Het gevaar van overschatting

Een felrode trui, een grote glimlach, grote ogen en blozende wangen. Dat is zo ongeveer wat je te zien krijgt als ik tegenover je zit. Dat is óók wat (nieuwe) hulverleners te zien krijgen als ik tegenover hen plaatsneem. Als ik dan begin te praten, klinkt dat vaak redelijk samenhangend. Dat alles zorgt ervoor dat mensen (waaronder hulpverleners) mij nog altijd vaak overschatten en ik vind dat heel erg moeilijk.

“Wat heb je van mij nodig?”

Toen het een poosje geleden even niet zo heel erg lekker ging, vond ik het een goed idee om de afspraak met mijn nieuwste psycholoog af te zeggen. Zij had daar verder geen enkele argwaan bij, want ze kende me nog niet goed genoeg om te weten dat de nood hoog is op het moment dat ik afspraken afzeg.

Een week later zat ik toch weer tegenover haar, tijdens onze wekelijkse afspraak. Ik legde uit dat ik de afspraak van de week ervoor niet had afgezegd om eens lekker in het zonnetje te kunnen zitten (hoewel dat stiekem wél een fijne bijkomstigheid was), maar omdat ik te veel overstuur was om te komen.

Ze stelde de vraag wat ik van haar nodig heb als het niet goed gaat. Ik vind dat een lastige vraag, maar toch wist ik het antwoord: “Dat je me gelooft. Als ik zeg dat het niet goed gaat, gaat het niet goed.”

What you see is what you get?

What you see is what you get gaat bij mij niet op. Ik kan volkomen nuchter aan je vertellen dat het niet goed met me gaat. Daar komt geen traan bij kijken en soms kan ik er zelfs nog vriendelijk bij glimlachen. Dat lijkt misschien een ‘spel’, maar dat is het niet. Het is mijn manier van overleven. Ik huil zelden, óók niet als het echt slecht gaat. Het lukt me gewoon niet. Soms zou ik willen dat het me lukte.

Dat is wat ik probeerde uit te leggen. Nu had die nieuwste psycholoog nog nooit getwijfeld aan mijn woorden, maar dat was wel waar ik bang voor was.

Later hadden we het er nog een keer over en ze begreep me wel. Ze omschreef wat ze zag: een gezond ogende, jonge vrouw, die goed uit haar woorden komt en duidelijk kan uitleggen wat er speelt.

Ergens was ik blij dat ze dat zei. Dat wat zij omschreef, is namelijk precies waarom mensen mij vaak overschatten. De buitenkant komt niet overeen met de binnenkant.

Slobbertrui en ongewassen haren…

In aanloop naar mijn afspraak met de psychiater had ik het er ook weer over. “Soms denk ik dat ik maar in een slobberpak moet gaan en met ongewassen haren en een capuchon op mijn hoofd. Misschien geloven ze het dan? Want als ik het uitleg, word ik over het algemeen niet geloofd. Want ja, ik kan het allemaal zó goed vertellen of opschrijven…”

Natuurlijk is het geen oplossing om dan maar in een slobbertrui naar afspraken te gaan. Juist door me een beetje fatsoenlijk aan te kleden, zorg ik ervoor dat ik me wat beter voel. Voor mij doet kleding daarin echt veel.

Mijn vaste psycholoog, die me inmiddels al jaren kent, zei pas ook nog dat overschatting een groot probleem is. Mijn taalknobbel is mijn kracht, maar tegelijkertijd zorgt die ervoor dat ik het allemaal vaak wat mooier breng dan het is. Ik zie mijn taligheid zelf ook als een kracht. Die helpt me om uit te leggen hoe ik me voel en wat mijn probleem is. Tegelijkertijd is dat dus juist mijn zwakte. Juist omdat ik dat kan, denken mensen over het algemeen dat het allemaal wel meevalt. Dat weet ik inmiddels, dus ik meld dat als ik nieuwe hulpverleners leer kennen. En toch… toch lijken ze dan nog steeds niet te snappen dat de buitenkant anders is dan de binnenkant. En dat frustreert me.
Daarom ben ik blij met het antwoord dat ik gaf aan mijn nieuwste psycholoog. Wat ik nodig heb? “Dat je me gelooft. Wat ik zeg, klopt. Ook als dat niet overeenkomt met wat je ziet.”