Wat als? ~ De pilleneditie

Mijn hoofd is heel erg goed in het spelletje ‘Wat als…?’ en kan zich daar uren mee vermaken. Voor ik een gesprek met een hulpverlener aanga, heb ik dat in mijn hoofd al tig keer gevoerd en alle mogelijke scenario’s doorgenomen. Wat als die ander X zegt? Zeg ik dan Y? Maar wat als die ander Y zegt? Zeg ik dan Z of ga ik dan mee met Y? Dat soort geintjes. Een poosje geleden was het tijd voor ‘Wat als? ~ De pilleneditie’. Ik voelde namelijk aankomen dat ik bij de psychiater wat nieuwe medicatie zou krijgen en mijn hoofd wilde elke vorm van ‘Wat als?’ alvast doorgenomen hebben.

Medicatie – het doel

Het doel van de nieuwe medicatie waarover ik zou gaan praten, was om iets te doen aan overprikkeling en mijn volle hoofd. Ik had zelf wel wat ideeën over wat het waarschijnlijk zou worden, maar de psychiater zou uiteindelijk een knoop door moeten hakken. Ik was tot ongeveer alles bereid, want ik wilde maar één ding: rust in mijn chaotische hoofd.

Medicatie – Wat als?

Nu heeft medicatie over het algemeen als vervelend dingetje dat het niet alleen een bepaalde werking heeft, maar ook het één en ander aan bijwerkingen. Of het heeft een werking die ik misschien wel helemaal niet zou willen. Ik had in mijn hoofd een heleboel mogelijke scenario’s:

• Wat als ik (nog meer dan tot nu toe) aankom van nieuwe medicatie? Ik had geen idee. De vraag of ik aan ga komen is er één die ik altijd stel als ik iets nieuws krijg voorgeschreven, dus zou ik de vraag nu weer stellen. Maar ik had ook al tegen mijn huisarts geroepen: “Beter nóg meer overgewicht en dat het allemaal een beetje te doen is dan op een gezond gewicht en doodongelukkig.”
• Wat als nieuwe medicatie niet werkt? Dat leek me simpel. Dan zou ik stoppen.
• Wat als ik heel veel bijwerkingen krijg? Die vond ik lastig. Bijwerkingen zijn vaak dingen waar je ‘doorheen moet’ en die daarna weer verdwijnen. Maar toch…echt leuk is het niet. Nu heb ik over het algemeen niet heel veel last van bijwerkingen, dus die ‘wat als’ probeerde ik maar te parkeren.

Wat als? – Mijn creativiteit

Hoewel ik zelf nog wel tig andere dingen had waar ik vooraf over nadacht, deed mijn huisarts ook nog even een duit in het zakje. Ik sprak hem telefonisch zo’n twee weken voor ik naar de psychiater zou gaan. We hadden het over hoe het nu ging, maar ik had het ook over wat ik hoopte te bereiken bij de psychiater.

Ik zei: “Stel dat het werkt… Misschien is het leven dan wel hartstikke saai. Nu heb ik altijd tig gedachtes en er gaat altijd een liedje door mijn hoofd. Of twee tegelijk; ook geen probleem. Stel nou dat dat allemaal verdwijnt. Misschien vind ik het dan wel te rustig.” Vervolgens zei mijn huisarts iets waar ik nog niet heel serieus over had nagedacht: “Sommige mensen vinden die medicatie helemaal niks. Die vinden het inderdaad te rustig. Of je creativiteit verdwijnt…”

Nu noem ik mezelf niet creatief qua handenarbeid, maar met woorden ben ik dan weer wél lekker creatief. De ideeën voor blogs liggen letterlijk overal voor het oprapen. Wat als ik straks niet meer overal blogs zie? Ik vroeg me ineens af of ik dat over zou hebben voor rust in mijn hoofd.

Wat als ik afwacht?

Uiteindelijk dacht ik over die laatste vraag maar niet te diep na. Ik bedacht namelijk: Wat als ik afwacht tot het consult bij de psychiater en als ik dan medicatie krijg dan wel zie hoe het loopt?

Ja, haha, dat klinkt angstig verstandig. Dat was het natuurlijk ook. Mijn verstand ging mee in die gedachte. Mijn gevoel wat minder. Maar hoe dan ook: ik vond het eventueel verdwijnen van mijn talige creativiteit ineens een enorm risico.
Inmiddels slik ik, terwijl ik deze blog tik, een week mijn nieuwe medicatie. Effect zie ik er geloof ik nog niet van, maar ik zie gelukkig nog wél in alles een idee voor een blog, dus dat zit in ieder geval nog goed.