Het krimpende mugje en de uitdijende olifant

Eén van mijn supertalenten is om van een mug een olifant te maken. Echt, geen probleem. Ik heb daar heel weinig tijd voor nodig. Mijn hoofd kan in een milliseconde van iets heel kleins een enorm drama maken. Het punt is alleen dat de mugjes de laatste tijd steeds kleiner werden en de olifanten steeds groter. Niet zo handig, maar wel logisch.

Als je huis in de fik staat

Mijn vaste psycholoog probeerde me, naar aanleiding van een mail die ik had gestuurd, uit te leggen wat er met me aan de hand was. Ik vond dat alles allemaal ‘veel’ was, terwijl het dat feitelijk gezien niet was. En verder vroeg ik me af of ik mijn nieuwe therapie wel wilde en of ik daar wel energie en moed en al dat soort dingen voor had.

“Ik ben gewoon zó op. En als ik dan naar huis rijd, ben ik doodmoe van alle prikkels, maar ik heb niet het idee dat het echt gaat over waar het over moet gaan,” zei ik over de nieuwe therapie. Mijn psycholoog snapte dat wel. “Als je huis in de fik staat, ga je je niet meer druk maken om die vlek in de gang op de vloer. Zo is het een beetje bij jou. Je bent aan het overleven. Je huis staat in de fik. Als je dan bij therapie bezig moet zijn met andere dingen, is dat lastig.” Dat vond ik een mooi beeld. Zo voelde het inderdaad. We hadden het in die nieuwe therapie over doelen en lange termijn en meer van dat soort termen. Terwijl een lange termijn voor mij niet te overzien is.

Kleine dingen worden groot

Als je huis in de fik staat, maak je je niet meer zo druk om kleine dingen. Maar wat als je al jaren bezig bent met ‘overleven’ en alles dus voelt als iets wat nog bij dat brandende huis komt? Dan krijg je waar ik last van heb: dan worden de mugjes steeds kleiner en de olifanten steeds groter.

Zo vertelde ik op een dag in therapie: “Ehm, ik weet het niet hoor. Maar ik werd vanmorgen wakker van één van de buren die naar het werk ging. Bij het dichtslaan van de deur sprongen bij mij de tranen in mijn ogen.” En natuurlijk vertelde ik er gelijk bij: “Dat slaat toch helemaal nergens op!”

Dat sloeg dus wel ergens op. Dat sloeg op mijn overprikkeling.
Mijn psycholoog legde uit: “In jouw toestand, zo moe en uitgeput en zo bezig met overleven en met zoveel spanning over je komende consult met de psychiater, is dat heel logisch.”

De krimpende mugjes en de uitdijende olifanten

Ik begreep dat heel goed. Dat was namelijk precies wat er speelde. Ik was moe en ik was héél gespannen voor een consult met de psychiater. Dan is een dichtslaande deur voor mij reden om tranen in mijn ogen te laten springen. We hadden het over kleine dingen die heel groot kunnen worden.

Bij mij gebeurt dat al jaren. Ik kan namelijk bij alles wat op mijn pad komt altijd tig linkjes leggen en nóg meer opties bedenken en ‘wat als….’ en op die manier worden kleine dingen dus groot. Maar ik vond ook: “Ja, dat klopt wel, maar mijn mugjes worden steeds kleiner en de olifanten steeds groter. Mijn fietsband is lek. Dat is een kwestie van fietsenmaker bellen en klaar. Maar ik ben er in mijn hoofd dagen mee bezig geweest, want wanneer moet ik dan bellen en hoe moet het dan als hij na therapie terugkomt en ik heb een behuild gezicht, enz.” Maar ja, ook dat was logisch. Op het moment is mijn brein gewoon nogal vol. Er past eigenlijk niets bij. Ook minimugjes niet. En als er dan toch zo’n minimugje binnen komt vliegen, probeer ik er een plek voor te vinden. Dat lukt niet, waardoor dat mugje uiteindelijk uitdijt tot een flinke olifant. Dat past natuurlijk nóg minder dan zo’n minimugje. Heb je ‘m? Dan is de cirkel wel rond hè? Dan ontstaat er dus paniek.

Maar… er is een oplossing. Want mijn vaste psycholoog legde me uit dat ik moet volhouden met die nieuwe therapie. Want ja, het is pittig. Het voelt als onzinnig. Maar het gaat over de lange termijn. Het zou fijn zijn als ze daar een goede spreekwoordelijke blusinstallatie kunnen installeren. Dan staat mijn huis hopelijk in de toekomst wat minder snel in de fik én blijven mugjes gewoon kleine, irritante beestjes. Wel zo prettig.