En toen was ik bij de psychiater

Het had wat voeten in de aarde gehad en wat geduld gevraagd, maar het moment was daar: ik ging naar de psychiater. Daar had ik mezelf een voorstelling van gemaakt en ik had wat vooroordelen en angsten. Behalve die vooroordelen en angsten had ik ook een doel: ik wilde medicatie voor mijn overvolle, snel overprikkelde hoofd.

Verwachtingen/vooroordelen over de psychiater

Hoewel ik niet zo van de films ben, heb ik wel genoeg boeken gelezen en foto’s bij nieuwsberichten gezien om me een voorstelling te maken van een ontmoeting met een psychiater. Ik stelde me een wat oudere man voor en natuurlijk de bij krantenartikelen altijd aanwezige bank. En één ding was zeker: ik zou niet op een bank gaan liggen/hangen/weet ik veel.

Ergens in de weken voor mijn ontmoeting met de psychiater kwam ik erachter dat het hier niet zou gaan om een oudere man, maar om een vrouw. Daar gingen mijn vooroordelen weer mee aan de haal. Dat zou dan wel een oudere vrouw met een grijs knotje zijn. Niks mis met oudere vrouwen met grijze knotjes overigens, maar oké.
Kort na die voorstelling in mijn hoofd kwam ik erachter dat de psychiater nog jong was, maar ja, wat is jong?

De realiteit over mijn psychiater

Als ik in de wachtkamer wachtte op mijn psycholoog, zag ik soms ook andere hulpverleners lopen. Ik bedacht dan altijd wie de psychiater zou kunnen zijn. Uiteindelijk kwam er op de dag van mijn afspraak iemand naar me toe die in mijn hoofd nog nooit kans had gemaakt op de titel psychiater. Het was inderdaad een jonge vrouw. Zó jong zelfs dat ik het ook had geloofd als ze hadden gezegd dat het een stagiaire was. Maar één ding klopte: ze had een knotje. Ja, zo’n hip ding, weet je wel? Of dat echt telt qua uitgekomen voorspelling weet ik ook niet, maar toch…

Ik moest mijn beeld van psychiaters dus even bijstellen, maar het loopje van de wachtkamer naar de spreekkamer gaf me daar voldoende tijd voor.

Consult met een missie

Mijn missie voor dit consult was om medicatie te krijgen. Daar was het uiteindelijk ooit allemaal om begonnen. Mijn huisarts kon me geen medicatie meer geven en dus moest er een psychiater meekijken. Simpel toch?
Ik had mijn voornaamste klachten opgeschreven, inclusief de valkuilen die er zijn als je mij voor het eerst ziet. Daarnaast had ik een lijst gemaakt van gedachtes en dingen die de hele dag in mijn hoofd heen en weer tikken. Door het op te schrijven, hoopte ik te voorkomen dat de psychiater alleen mijn masker zou zien.

De psychiater begon met een aantal vragen. Al na twee of drie minuten kwam de vraag waarom ik antidepressiva slik. Error in mijn hoofd. “Ik heb alles opgeschreven, op advies van mijn huisarts. Dat wil ik graag geven. Ik kan het namelijk niet zo goed uitleggen, denk ik.”
Met die mededeling overhandigde ik mijn boekwerk. Ze las het, legde het weer neer en zei: “Ik wil toch dat je het ook nog uitlegt.”

Tien minpunten. Alles stond daar toch?! Zo moeilijk vond ik het niet. Dit waren mijn klachten en ik kwam hier voor medicatie. Bovendien had mijn huisarts al overleg gehad over eerdere en huidige medicatie, enz. Hup, recept uitschrijven en klaar.

Een psychiater die me snapt?!

Ik probeerde de vragen die me gesteld werden te beantwoorden. Dat lukte me met wisselend succes. Ik moest een cijfer geven aan mijn klachten. Geen idee. Nu kan het vijf zijn en over een paar minuten tien en morgen drie. Ik kan dat niet.

En toen kwam het. “Hoe vind je het om hier te zijn?”
Ik wilde zeker weten dat ik de vraag goed snapte. “Hier, nu, in deze kamer of qua behandeling bij deze instelling?” Het ging om hier en nu. Ik was eerlijk: “Dit was alles wat ik niet wilde.”

Wat er toen gebeurde, is zeldzaam: “Ik voel het. Ik voel een soort irritatie. Ik zie je glimlach wel, maar ik voel ‘m niet.”
Ik vraag me tot op de dag van vandaag af of ze dat echt voelde of dat ze dat zei omdat de huisarts haar had ingefluisterd hoe het bij mij werkt (want dat had hij), maar hoe dan ook: ik brak.

En vanaf dat moment werd het een open gesprek. Ik beantwoordde vragen én gaf het aan als ik het idee had dat ik een vraag niet kon beantwoorden.
Het consult eindigde met een recept. Niet het recept dat ik vooraf zelf in gedachten had*, maar dankzij het consult had ik voldoende vertrouwen om iets anders te proberen.

Al mijn vooroordelen waren ontkracht.
Die middag stond ik bij de apotheek en haalde ik mijn medicatie op.
Of het zou helpen, wist ik niet, maar ik had in ieder geval genoeg vertrouwen om het een kans te geven.

*Ik benoem bewust -ook in privéberichten- nooit concreet welke medicatie ik slik. Omdat het ook bij mij (nog steeds) een zoektocht is en omdat wat voor mij werkt niet voor een ander hoeft te werken. Het is een zoektocht die iedereen zelf met een arts aan zal moeten gaan.