De disclaimer

In het stukje ‘welkom’ op mijn blog staat: “Omdat een beetje humor mij niet vreemd is, is het goed om ook bij de serieuze(re) stukken hier en daar een korreltje zout toe te voegen.” Dat korreltje zout is voor mij heel logisch, maar ik merk de laatste tijd dat ik geneigd ben aan sommige berichten een ‘disclaimer’ toe te voegen. Maar waarom eigenlijk?

Sarcasme en/of humor

Eerlijk is eerlijk: ik kan af en toe behoorlijk sarcastisch uit de hoek komen. Of dat altijd handig is, weet ik niet, maar ik vind het een prima manier om met de minder leuke dingen in het leven om te gaan. Maar ook zonder sarcasme geef ik graag een klein humoristisch tintje aan allerlei dingen. Zo herinner ik me al het gedoe in de ggz aan het begin van het jaar. Ik noemde het een soapserie. Dat klinkt dan toch iets luchtiger dan wanneer ik het een drama noem.

En ja, ik baal ontzettend van wachtlijsten. Maar zowel in het dagelijks leven als hier op mijn blog vind ik het ook wel lekker om daar dan grapjes over te maken. Wat moet je anders? Irritant is het toch wel. Dan maak ik er maar liever grapjes over. Als ik dan schrijf dat de wachttijden bij een gereserveerd biebboek op die in de ggz beginnen te lijken, vind ik dat grappig. Natuurlijk is die enorme wachtlijstproblematiek in de ggz een heel serieus probleem en ook dát heb ik vaak genoeg duidelijk gemaakt, maar zo’n vergelijking komt dan vanzelf en dan deel ik ‘m ook.

Overdrijven en ‘literaire vrijheid’

Overdrijven is ook een vak, heb ik vroeger regelmatig gehoord. Nu weet ik niet waar je je diploma kunt halen voor overdrijven, maar ik weet zeker dat ik zou slagen. Ik vind het heerlijk om in mijn blogs hier en daar een klein beetje te overdrijven en een beetje ‘literaire vrijheid’ sta ik mezelf ook wel toe. Zo schreef ik bijvoorbeeld ooit dat mijn huisarts bij een onderzoek van mijn buik altijd probeert om door mijn buik heen de onderzoekstafel te raken. Ja, natuurlijk is dat schromelijk overdreven en nee, natuurlijk doet hij dat niet. Maar dat snapt iedereen toch? Dat neem ik in ieder geval wel aan als ik zoiets publiceer.

Zo schreef ik pas over polderfrustraties. Ik neem aan dat iedereen begrijpt dat ik niet ga staan gillen tegen mensen die in mijn beeld staan als ik een foto wil maken. Maar in een blogje ben ik er niet vies van om dat wat ik uiteraard wél voel nog een klein beetje aan te dikken. Bij de blog over polderfrustraties voegde ik al een disclaimer toe, want ik waarschuwde dat er een zoutvaatje nodig was bij het lezen.

Vervolgens schreef ik een blog over stomme dingen. Aan het eind van de blog was ik geneigd om nog een maatschappelijk verantwoorde alinea toe te voegen dat ik heus wel weet dat het elders in Europa oorlog is en dat het allemaal dingen zijn die heus wel meevallen, maar dat zou gelijk voor mijn gevoel de lol uit die blog halen. Het ging mij er gewoon om dat ik eens even lekker wilde zeuren over kleine dingen waar iedereen af en toe eens lekker over wil zeuren.

Waarom die disclaimer?

Ik vroeg me af waarom ik eigenlijk geneigd ben zo’n disclaimer toe te voegen. Dit is mijn blog en ik kan schrijven wat ik wil. Dat is uiteraard ook precies wat ik doe. Toch weet ik wel waar die behoefte aan een disclaimer vandaan komt. Ik ontdek steeds meer (leuk joh, therapie, ga je over van alles nadenken) dat ik bij een heleboel zaken toch anders denk dan veel andere mensen. Niet iedereen kan het waarderen als je van en over serieuze dingen luchtige blogs maakt.

Maar dat is wél wat ik regelmatig doe. En dat is ook waarom al sinds de start van mijn blog in het welkomstwoord staat dat je af en toe een korreltje zout toe moet voegen. En ach, als ik de reacties lees en kijk naar mijn ‘lezerspubliek’ heb ik zo’n idee dat iedereen dat wel snapt. Zij die dat niet snappen zijn vast en zeker al lang afgehaakt. Dus eh, dit was de disclaimer weer voor de komende drie jaar. Hoef ik ‘m verder nergens meer bij te zetten;).