Er gloort hoop

Ergens tussen het moment dat ik de moed opgaf en dat ik mijn psychiater zou zien, begon er ineens hoop te gloren. Ik durfde het bijna niet te geloven, dus hardop uitspreken deed ik het al helemaal niet en toch… zou het dan tóch weer de goede kant op kunnen gaan?

Advies: ophoging antidepressiva

Op het moment dat ik de moed definitief verloor en (verslavende) rustgevende medicatie begon te slikken, stelde mijn huisarts voor om mijn antidepressiva op te hogen. Ik had daar vooral géén zin in. Voor mijn gevoel werkten mijn pillen toch niet, maar ik was wél mede dankzij die pillen twintig kilo aangekomen en de stijgende lijn was nog niet gestopt. Mijn huisarts wilde een verdubbeling van de dosis. Zou mijn gewichtstoename dan ook verdubbelen? Daar had ik echt geen zin in. “Niet voor iets waar ik toch verder geen effect van merk.”

Met de moed der wanhoop

Uiteindelijk wist mijn huisarts een dag later het consult met de psychiater te vervroegen, maar er was geen concrete afspraak over het ophogen van mijn antidepressiva, want ik had alleen maar geprotesteerd. Ik besloot dus om twee dagen na het voorstel een mail te sturen. Ik was eerlijk. Ik wilde dit niet, maar ik zag ook wel in dat ik dit maar beter een kans kon geven, want zo ging het ook niet.

Een dag later slikte ik een extra pilletje. Van twee naar drie. Niet omdat ik dat zo graag wilde, maar omdat ik het anders ook niet meer wist. Ik moest iets voor de lange(re) termijn en dit was nu de enige optie, zo leek het. Ja, natuurlijk waren er ook nog altijd de gesprekken met mijn hulpverleners, maar omdat het zo slecht ging, kon ik die bijna niet fatsoenlijk voeren. Er moest eerst meer rust komen voor ik weer echt therapie zou kunnen volgen.

Twee weken later belde de huisarts om te vragen hoe het ging. Ik had geen idee. “Gewoon, hetzelfde. Zou ik nu al iets moeten merken van de ophoging van m’n pillen dan?” Nee, dat zou vroeg zijn. Ik had één dagje bijwerkingen gehad, maar die waren ook weer verdwenen, dus tijd voor het laatste stapje: nog een pilletje antidepressiva erbij. Zo kwam ik terecht op de dubbele dosering van wat ik een jaar had geslikt. Ik was nog altijd sceptisch, want wat als het niet werkte? Maar ik deed het wel.

Twee weken later stond het consult met mijn psychiater gepland en we spraken af dat ik daarna via een mail aan de huisarts zou laten weten wat daar besproken was.

Een sprankje hoop!

Twee dagen voor de afspraak met de psychiater (en bijna vier weken na de eerste ophoging van mijn antidepressiva) werd ik wakker met een ‘vreemd’ gevoel. Ik was niet uitgeput en vooral: ik vroeg me deze keer niet volkomen wanhopig af hoe ik de dag door zou moeten komen.

Ik negeerde het. Ik was er blij mee, maar durfde niet te denken en te hopen dat het een effect was van de medicatie. Tegelijkertijd zei een stemmetje in mijn achterhoofd: Helemaal in het begin, toen je voor het eerst antidepressiva kreeg, ging het ook zo. Op een dag werd je wakker en dacht je dat je de dag aan zou kunnen. Zou het dan toch?

De volgende dag gebeurde hetzelfde. Een dag later, de dag van het consult bij de psychiater, weer. Zou het dan toch? Zouden mijn pillen dan écht hun werk gaan doen?
Weer een dag later was ik wél heel moe, maar de wanhoop bleef weg. En zo bleef het. Ik ben moe, maar de wanhoop is -90% van de tijd- verdwenen. Daarnaast vond ik het, naarmate de tijd vorderde, weer ‘makkelijker’ om kleine klusjes aan te pakken. Net als in het begin, fluisterde het stemmetje in mijn achterhoofd.

Ik mailde mijn huisarts en vermeldde mijn gevoel van het wakker worden zonder wanhoop en de voorzichtige hoop dat dit een effect zou zijn van de ophoging van mijn antidepressiva. Hij gaf aan dat het inderdaad de verwachting was dat er nu ongeveer effect zou zijn.

Hoop doet leven

‘Hoop doet leven,’ zeggen ze. Zo voelde het bijna letterlijk voor mij. Mijn huisarts mailde dat het erop leek dat we weer een stap in de goede richting hadden gezet. Dat kwam binnen. Het was nog maar een paar weken geleden dat ik tegen hulpverleners had gezegd dat ik het echt niet meer wist. Ik kon niet meer geloven dat het op een dag weer beter zou worden. Nu was die dag toch gekomen. De goede richting, waarvan ik dacht dat die niet meer bestond, bestond toch nog.

Pas toen, toen de hoop terugkeerde, besefte ik hoe ik alle hoop verloren was.
De dagen verstreken. De vermoeidheid bleef. De wanhoop bleef echter uit. En ik wist: ik ben er nog lang niet, maar er is wél nog hoop.
Dat dat allemaal uit een pilletje moest komen*, maakte me niet uit. Als het helpt, helpt het. En daar ging het om.

*Uiteraard ben ik me ervan bewust dat er mensen zijn die tegen medicatie zijn in dit soort gevallen. Dat mag. Ook ik heb lang geaarzeld voor ik ooit mijn allereerste pilletje slikte. Maar nu ben ik alleen maar heel erg dankbaar dat het er is en dat het voor mij helpend is. Deze blog is absoluut niet bedoeld om een welles/nietes aan te gaan over medicatie bij ASS.