtjes over de kinderen, zieke ouders, enz. allemaal vertellen. Bovendien wordt er af en toe flink geklaagd, gezucht en gesteund. Niet heel professioneel, mijns inziens. Natuurlijk mogen ze zuchten en steunen en klagen, maar ik hoef dat als cliënt niet te horen. Liever niet zelfs.
Dan hebben we nog het probleem van grote overleggen. Allerlei mensen van buitenaf komen naar de instelling om over en met een cliënt te praten. Voor het overleg start, staat de deur open en ontmoeten mensen elkaar. In de wachtkamer klinkt het gekakel van mensen die elkaar een paar maanden niet hebben gesproken en nu even bijkletsen.
Tot slot hebben we dan nog de groepen mensen die net klaar zijn met een overleg of groepstherapie. Die moeten met de lift mee en tot de lift er is, staan die ‘gezellig’ met elkaar te praten. Er staan gerust tien mensen door elkaar heen te kletsen op de gang, die eigenlijk gewoon een verlengde van de wachtkamer is. O, en als we er dan toch staan: “Hé, hoi, lang niet gezien, hoe is het met jou?” Want je moet natuurlijk ook even bijpraten met die medewerker die net naar de wachtkamer loopt om een cliënt op te halen.
Ik heb er nog niets van durven zeggen, maar iedere week irriteert het me een beetje meer. Ik raak totaal overprikkeld in die wachtkamer. En dan moet mijn therapiesessie nog beginnen. Misschien moet ik toch maar een keer uitleggen hoe deze wachtkamer voor mij werkt. Een klein beetje prikkelarm mag zo’n wachtkamer in een instelling voor autisten toch wel zijn?
Hoofdtaal 
Oef! Ik zou het zeker eens aankaarten inderdaad.
LikeGeliked door 1 persoon
Klinkt als een vreselijke wachtkamer. Het lijkt me een goed idee om het aan te geven.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik kan me voorstellen dat het vervelend voor je is. Aan een paar dingen kunnen ze wellicht iets doen (posters),dus ik zou het gewoon melden. Aan de andere kant kunnen de mensen van de administratie natuurlijk ook niet de hele dag in stilte hun werk doen. Het ‘sociale’ deel van dingen delen, hoort er ook een beetje bij, al kunnen ze wellicht aan hun volume denken. Maar misschien zou het al kunnen helpen als er wat stilte koptelefoons liggen voor de bezoekers die moeten wachten.
LikeLike
Dat die mensen kletsen, snap ik helemaal. Maar ik begrijp niet waarom de administratie min of meer onderdeel is van de wachtkamer. Ik zou die mensen een eigen ruimte geven en één persoon achter de receptie zetten voor ontvangst.
LikeLike
Voor welke instelling/bedrijf dan ook vind ik het not done dat men in de wachtkamer kan meeluisteren met gesprekken van de administratie of receptie. Dit is wel heel onprofessioneel. Ik zou zeker een klacht indienen.
LikeLike
Ik vind het ook gewoon een rare plek voor de administratie. Die geef je toch een eigen kantoor? Dat er iemand achter de receptie moet zitten voor ontvangst, snap ik, maar de rest zou ik toch echt ergens anders neerzetten.
LikeGeliked door 1 persoon
Niet “misschien ” iets van zeggen, zéker iets van zeggen. Het moet toch een kleine moeite zijn een afgesloten kleine ruimte te maken als wachtkamer. Dit is ongeveer als een wachtruimte voor mensen zonder benen uitsluitend toegankelijk maken met een trap van 16 treden.
LikeLike
Mooie vergelijking. Er zijn altijd redelijk veel mensen in de wachtkamer, dus wat dat betreft moet het een grote ruimte zijn. Ik zie meer een oplossing in de administratie verplaatsen naar een klein kamertje. Lijkt me voor die mensen ook veel prettiger werken dan in de wachtkamer…
LikeLike
Komt op hetzelfde neer, maar allemaal samen in één ruimte lijkt me niet handig.
LikeGeliked door 1 persoon
Stap 1 lijkt mij aankaarten, en wellicht kunnen van die koptelefoons dienen als tussenoplossing tot ze aan de verbouwing kunnen beginnen. Wij hebben op school ook van die koptelefoons, en veel leerlingen hebben daar echt baat bij. Van die bouwvak-gehoorbeschermers, die zijn niet duur.
Posters mogen in een wachtkamer, als ze maar netjes hangen. En ik ben een voorstander van een plant of iets dergelijks. En een gesloten deuren beleid, zodat je niet de cliënten lastig valt met de sores van andere cliënten.
LikeLike
Die koptelefoons hadden een aantal van mijn leerlingen ook. Ik heb ze getest (want je moet toch weten wat ze hebben hè;)) en vind het echt verschrikkelijk. Alsof alles in een soort doffe echo dubbel binnenkomt.
LikeLike
In dat geval zou ik gewoon heel demonstratief van die oordopjes indoen en ze er heel demonstratief bij de psych pas weer uit halen.
LikeGeliked door 1 persoon
Tsja, ik kan me er niet veel bij voorstellen.
Half doof, en wat ik niet hoor dat zie ik niet 🙂
LikeLike
Oké, half doof is niet grappig, maar deze reactie vind ik dan toch humor;).
LikeLike
Ik zou het zeggen/mailen whatever. Doen!
LikeGeliked door 1 persoon
Wat bizar Naomi! Dat boezemt mij dan helemaal geen vertrouwen in, in zo’n instelling. Als ze de wachtkamer al niet eens goed hebben voor hun doelgroep, hoe goed is dan hun behandeling?
Toen mijn oudste zoon naar een cluster 4 school ging vanwege zijn autisme was ik helemaal verrukt: een oase van rust was het daar! Met ook bewust niets aan de muren enzo.
LikeLike
Ach ja, na de hele soap had ik weinig verwachtingen meer. Ze kunnen het alleen beter doen dan tot nu toe. En ik heb voor mezelf een soort ‘einddatum’ in mijn hoofd waarop ik echt resultaat van de behandeling wil zien. Is dat er niet, stop ik daar.
LikeLike