Bijzondere blogavonturen

Bloggen vind ik over het algemeen heel erg leuk. Het is een -misschien wat uit de hand gelopen- hobby waar ik veel plezier aan beleef. Toch zijn er soms ook wat dingen die op z’n minst bijzonder zijn te noemen. Omdat ik ze niet snap of omdat ik ze stiekem gewoon een beetje irritant vind. Daarom blog ik vandaag over bijzondere blogavonturen.

De mooie kant van bloggen

Ik begin even met de mooie kant van bloggen. Allereerst vind ik het gewoon héél erg leuk. Dat is de voornaamste reden dat ik blog.
Toch was er bij de start stiekem nog een andere reden en dat was dat ik hoopte dat anderen (h)erkenning zouden vinden in mijn blogs. Als ik een berichtje krijg waarin iemand daar iets over schrijft, raakt me dat. Want al is het er maar één die zich ergens in herkent, dan nog ben ik blij dat ik de strijd van diegene wat minder eenzaam heb kunnen maken.
Wat ik bij de start nooit had kunnen denken, is dat bloggen ook mooie online contacten oplevert. Zo ‘bespreek’ ik regelmatig dingen over autisme en over bloggen met Nienke van BookSomeTea. Toen we weer eens berichten heen en weer stuurden over bijzondere blogavonturen besloten we er maar een keer over te bloggen.

Blogbijzonderheden

Dan nu over naar de zaken die ik ‘bijzonder’ noem. Soms omdat ik ze echt niet snap en soms omdat ik ze irritant vind. Een combinatie van die twee is ook mogelijk. Overigens hoeft niemand zich aangevallen te voelen. Ik deel gewoon mijn gedachten en gevoelens.

Alles draait om de cijfertjes?

Ooit kreeg ik een mail van een uitgeverij. Ze wilden wat kale getalletjes hebben over het aantal bezoekers van mijn blog. Logische vraag, want het ging om het wel of niet toesturen van recensieboeken. Maar tegelijkertijd vond ik de vraag bijzonder. Waarom vraag je alleen naar cijfertjes? Ik denk dat bij wijze van spreken tien lezers van een boekenblog meer zeggen dan honderd likes op een foto op Instagram. Maar die likes tellen. Terwijl ik zeker weet dat veel mensen alleen even op het hartje drukken en verder niks. Dat is zo’n ding waar ik niks van snap. Natuurlijk moet je weten hoe vaak iets gelezen wordt en ik stuurde de cijfers dan ook op, maar ik denk dat de vragen anders geformuleerd hadden moeten worden. Overigens vraag ik -mede om dit cijfertjesgedoe- geen recensieboeken meer aan en daar schreef ik al eens een blog over.

Bijzondere samenwerkingsverzoeken

Heel af en toe krijg ik een verzoek om samen te werken met een bedrijf. In het verleden ging ik daar soms op in, als een bedrijf echt bij mij en mijn blog paste. Maar dan moet zo’n bedrijf wel een goede mail sturen. Er zijn ook bedrijven die een mail sturen zonder persoonlijke aanhef. Sorry, maar daar reageer ik niet eens op. Ik heb een naam en die staat gewoon op de homepage van mijn blog, dus als het te veel moeite is om die op te zoeken, jammer dan.

Een paar weken geleden kreeg ik ook weer zo’n mail. Ik reageerde er niet op. Om de ontbrekende naam in de aanhef; om de algemene aanspreekvorm in de mail, die deed vermoeden dat deze naar tig bloggers was gestuurd én simpelweg omdat ik in mijn contactformulier heb staan dat ik geen samenwerkingen meer doe. Bovendien staat in mijn contactformulier ook dat ik niet reageer op verzoeken tot samenwerking.

Na het lezen van die mail sprak ik mijn zusje. Ik vond ‘m zo bijzonder dat ik de mail even met haar besprak. “Let maar op,” zei ik, “binnenkort lees ik bij tig bloggers iets over dit bedrijf.” En jawel… in mijn toch niet zo heel grote kring van blogs die ik volg, zag ik in twee weken tijd zes keer(!) dit bedrijf voorbijkomen. Op mij komt dat nogal wanhopig over. Maak een samenwerking persoonlijk, zou ik denken…
(O, en dan heb ik het even niet over de twee mails die ik nog kreeg omdat ik niet had gereageerd op de eerste mail. Pfff…hoe wanhopig kun je zijn voor een beetje gratis reclame zeg.)

Gluurders

Dit zijn mensen die op Instagram (het kanaal behorend bij mijn blog) dagelijks mijn profiel opzoeken en dan mijn stories bekijken. Vaak mensen die ik ken van werk en/of het dagelijks leven. Dat je een keer kijkt en weer verdwijnt, snap ik. Doe ik ook vaak. Dan kijk ik ergens, vind ik het toch niks en ben ik weer weg. Maar waarom zou je dagelijks mijn profiel opzoeken en gluren? Klik dan gewoon op volgen. Dat ‘stiekeme’ maakt me onzeker. Soms verberg ik mijn stories voor gluurders. Niet leuk voor de gluurder, wel voor mij. Want het zijn mensen die me gerust mogen volgen, maar het feit dat ze het stiekem doen, maakt me knetteronzeker, vooral als het gaat om mensen die werkgerelateerd zijn. En dat lijkt me niet de bedoeling, dus dan los ik het zó op dat het voor mij prettig is. Ja, psst, als jij er één bent: klik even op volgen, oké? Je mag me namelijk gewoon volgen, maar wel graag zonder stiekem gedoe.

Er is nog veel meer!

Dat was een kleine greep uit veel meer bijzondere blogavonturen. Valt best mee toch? Ik lach er ook maar gewoon om. En samen met Nienke fantaseer ik af en toe een leuke theorie achter bepaalde dingen. Mag best toch?
Lees zeker ook even de blog van Nienke over haar bijzondere blogavonturen. Klikkerdeklik!