Welkom in hulpverlenersland ~ De verpleegkundige

Bij mijn bezoek aan de psychiater bleek dat deze voor mij nieuwe hulpverlener een ‘twee voor de prijs van één’ was. Nadat de psychiater me medicatie had voorgeschreven, zei ze namelijk dat ze de verpleegkundige zou vragen een afspraak in te plannen na twee weken. Ehm, wie? Nog iemand erbij? De psychiatrisch verpleegkundige dus.

Wat moet ik bij de verpleegkundige?

Het consult bij de psychiater was me honderd procent meegevallen. Dat zorgde er ook voor dat ik eigenlijk niet nadacht over het feit dat ze het had over een verpleegkundige. Ze zou zorgen dat er een afspraak ingepland werd na twee weken en daar zou ik dan nog van horen. Ik was zó onder de indruk van het feit dat ik begrepen was door de psychiater dat ik helemaal niet doorvroeg naar het hoe, wat en waarom van de verpleegkundige.

De psychiater had iets geroepen over mijn bloeddruk, dus ik dacht dat de verpleegkundige die misschien op zou moeten meten. Daarna zei ze echter dat de afspraak met de verpleegkundige eventueel telefonisch kon, dus blijkbaar ging het niet om mijn bloeddruk. Maar ik maakte me er niet al te druk om.

Twee dagen later ging de telefoon. Het was de verpleegkundige en ze belde om een afspraak in te plannen. Dat deden we. En pas tóen werd ik echt nieuwsgierig, want waarom moest ik naar een verpleegkundige?

Google weet veel, maar niet alles…

Na het telefoontje van de verpleegkundige ging ik toch maar eens online op onderzoek uit. De instelling heeft de medewerkers op de website staan. Zul je net zien: niet degene die ik net aan de telefoon had gehad…
Er stonden wel andere verpleegkundigen online.

Toen wist ik waar dit om ging: een psychiatrisch verpleegkundige. Ik las dat die zich bezighouden met het lichamelijke stukje van de behandeling. Bijvoorbeeld gewicht, leefstijl, enz.

Aha, misschien was dat het. Ik heb overgewicht én ik ben in eerste instantie aangemeld vanwege problemen met eten. Zou die verpleegkundige dan eindelijk echt het probleem aan gaan pakken waar ik voor kwam? Ik had geen idee, maar ik stond er wel voor open. Ja, dat lees je goed: ik stond ervoor open. Dat is vrij zeldzaam.

Ik besprak het nog even met mijn vaste psycholoog: “Ik moet naar de verpleegkundige, maar ik weet eigenlijk niet goed waarom, dus ik kan het niet voorbereiden. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Dan moet ik er zeker maar op vertrouwen dat zij de juiste vragen gaat stellen?” Dat was hij met me eens.

Bij de psychiatrisch verpleegkundige

Uiteindelijk was het zover en reed ik naar de grote stad voor mijn afspraak met de psychiatrisch verpleegkundige. Het bleek allemaal weinig voor te stellen. Ik moest uitleggen hoe het ging met de medicatie. Merkte ik er al iets van? Had ik last van bijwerkingen? Op allebei die vragen moest/kon ik nee antwoorden.

Vervolgens kwam het dan toch nog even op mijn bloeddruk. Hm, dat was een ding voor me. Ik was bang dat die, na een ritje naar de grote stad, torenhoog zou zijn. Wat wilde het geval? Ik had de bloeddruk van een gezonde jongedame. Aha, lekker puh.
Ik was er wel blij om. In het verleden heb ik een te hoge bloeddruk gehad en ik was toen ook te zwaar. Nu ben ik weer te zwaar, maar mijn bloeddruk is dus goed. Toch weer een meevallertje.

En zo, met mijn keurige bloeddruk, stond ik binnen een half uurtje weer buiten. Het gesprek bleek alleen even een ‘vinger aan de pols’ te zijn tussen twee consulten met de psychiater, om te kijken hoe het ging met de werking en bijwerkingen van mijn medicatie. Geen ingewikkeld gedoe gelukkig, dus ook geen angst om niet begrepen te worden.
Maar toch: we hebben weer een nieuwe hulpverlener. Welkom in hulpverlenersland, waar de hulpverleners je om de oren vliegen, maar de wachtlijsten zó lang zijn dat je ze ook wel zo’n beetje allemaal kunt gebruiken.

*Nieuwste ontwikkeling (van deze week): Er gaat toch ook een verpleegkundige meekijken als het gaat om eten, bewegen, enz. Wordt dus ongetwijfeld weer vervolgd.