Toen mijn fiets me in de steek liet…

Een paar weken geleden moest ik het ineens een poosje zonder fiets stellen. Mijn geliefde tweewieler liet me eerst figuurlijk en vervolgens 24 uur letterlijk in de steek. Ze zeggen dat ontberen doet waarderen, maar ik waardeerde mijn fiets al heel erg. En toch… die dagen zonder fiets lieten me zien dat ik ‘m nóg meer waardeer dan ik al dacht.

Au, au, au!!

Het was zaterdag. Ik had die ochtend een rondje gewandeld en ik had nogal geklaagd. Ik had namelijk pijn. Serieuze pijn. Dat kwam omdat ik die ochtend voor het eerst mijn polderrondje op mijn nieuwe steunzolen liep. Dat is voor mijn lijf altijd reden om me op te zadelen met spier- en gewrichtspijn. Toen ik die middag op mijn fiets stapte, was ik blij dat fietsen tenminste geen pijn deed.

Er stond een minieme hoeveelheid wind en die had ik op de terugweg lekker in de rug. Terwijl ik het dorp naderde, bedacht ik dat ik de volgende morgen ook zou gaan fietsen, want ik had te veel pijn om dan weer te gaan lopen. Ik bedacht ook dat ik dan wel even mijn accu op zou moeten laden.

Met die gedachte reed ik het laatste stukje naar huis, me een beetje verheugend op de zondagochtendrit die ik de volgende dag zou maken. Ik stippelde in mijn hoofd de route zelfs al uit.

De ‘beste’ tijd voor een lekke band

En toen, terwijl ik dat bedacht, begon het gevoel ergens tussen mij en de weg te veranderen. Je raadt het natuurlijk al: band plat. Qua plaats redelijk goed gedaan, want ik hoefde maar een kilometer te lopen naar huis. Qua timing zeer beroerd, want het was zaterdagmiddag net na sluitingstijd van de fietsenmaker. Nu had ik in theorie natuurlijk zelf die band kunnen plakken, maar in de praktijk betekent dat dat ik dan na een half uur weer naar een lege band sta te kijken. Bovendien was mijn fiets toe aan een onderhoudsbeurt, want na bijna een jaar en zo’n 6000 km was wat onderhoud geen overbodige luxe. Er stond zelfs al in mijn planner dat ik daar een afspraak voor moest maken, maar net een maand te laat, blijkbaar.

Ik baalde stevig. Ik zou pas op maandagochtend de fietsenmaker kunnen bellen én mijn voorgenomen zondagochtendrit zou dus toch een -pijnlijke!- wandeling moeten worden.

Doei fiets!

Die maandagochtend belde ik direct de fietsenmaker. “Wanneer had u de fiets weer terug willen hebben?” vroeg de man vriendelijk. “Ehm, gisteren…” Aha, dat snapte hij. Hij kon mijn fiets die avond wel ophalen en dan de volgende avond weer terugbrengen. Ik legde uit dat de fiets ook toe was aan een onderhoudsbeurt. Daar was geen tijd voor, “maar dat kunnen we dan volgende week doen. Dan maak ik wel de band vast en dan kunt u in ieder geval weer fietsen.” Kijk eens aan. Dat klonk goed.

Die avond werd mijn fiets in de bus van de fietsenmaker geladen. De volgende dag was het therapiedag. Dan fiets ik ’s morgens altijd een rondje in plaats van dat ik een wandeling maak, maar helaas… nu moest ik wandelen. En o ja, ik moest ook nog naar de bieb, bedacht ik. Ik liep al naar mijn fietstas, maar oeps, geen fiets. Ik miste mijn fiets nóg meer dan ik vooraf had verwacht.

Welkom thuis, schatje!

Op dinsdagmiddag ging de telefoon. Het was de fietsenmaker. “Ja, goedemiddag. Uw fiets is klaar. Kan ik ‘m vanavond na het eten brengen? O, enne… de jongens hadden tijd, dus ze hebben die onderhoudsbeurt ook gelijk gedaan. Anders moet u volgende week weer helemaal heen en weer fietsen; dit leek me veel handiger.”

Hoera! Dit betekende dus dat mijn fiets thuis zou komen én dat ik ‘m een week later niet nóg een dag kwijt zou zijn. Die avond stond mijn schatje weer voor de deur. Ik stapte maar gelijk op voor nog een minirondje door de polder. Ik was heel erg blij. Niet alleen had ik een nieuwe band, maar ook de ‘tik’ die al een paar maanden ergens zat (maar waarvan ik niet wist waar) was verdwenen.

Mijn fiets en ik kunnen in ieder geval deze zomer weer veilig samen de polder door en ik hoop dat hij me niet meer in de steek laat, want ik heb gemerkt dat ik ‘m echt niet meer kan/wil missen!